Tου Σταυρου Λυγερου
Με τα μάτια κυβερνήσεων και διεθνών οικονομικών παραγόντων στραμμένα πάνω του, ο Γ. Παπανδρέου άνοιξε χθες το βράδυ τα χαρτιά του. Το πρώτο μέρος της ομιλίας του θύμιζε προεκλογικό λόγο και το δεύτερο μέρος καθυστερημένες προγραμματικές δηλώσεις. Το γεγονός ότι χρειάστηκαν σχεδόν 70 ημέρες από τον σχηματισμό της κυβέρνησης για να καταθέσει ο πρωθυπουργός σχέδιο δράσης είναι από χέρι ένα μείον. Καταδεικνύει ότι το σχέδιο ήταν προϊόν της ασφυκτικής πίεσης των «αγορών» και όχι πολιτικής επεξεργασίας ενός κόμματος, που ερχόταν στην εξουσία.
Η Ε. Ε. και οι «αγορές» περίμεναν από τον Γ. Παπανδρέου απτά δείγματα γραφής για να χαλαρώσουν ή να εντείνουν τις πιέσεις τους. Θα προτιμούσαν να άκουγαν «μέτρα που στάζουν αίμα» και πρώτα απ’ όλα μείωση μισθών και συντάξεων. Τέτοιου τύπου μέτρα φαντάζουν πιο συγκεκριμένα. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι φετίχ για μια ολόκληρη σχολή σκέψης σχετικά με τα δημοσιονομικά προβλήματα.
Ο πρωθυπουργός δεν υπέκυψε στη διάχυτη πίεση να «χύσει αίμα». Ενδεχομένως να μην υπέκυψε για λόγους πολιτικού κόστους. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τέτοιου είδους μέτρα δεν είναι μόνο κοινωνικά άδικα. Είναι και επί της ουσίας λάθος. Το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν οφείλεται στις υψηλές αμοιβές των δημόσιων υπαλλήλων. Οφείλεται στις υπέρμετρα υψηλές δημόσιες δαπάνες, λόγω του εκτεταμένου ανορθολογισμού, της διάχυτης σπατάλης, της διαπλοκής και της συστημικής διαφθοράς, που επικρατεί στους κρατικούς μηχανισμούς. Οφείλεται στα πολύ χαμηλά δημόσια έσοδα, λόγω της συστημικής φοροδιαφυγής, της θάλασσας των φοροαπαλλαγών και βεβαίως λόγω της διόλου τυχαίας έλλειψης αναπτυξιακής δυναμικής.
Αποτελεσματικές και μόνιμες λύσεις θα προκύψουν μόνο εάν οι παρεμβάσεις γίνουν στις ρίζες του προβλήματος. Ο Γ. Παπανδρέου εξήγγειλε μια σειρά μέτρων, που δείχνουν ότι στοχεύει στη σωστή κατεύθυνση. Το γεγονός, όμως, ότι παρεμφερή μέτρα έχουν επανειλημμένως εξαγγελθεί από κυβερνήσεις της τελευταίας 20ετίας χωρίς να έχουν υλοποιηθεί, έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο έλλειμμα αξιοπιστίας και μια δικαιολογημένη επιφυλακτικότητα.
Ακόμα κι αν θεωρήσουμε δεδομένη την πολιτική βούληση του Γ. Παπανδρέου, υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό για την ικανότητα της κυβέρνησης να κάνει πράξη τις εξαγγελίες του. Τα πρώτα βήματά της, άλλωστε, δεν είναι ελπιδοφόρα. Αρκετά εξ αυτών αποπνέουν εντυπωσιοθηρία, εμμονές, έλλειψη πρακτικού πνεύματος και ερασιτεχνισμό.
Η χθεσινή πρωθυπουργική ομιλία άφησε μια γεύση ανικανοποίητου στην Ε. Ε., που έχει πολύ κακή πείρα από ελληνικές δεσμεύσεις του παρελθόντος. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τις «αγορές», που αρέσκονται σε βαθμό φετιχισμού στην αμεσότητα του «χυμένου αίματος». Από την ομιλία του Γ. Παπανδρέου έλειπε αυτό το κάτι, που θα έκανε τη διαφορά, που θα προσέδιδε στο πρωθυπουργικό μήνυμα μια αναμφισβήτητη εμβέλεια.
Ισως είναι το ασθενές του σήματος κινδύνου. Ισως είναι η απουσία 2 - 3 μέτρων άμεσης απόδοσης. Ισως, τέλος, το γεγονός ότι επικεφαλής του υπουργείου Οικονομικών δεν βρίσκεται πρόσωπο–εγγύηση για την υλοποίηση των εξαγγελθέντων.
kathimerini.gr
Δεν είναι «δίψα για αίμα», είναι ανάγκη. Για να το θέσουμε σε μια μικροκλίμακα μιας επιχείρησης ώστε να έχουμε την δυνατότητα να καταλάβουμε το παράδειγμα. Ας θεωρήσουμε το ελληνικό κράτος σαν μια Χ επιχείρηση. Κάθε επιχείρηση έχει ένα τμήμα παραγωγής και ένα τμήμα διοίκησης. Για να δουλέψει μια επιχείρηση σωστά θα πρέπει το τμήμα παραγωγής να έχει καλές αμοιβές. Διότι η παραγωγή απαιτεί κάποιες θυσίες ως προς τις ανέσεις και την ασφάλεια από τα άτομα που εργάζονται εκεί σε σχέση με το τμήμα διοίκησης. Τώρα το τμήμα διοίκησης έχει ως επί το πλείστον χαμηλότερα αμειβόμενο προσωπικό διότι εξορισμού υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια σε σχέση με την παραγωγή. Αυτό είναι ένα άτυπο συμβόλαιο ανάμεσα στα δύο τμήματα ώστε να υπάρξει συνεργασία για το επιθυμητό κέρδος και να επωφεληθούν άνθρωποι που μπορούν να προσφέρουν και στην παραγωγή αλλά και στην διοίκηση. Εννοείται βέβαια ότι η όποια επιχείρηση χρειάζεται κυρίως προσωπικό στην παραγωγή για να παράγει κέρδος και διανέμει αυτό το κέρδος σε μια μικρότερη αναλογία στο προσωπικό του τμήματος διοίκησης που μετέχει μόνο εμμέσως στην παραγωγική διαδικασία. Δυστυχώς στην Ελλάδα αυτό το παγκόσμιο επιχειρηματικό πρότυπο δεν δουλεύει. Αν το τμήμα παραγωγής είναι ο ιδιωτικώς τομέας και το τμήμα διοίκησης ο δημόσιος, δεν λειτουργεί αυτή η ισορροπία που λειτουργεί παγκόσμια. Εδώ ο μέσος εργαζόμενος του Δημόσιου Τομέα αμείβεται πολύ καλύτερα και έχει περισσότερα δικαιώματα από τον εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα. Επίσης δεν υπάρχει εκείνη η αριθμητική αναλογία εργαζομένων που θα επέτρεπε αυτή την ανισορροπία αμοιβών. Αν είχαμε λίγους δημόσιους υπαλλήλους σε σχέση με την ιδιωτική οικονομία τότε θα ήταν θεμιτή η ανισορροπία για να προσελκηθεί προσωπικό υψηλού επιπέδου από την αγορά εργασίας εκεί. Εδώ αντίθετα έχουμε πολλούς δημοσίους υπαλλήλους που αμείβονται περισσότερο από την ικανότητα μισθοδοσίας τους από τα πραγματικά αφεντικά τους, που είναι η ιδιωτική οικονομία που τους αμείβει μέσω της φορολογίας. Επομένως δεν είναι θέμα «αίματος» ή «θεάματος» αλλά θέμα ανάγκης και αποκατάστασης ισορροπιών για να ξαναλειτουργήσει η επιχείρηση που λέγεται «Ελλάδα». Αλλιώς θα χρωστάμε όλοι μας ενώ θα απολαμβάνουμε λιγότεροι τα δανεικά. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθέριος Β.
ΥΓ Για να μην νομίσουν πολλοί ότι στείρα αντιπαρατίθεμαι ενάντια στο Δημόσιο θέλω εδώ να επισημάνω και τις ανισορροπίες μέσα στην ίδια την Δημόσια Διοίκηση και την κακή αναλογία αμοιβών μεταξύ ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στο «πεδίο» και ανθρώπων που δραστηριοποιούνται πίσω από ένα γραφείο. Γενικά δεν έχουμε εμπεδώσει ότι αυτή η ανισορροπία αμοιβών και παροχών είναι εντελώς αντιπαραγωγική και με θλίψη βλέπω πως ένα αυτονόητο θέμα δικαιοσύνης το αντιμετωπίζουμε ανάλογα με την πολιτική οπτική μας.
κανονικα ελευθεριε θα επρεπε να υπαρχει ενας ενοιαιοσ μισθοσ δημοσιο και ιδιωτικο τομεα και
ΑπάντησηΔιαγραφήο καθενας ας κανονιζε της επιλογες του, με ελαχιστες διαφορες
π.χ. γιατροι καθηγητες και γενικα εξειδικευμενο πρωσοπικο
τωρα ισχυει ο κανονας ιδιωτικος τομεας δουλευεις πολυ πληρωνεσαι χαλια,
δημοσιο δουλευεις λιγο πληρωνεσαι καλα(εκτος απο εξαιρεσεις)
\
Υ.Γ. στη βουλγαρια με 1 ευρω κανεις επειχηρηση
στην ΕΛΛΑΔΑΡΑ;
Παρακολούθησας εχθές τον Ελληνα πρωθυπουργό στην ομιλία του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έκανε εντύπωση ότι δεν έδωσε κανένα νούμερο, κανένα στόχο...
Είπε
1. Μείωση δαπανών 10% σε όλα τα υπουργεία
2. -Μείωση κατά 10% της σπατάλης στα Ασφαλιστικά Ταμεία...
3. -Αναστολή προσλήψεων για τον επόμενο χρόνο, εξαιρουμένων των τομέων Υγείας, Παιδείας και Σωμάτων Ασφαλείας
4 -Μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις υπαλλήλων από το Δημόσιο
-Πάγωμα των μισθών πάνω από 2.000 ευρώ στο Δημόσιο (δεν διευκρίνισε αν αναφερόταν σε μικτές ή καθαρές αποδοχές)
5 Κλείσιμο του 1/3 των γραφείων του ΕΟΤ στο εξωτερικό
6 Κλείσιμο όλων των γραφείων τύπου στο εξωτερικό και ενσωμάτωσή τους στις πρεσβείες
7 Μείωση κατά 50% των αμοιβών των μελών ΔΣ των φορέων του Δημοσίου, πλαφόν στις αμοιβές τους και κατάργηση των μπόνους που λαμβάνουν
8 Υποχρεωτική δημοσίευση ισολογισμών όλων των νομικών προσώπων του κράτους και υπογραφή τους από ορκωτούς λογιστές
9 Φορολόγηση κατά 90% των μπόνους που χορηγούν οι τράπεζες στα στελέχη τους
10 Διπλογραφικό σύστημα στα νοσοκομεία για το έλεγχο των προμηθειών
11 Ηλεκτρονική συνταγογράφηση στα ταμεία και επαναφορά της λίστας φαρμάκων
12 Ορκωτοί λογιστές για έλεγχο στα Ταμεία
13 Μηνιαίος απολογισμός ανά υπουργείο, που θα δημοσιεύεται στο Διαδίκτυο
14 Ενιαία αρχή πληρωμής των μισθών στο Δημόσιο
15 Ίδρυση στη Βουλή σώματος ελεγκτών που θα παρακολουθεί την εκτέλεση του προϋπολογισμού
Από το 5,6,7,9, πόσα χρήματα θα εξοικονομήσει;
Για το 2,10,11,13,14 τί χρονοδιάγραμμα έχει;
Ασχετος
ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ:Ο κ. Λυγερός λέει ότι δεν φταίει το μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων αλλά οι αλόγιστες κρατικές δαπάνες. Πιθανότατα έχει δίκιο. Έτσι ή αλλιώς το μεγεθος του κράτους οφείλεται, το έχω ξαναπει, στην ισχνότητα του ιδιωτικού τομέα, στην αδυναμία του να απορροφήσει το εργατικό δυναμικό. Ή θα είχαμε ανέργους και ανάλογη κιονωνική αναταραχή ή θ α είχαμε πολλους δημοσίους υπαλλήλους. Τώρα υπάρχουν δυο χωριστά θέματα.1)Τι να γίνει γιανα βγούμε από την κρίση. Η νεοφιλελεύθερη συνταγή "των αγορών" και των Βρυξελλλών είναι μειώση εισοδήματος. Ηκυβέρνηση προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι γιατί φοβάται τις αντιδράσεις. 2)Το μόνιμο πρόβλημα είναι η έλλειψη στρατηγικού σχεδιου ανάπτυξης. Τρεις είναι νομίζω οι τομείς: ναυτιλία, γεωργία (υψηλού επιπέδου)και υπηρεσίες επίσης υψηλού επιπέδου. Και έρευνα στοχευμένη. Δεν έχουμε εσωτερική αγορά για άλλα, βιομηχανία κλπ.Αλλά αυτό το σ΄χέδιο ούτε που απασχολεί κανέναν, ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφή