Μια πράξη παρανοϊκών άγνωστων που άφησε άφωνο ολόκληρο τον απανταχού της Γης Ελληνισμό. Σε γραπτή δήλωση της οικογένειας του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, αναφέρεται: «Η ανίερη αυτή πράξη των τυμβωρούχων, πέραν της θλίψης και της οργής που προκαλεί, δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να ενταφιάσει την πολιτική και να διαγράψει τις παρακαταθήκες που κατέλιπε ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Όπου και αν βρίσκεται τώρα η σορός του, η φωνή του θα ακούγεται και θα διαρκεί, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της εθνικής μας υπόθεσης».
«Οπωσδήποτε δεν είναι Έλληνες (ουσιαστικά και μεταφορικά). Οι σημερινοί νάνοι του ιμπεριαλισμού φοβούνται πάντα τους τεράστιους. Και ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν είναι μόνον ένας ογκόλιθος του Ελληνισμού. Είναι ένας παγκόσμιος αγωνιστής της ελευθερίας και δημοκρατίας και το 2004, με το διάγγελμά του, χαστούκισε τις ερυθρές παρειές του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού». Λόγια του Στρατηγού Δημήτρη Αλευρομάγειρου, του αξιωματικού της πρώτης γραμμής, που στις πιο δύσκολες ώρες, εκείνου του μαύρου καλοκαιριού του 1974, υπερασπιζόταν, μαζί με τους λιγοστούς προδομένους στρατιώτες του, την ανατολικότερη εσχατιά του Ελληνισμού, εκεί στην πράσινη γραμμή της Λευκωσίας και στα τουρκοπατημένα βόρεια παράλια της Κερύνειας.
Τιμώντας για πολλοστή φορά τη μνήμη του Τάσσου Παπαδόπουλου, και με την ευχή σύντομα να βρεθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι νυκτοβάτες ιερόσυλοι, ας θυμηθούμε μαζί τα λόγια με τα οποία έκλεισε το βαρυσήμαντο -υπέρ ελευθερίας, ορθολογισμού, αξιοπρέπειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων- διάγγελμά του, εκείνον τον ευλογημένο Απρίλη του 2004:
Συμπατριώτισσες, συμπατριώτες,
«……….Στις 24 Απριλίου θα τοποθετηθείτε με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν. Θα αποφασίσετε για το παρόν και το μέλλον της Κύπρου. Για τη γενιά μας, αλλά και τις γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς. Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σας. Είμαι βέβαιος ότι δεν σας αγγίζουν ψεύτικα διλήμματα. Ότι δεν σας τρομάζουν απειλές για δήθεν διεθνή απομόνωση. Ότι δεν σας πείθουν τα περί δήθεν τελευταίας ευκαιρίας. Είμαι βέβαιος ότι εξακολουθούν να έχουν για σας νόημα οι ηθικές αρχές και αξίες του λαού μας, του πολιτισμού και του εθνικού ιστορικού μας βίου, τον οποίο θέλετε να συνεχίσουμε με ασφάλεια, δικαιοσύνη, ελευθερία και ειρήνη.
Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ,
»Στη ζυγαριά του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, πολύ βαρύτερες και πολύ πιο επαχθείς θα είναι οι συνέπειες του ΝΑΙ. Σε καλώ να απορρίψεις το Σχέδιο Ανάν. Σε καλώ να πεις στις 24 του Απρίλη ένα δυνατό ΟΧΙ. Σε καλώ να υπερασπιστείς το δίκαιο, την αξιοπρέπεια και την ιστορία σου. Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην Ιστορία, στο παρόν και το μέλλον της Κύπρου και του λαού μας, σε καλώ να μην υποθηκεύσεις το μέλλον στην πολιτική βούληση της Τουρκίας. Να προασπιστείς την Κυπριακή Δημοκρατία, λέγοντας ΟΧΙ στην κατάλυσή της. Να συστρατευτείς για μια νέα πιο ελπιδοφόρα πορεία επανένωσης της πατρίδας μας μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση».
Για ένα πράγμα, λοιπόν, να είναι σίγουροι οι παρανοϊκοί, ανίεροι και νάνοι νυκτοβάτες: Πάντα θα έχουν απέναντί τους το μένος όλων των υγιώς σκεπτόμενων Ελλήνων για τη βεβήλωση και την ιεροσυλία στο σύμβολο αντίστασης του Ελληνισμού και σύμβολο ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εκφράζοντας τη φρίκη και τον αποτροπιασμό μας για τη σύληση του τάφου ενός ηγέτη που έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά του στις σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας, ένα και μόνο μήνυμα στέλνουμε: Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ζει καθημερινά στην καρδιά και στην ψυχή μας…
ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΗ*
* Εκπαιδευτικός στο Α.Τ.Ε.Ι. της Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
a.avgoustis@hotmail.com.
ΣΗΜΕΡΙΝΗ
Αναδημοσιεύουμε το συγκινητικό κείμενο που έγραψε στο Φιλελεύθερο σήμερα η Αναστασία Παπαδοπούλου, η Αναστασία μας. Κουράγιο κορίτσι μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΑΡΑΣΚΕΥΗ στο τηλέφωνο έρχονται τα νέα. «Άνοιξαν τον τάφο του πατέρα μου». Μόνο αυτό για να μην τρομάξω. Ξεκινώ για το κοιμητήριο. Στον δρόμο σκέφτομαι ότι κάποιος έσπασε την πλάκα, ότι έγραψαν συνθήματα πάνω. Τα λόγια ήταν απλά «άνοιξαν τον τάφο» αλλά δεν το συνηδητοποιώ. Τι σημαίνει «άνοιξαν;». Δεν αντιλαμβάνομαι. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Αδυνατώ να δημιουργήσω την «εικόνα» στο μυαλό μου. Δεν έχω αρρωστημένη φαντασία φαίνεται και ας περνάω την περισσότερη ελεύθερη μου ώρα να βλέπω κινηματογράφο.
Φτάνω στο κοιμητήριο και αντικρίζω αυτοκίνητα της αστυνομίας. Πλησιάζω και αντικρίζω τις κίτρινες κορδέλες. Βλέπω την οικογένεια μου. Ακόμη δεν υποψιάζομαι τίποτα. Με πλησιάζει ο αδερφός μου. «Τι έγινε;» τον ρωτώ.
«Έκλεψαν τη σορό» μου απαντά. Τα μάτια του γεμάτα και οι λέξεις σχεδόν δεν βγαίνουν να το πει. Ήταν η πρώτη φορά που τέτοιες λέξεις έφυγαν από το στόμα του, είμαι σίγουρη. Όλα σκοτεινιάζουν και νιώθω τα δάκρυα στα μάτια να μαζεύονται. Νιώθω ένα βάρος μέσα μου. Ένα κόμπο στο στομάχι. Ένα αίσθημα που είχα πέραν του χρόνου να νιώσω. Από τότε που άκουσα ένα γιατρό να μας λέει «είναι καρκίνος».
Η εικόνα του άδειου τάφου βρίσκεται συνέχεια μπροστά μου. Ένα φέρετρο άδειο. Ένα άσπρο κενό το οποίο έσπαζε μόνο από το μαξιλάρι, βυθισμένο στη μέση εκεί που ακουμπούσε το κεφάλι του για ένα σχεδόν χρόνο. Ένα βύθισμα και μόνο, να λέει εδώ κάποτε υπήρχε κάτι… Οι υπόλοιπες ώρες και μέρες περνούν ως μια παραίσθηση. Ως επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς. Η Αστυνομία με ερωτήσεις. Οι φίλοι με συμπαράσταση. Ο κόσμος με αγάπη. Οι φήμες. Οι πληροφορίες. Τα κανάλια. «Στο ίδιο έργο θεατές» σκεφτόμουν συνέχεια.
Η αντίδραση του κόσμου άκρως συγκινητική. Τηλέφωνα συνεχώς. Μηνύματα. Στο facebookτο σχετικό γκρουπ απέκτησε ήδη 17.000 μέλη. Ομοφωνία σχεδόν στις αντιδράσεις. Επαναλαμβάνονται οι ίδιες λέξεις. Σα να τις επιστρέφει η ηχώ. «Οργή», «Καταδίκη», «αποτροπιασμός»... Οι δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών στο ίδιο μοτίβο. Επιπροσθέτως, κάνουν κάλεσμα για «ενότητα»... Τ’ ακούω και με ξαφνιάζει. Είναι ανάγκη να το πεις αυτό; Μια τέτοια πράξη δεν μας φέρνει όλους μαζί στην ίδια θέση; Έχει και άλλη άποψη εκτός της καταδίκης;
Το μνημόσυνο θα προχωρήσει. Την ψυχή μνημονεύουμε, μου λένε, όχι το σώμα. Συμφωνώ. Εξάλλου εδώ και καιρό είχα διαχωρίσει τον πατέρα μου από το σώμα του. «Δεν είσαι το σώμα που αποχαιρετούμε, είσαι η ψυχή που κουβαλούμε πάντα μέσα μας».
Αυτό είχα πει πριν ένα χρόνο. Αυτό πίστεψα από τη μέρα που τον έχασα. Δεν χρειάζομαι τον τάφο για να τον νιώσω δίπλα μου. Χρειάζομαι μόνο τις σκέψεις μου και την καρδιά μου.
....συνεχεια
Ο Παπαδόπουλος έχει μείνει στην ιστορία, τοποθετημένος στο Πανθεο των Ηρώων του Ελληνισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η πλάκα είναι ότι όσο περνάν τα χρόνια τόσο τα λόγια του βαραίνουν και η στάση του προφητική για τα όσα βλε΄πουμε να αλλάζονυ εις βάρος του Ελληνισμού σήμερα.
Εγώ ξεχώρισα το πιο κάτω απόσπασμα από την επιστολή-κραυγή αγωνίας της κόρης του Τάσσου:
ΑπάντησηΔιαγραφή''Στο μνημόσυνο η ατμόσφαιρα βαριά. Όταν ακούω τα λόγια του Μυστηρίου καταλαβαίνω γιατί. Ανάπαυσε την ψυχή του δούλου σου. Τι ειρωνεία… Στρέφω τα μάτια μου προς τον κόσμο και ψάχνω την πολιτική ηγεσία, που εκλιπαρεί για «ενότητα». Βλέπω την ηγεσία του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ, του ΕΥΡΩΚΟ, των Οικολόγων, της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑ.ΟΣ, την Κυβέρνηση της Ελλάδας. Οι άλλοι;''
O λόγος που δίνω σημασία σ' αυτό το απόσπασμα είναι γιατί το συνδιάζω με τα διάφορα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα τελευταία σε σχέση με τις συνομιλίες με το Κυπριακό αλλά και της στάσης και της ελληνικής κυβέρνησης. 'Αραγε τι μας περιμένει?