Η άνοδος του Νεοκεμαλισμού

ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΘΕΟΧΑΡΟΥΣ
Εκτός από το ραγιαδισμό και τη σύμφυτη τουρκολαγνία που ταλαιπωρεί τον τόπο μας, παρατηρείται και μια περιστασιακή Ερτογανολαγνία που πιθανόν να λάβει δραματικές διαστάσεις, λόγω των πολιτικών εξελίξεων στην Τουρκία. Οι εξελίξεις αυτές θα γίνουν ιδιαίτερα εμφανείς τους προσεχείς μήνες.

Γι’ αυτό, ας μη σπεύσουμε από τώρα να γίνουμε οι φανατικότεροι υποστηρικτές του Ερντογάν και οι ένθερμοι υπερασπιστές των εκσυγχρονιστικών κατακτήσεων του μεταμοντέρνου ισλαμιστή, ας μην προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τον αδελφό Ερντογάν να κερδίσει τις όποιες εκλογές ακολουθήσουν στην Τουρκία, επειδή υπόσχεται μονίμως μεταρρυθμίσεις. Οι οποίες, όμως, είτε παραμένουν υποσχέσεις είτε πραγματοποιούνται με πολύ αργούς ρυθμούς.

Αυτές οι διαπιστώσεις καθιστούν πιθανόν, μετά από πολλά χρόνια, το Κόμμα της Δικαιοσύνης και της Ανάπτυξης του Ταγίπ Ερντογάν να χάσει από τη μεγάλη του δύναμη, να χάσει ακόμη και αυτή την εξουσία. Όντας για οκτώ και πλέον χρόνια η κυρίαρχη πολιτική δύναμη στην Τουρκία και παρόλο που η πρόσφατη τραγωδία τού «Μαβί Μαρμαρά» έχει ανεβάσει σημαντικά τη δημοτικότητά του, το κόμμα αυτό έχει παρουσιάσει με το πέρασμα των χρόνων μια πολύ ισχυρή συντηρητική στροφή προς το Ισλάμ. Έχει διαψεύσει τις προσδοκίες της "μέσης" και "ανώτερης" οικονομικά τάξης στην Τουρκία.

Από την άλλη, η αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, με το πηδάλιο να βρίσκεται πια στα χέρια του Κεμάλ Κιλικντάρογλου, αυξάνει τις πιθανότητες σταδιακής αλλαγής στην τουρκική εξουσία. Βεβαίως το ΑΚΠ είναι ακόμη πολύ ισχυρό, αλλά η δύναμή του θα δοκιμαστεί στο επικείμενο δημοψήφισμα της 12ης Σεπτεμβρίου για τις συνταγματικές αλλαγές, ενώ κερδίζει συνεχώς έδαφος μέσα στην τουρκική κοινωνία η εικόνα μιας πιο κοσμικής ευρωπαϊκής και φιλοδυτικής πραγματικότητας. Αν προσμετρήσει κανείς τις εξελίξεις μετά τη φιλο-παλαιστινιακή έκρηξη του Ερντογάν στο Νταβός, τη συμφωνία εμπλουτισμού ουρανίου με το Ιράν και τα πρόσφατα γεγονότα με το στολίσκο προς τη Γάζα, αλλά και τα όσα ακολούθησαν, η σύγκρουση συμφερόντων Τουρκίας και Ισραηλινών είναι δεδομένη. Ήδη η σύγκρουση αυτή αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο μιας πιο θερμής αλλά και ελεγχόμενης σύρραξης.

Η στασιμότητα που παρατηρείται στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας και οι απεγνωσμένες προσπάθειες της Ισπανικής Προεδρίας να ανοίξει έστω και ένα κεφάλαιο, δείχνουν ακριβώς ότι και η πολιτική κατάσταση στην Τουρκία είναι κολλώδης και σε τέλμα, και η ανάγκη αλλαγής και διαφοροποίησης προς πιο φιλοδυτικό τρόπο διακυβέρνησης συνιστά μια επιτακτική εσωτερική ανάγκη. Αυτό, βεβαίως, μπορεί να αποδοθεί στην άρνηση της Ευρώπης να δεχθεί ένα μουσουλμανικό κράτος στους κόλπους της και συνεπώς καλό είναι να θυμούνται οι κυβερνώντες όσα λέγαμε συνεχώς: Πως έπρεπε η Κύπρος να καταθέσει την αντίρρησή της στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας μέχρι να συμμορφωθεί η χώρα αυτή προς τις υποχρεώσεις της έναντι της Κύπρου και του Λαού της, πριν η κατοχική δύναμη καταλάβει πως δεν μπαίνει στην Ε.Ε. για χίλιους δυο άλλους λόγους εκτός από το Κυπριακό.

Ο Κεμάλ Κιλικντάρογλου είναι ένα χαρισματικό άτομο, ιδιαίτερα δημοφιλές, όντας αλεβίτης με κουρδικές ρίζες. Με τις ρεφορμιστικές επεμβάσεις του στον κομματικό μηχανισμό, με την απομάκρυνση και το ξήλωμα όλων των παλαιοκομματικών και με την κινητοποίηση των γυναικών, των ιμάμηδων και των φιλοευρωπαίων διπλωματών φαίνεται ότι δημιουργεί τις προϋποθέσεις ενίσχυσης του κοσμικού κράτους, περιθωριοποίησης του Ισλάμ, φιλοδυτικής στροφής και αποστασιοποίησης από το Ιράν και τον αραβικό κόσμο. Αυτό πιθανόν να δώσει μια νέα ώθηση στις ενταξιακές διαδικασίες της Τουρκίας και ν' αναβαθμίσει τους ευρωπαϊστές. Ο σοσιαλδημοκρατικός νεο-Κεμαλισμός του νεο-ΡΛΚ είναι σε αρμονία και ισορροπία τόσο με το κοσμικό κράτος όσο και με τον ισλαμικό χαρακτήρα της Τουρκίας και φαίνεται πως δημιουργεί προϋποθέσεις που μπορούν να οδηγήσουν σταδιακά το κόμμα στην εξουσία.

Βεβαίως, είτε Κεμαλιστές είναι στην εξουσία είτε Ισλαμιστές, αυτός που αποφασίζει στη χώρα είναι το πανίσχυρο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας. Οι αλλαγές στην τουρκική πολιτική στο Κυπριακό γίνονται για λόγους τακτικής και όχι ουσίας. Κάποτε, κάποιοι χειροκροτούσαν τον Ερντογάν ότι θα φέρει νέο αέρα στο Κυπριακό. Μας χόρεψε κι αυτός στο ταψί της διχοτόμησης.

Η άνοδος του ΡΛΚ πιθανόν να δώσει μια νέα ώθηση στις ενταξιακές διαδικασίες τις Τουρκίας και να αναβαθμίσει τους ευρωπαϊστές. Παράλληλα δίνει και στην Κύπρο τη δυνατότητα να διεκδικήσει εκ νέου τα όσα δικαιούται ως ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κερδίζοντας ξανά όσα ερείσματα χάθηκαν με τη συμπλεγματική πολιτική του καλού παιδιού και της δειλίας, της ατολμίας, των συνεχών υποχωρήσεων και των συμβιβασμών, και καταθέτοντας ξεκάθαρα την αντίρρησή της σε οποιαδήποτε παραπέρα ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας, αν δεν αρθούν τα δεδομένα της κατοχής. Λοιπόν, ας μη σπεύσει η πολιτική ηγεσία της Κύπρου να ταχθεί αναφανδόν υπέρ του Ερντογάν σε όποιες εκλογές γίνουν και ας μην επαναληφθούν οι φαιδρότητες του παρελθόντος. Η αλλαγή της τουρκικής πολιτικής θα προκύψει μόνο με δική μας αλλαγή συμπεριφοράς. Ουσιαστικής αλλαγής και όχι με ανέξοδες ρητορείες. Ας είναι πιο επιφυλακτική η ηγεσία μας. Για να μην πάθουμε τα ίδια.
Σημερινη