1974 -Ταγματάρχης Δημήτριος Αλευρομάγειρος.

Κρατούσε, βαδίζοντας μόνος του, κάπου στο μέσον της πορείας, μια παλιά Ελληνική σημαία.
Λες και φορούσε φόρμα εκστρατείας, όπως τότε: Ένα μπουφάν και μπλουτζίν.
Μαλί ατίθασο, όπως και τα λεβέντικα, ατίθασα νεανικά μυαλά του.
Κάθε τόσο, φώναζε συνθήματα, μαζί με τους Κούρδους, τους Κύπριους, τους Αρμένιους και τους Πόντιους.

" Ενας ηρωϊκός Ταγματάρχης

Αν τα τουρκικά σχέδια κατά των βορείων προαστίων της Λευκωσίας απέτυχαν, τούτο οφείλεται κυρίως στον ταγματάρχη Δημήτριο Αλευρομάγειρο.
Διοικούσε το 336 Τάγμα Πεζικού που το αποτελούσαν έφεδροι απο την Αμμόχωστο.
Τό πείσμα καί τον ηρωισμό του τα ομολογούν όλοι.
Δέν τόν αρκούσε η άμυνα στον δύσκολο τομέα του Αγίου Παύλου, αλλά είχε το θάρρος να οργανώνη και αντεπιθεσεις κατα των Τούρκων κάτω από τά πυρά της τουρκικής αεροπορίας και την κόλαση που δημιουργούσαν οι τουρκικοί όλμοι.
Είχε συνολικά 60 νεκρούς και περισσότερους τραυματίες.
Έδινε παντού πρώτος το παράδειγμα της θυσίας κι έτσι οι άνδρες έμεναν μαζί του αποφασισμένοι να πεθάνουν.....
Αν υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να υπερηφανευθούν για την άμυνα πού κρατησαν στην Κύπρο, οπωσδήποτε πρώτος μεταξύ τους ειναι ο Αλευρομάγειρος.
Δέν πολέμησε μόνο για την τιμή των όπλων.
Δεν υποχωρησε μπροστά στην συντριπτική υπεροπλία του αντιπάλου.
Έμεινε εκεί, μέσα στο αίμα και την συμφορά και κρατησε ανέπαφες τις θέσεις του και ελεύθερα τα δύο βόρεια προάστια που υπεράσπιζε. "

Σ. Παπαγεωργίου
Πεθαίνοντας στην Κύπρο
Εκδόσεις Κ. Επιφανίου
--------------------------------------------

Ήταν εκεί...
Όπως και τότε.... Στην πρώτη γραμμή..

Στην διαδήλωση της 10ης Δεκεμβρίου, στην πλατεία Κλαυθμώνος:
Ενάντια στην ένταξη της Νεοθωμανικής Τουρκίας στην Ε.Ε.
Γιά να μην περνιέται για Δημοκρατική και Ευρωπαϊκή η Ισλαμοκεμαλική-Νεοοθωμανική Τουρκία, με τον Αττίλα στην Κύπρο,
την ενεργό γενοκτονία των Κούρδων στο Κουρδιστάν και των Πομάκων στην Θράκη,
την καθημερινή ιταμή αμφισβήτηση της Εθνικής Κυριαρχίας στο Αιγαίο,
την συγκάλυψη και τον εξωραϊσμό της γενοκτονίας των Χριστιανών της Μiκράς Ασίας, στις αρχές του 20ου αιώνα.

Κρατούσε, βαδίζοντας μόνος του, κάπου στο μέσον της πορείας, μια παλιά Ελληνική σημαία.
Λες και φορούσε φόρμα εκστρατείας, όπως τότε: Ένα μπουφάν και μπλουτζίν.
Μαλί ατίθασο, όπως και τα λεβέντικα, ατίθασα νεανικά μυαλά του.
Κάθε τόσο, φώναζε συνθήματα, μαζί με τους Κούρδους, τους Κύπριους, τους Αρμένιους και τους Πόντιους.

Τον κοιτούσα, από πίσω και πλάγια.....
Σε μια στιγμή, μούρθε στο μυαλό ο Λεωνίδας, ο Παπαφλέσσας, το Κούγκι, ο Σαμουήλ, ο Γεωργάκης Ολύμπιος, Οι Πάφραλήδες στην σπηλιά του Θανάτου, τα πνιγμένα βρέφη των Σανταίων, ο παππούς μου στα Τάγματα Εργασίας, ο Πόντος, ο Γλέζος και ο Σάντας, ο Αυξεντίου, ο Σολωμός, και δεν άντεξα..
Έτρεξα και τον αγκάλιασα....

Εσείς Ελληνόπουλα, ξέρετε τον Ρουβά, την Μπιγιονσέ, την Σπίαρς..
Φυσικά, δεν ξέρετε τον Αλευρομάγειρο..
Φρόντισαν οι υπουργοί παιδείας των εξωνημένων ελίτ γι αυτό...

Και οι μεταμοντέρνοι γονείς σας..

Ο Αλευρομάγειρος, είναι εδώ, παρών, ζωντανός, όπως τότε.
Πιο μπροστά απ' όλους μας.
Όπως τότε, στον Άγιο Παύλο της Λευκωσίας, στον δεύτερο Αττίλα, τον 15αύγουστο του '74...
vripolidis.blogspot.com