Αυτό αναφέρει, μεταξύ άλλων, η έκθεση των Ηνωμένων Εθνών για την περυσινή επίθεση του Ισραήλ εναντίον του τουρκικού πλοίου Μαβί Μαρμαρά.
Η τετραμελής επιτροπή, με επικεφαλής τον πρώην πρωθυπουργό της Νέας Ζηλανδίας Σερ Τζέφρι Πάλμερ, μοιάζει να υπονοεί μια εκτέλεση ή κάτι παρόμοιο.
Ο Ντογάν γεννήθηκε πριν από 19 χρόνια στη Νέα Υόρκη και ήθελε να γίνει γιατρός. Σύμφωνα με την έκθεση, δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι ο ίδιος ή οι άλλοι οκτώ που σκοτώθηκαν έφεραν φονικά όπλα.
Ανώτατοι τούρκοι αξιωματούχοι είπαν στον Ρότζερ Κοεν των «Νιου Γιορκ Τάιμς» ότι ο Ερντογάν συζήτησε την περίπτωση του Ντογάν με τον πρόεδρο Ομπάμα. Κανείς αμερικανός πρόεδρος όμως, και ασφαλώς κανείς πρόεδρος που υπηρετεί την πρώτη του θητεία, δεν θα έλεγε αυτό που είπε ο βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον: «Η ισραηλινή επίθεση στο στολίσκο της Γάζας ήταν απολύτως απαράδεκτη».
Η έκθεση Πάλμερ συνάντησε αντιδράσεις τόσο από την τουρκική, όσο και από την ισραηλινή πλευρά. Ο αμερικανός αρθρογράφος, όμως, ερμηνεύει το συμπέρασμά της ως εξής: «Το Ισραήλ είχε δικαίωμα να αντιδράσει, αλλά η αντίδρασή του ήταν υπερβολική και βλακώδης».
Η έκθεση χαρακτηρίζει τον ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας νόμιμο και θεμιτό, με δεδομένη τη συστηματική εκτόξευση χιλιάδων πυραύλων από τη Χαμάς προς το Ισραήλ. Τονίζει ότι η προσπάθεια του στολίσκου να σπάσει τον αποκλεισμό ήταν απερίσκεπτη και ότι οι ισραηλινοί καταδρομείς συνάντησαν οργανωμένη και βίαιη αντίσταση. Σημειώνει όμως ότι η επιδρομή -72 ναυτικά μίλια από τη στεριά- ήταν μια υπερβολικά βίαιη αντίδραση. Ο στολίσκος δεν συνιστούσε μια άμεση στρατιωτική απειλή για το Ισραήλ. Θα έπρεπε να έχουν υπάρξει σαφείς προειδοποιήσεις. Επιπλέον, το Ισραήλ «δεν έδωσε ποτέ εξηγήσεις για τους εννιά θανάτους και για την έκταση της βίας που χρησιμοποιήθηκε».
Η επιτροπή πιστεύει εν κατακλείδι ότι το Ισραήλ θα έπρεπε να εκφράσει τη λύπη του για το γεγονός και να αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων.
Αλλά, το Ισραήλ δεν προχώρησε σ' αυτή την κίνηση. Οι δύο χώρες μιλούν εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι δύο πλευρές έφτασαν κοντά στη συμφωνία. Ο Εχούντ Μπαράκ και ο Νταν Μεριντόρ, υπουργοί Αμύνης και Πληροφοριών του Ισραήλ, φάνηκαν θετικοί απέναντι στο ενδεχόμενο της απολογίας. Ο υπουργός Εξωτερικών Αβιγκντορ Λίμπερμαν (στη φωτογραφία) και η Ακροδεξιά ήταν κατηγορηματικά αντίθετοι. Και τελικά επικράτησαν.
«Οι εσωτερικοί συσχετισμοί στον κυβερνητικό συνασπισμό επικράτησαν επί του στρατηγικού σχεδιασμού», επισημαίνει ο πολιτικός επιστήμονας Σλόμο Αβινέρι. «Και είναι κρίμα, γιατί με δεδομένες τις σχέσεις μας με τη νέα Αίγυπτο και την πρόθεση των Παλαιστινίων να προωθήσουν το ανεξάρτητο κράτος τους, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε στρατηγική σοφία».
Κι έτσι, το Ισραήλ χάνει έναν από τους καλύτερους φίλους του στον μουσουλμανικό κόσμο, την Τουρκία. Η ισραηλινή κοινωνία, καταλήγει ο Ρότζερ Κοεν, αξίζει ασφαλώς μια καλύτερη τύχη.
Πηγή: The New York Times, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Ναυτεμπορική
"Πώς έχασε το Ισραήλ την Τουρκία", ή πως έχασε η Τουρκία το Ισραήλ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τίτλος είναι μάλλον ατυχής, διότι δεν ήρξατο το Ισραήλ χειρών αδίκων, ούτε έχασε το Ισραήλ την Τουρκία (ή αντιστρόφως τώρα μόνο. Στην προσπάθειά της να φανεί προστάτις όλων των Αράβων, η Τουρκία (Έρντογαν) ξεκίνησε την επίθεση κατά του Ισραήλ (Πέρες) στο Νταβός πριν δύο χρόνια.
Ακολούθησαν οι γνωστές τουρκικές ταινίες και τα άλλα είναι γνωστά. Η Γάζα ήλθε μετά, σαν συμπλήρωμα τρόπον τινά, μιας πολιτικής που η Τουρκία είχε επιλέξει.
According to well-documented information, seven of the nine Turks killed in the violent confrontation aboard the Mavi Marmara had previously declared their desire to become martyr (shaheeds). Eight of them belonged Islamist Turkish organizations and not one of them was a peace activist or human rights worker
ΑπάντησηΔιαγραφήAn analysis of the names of the Turks killed in the violent confrontation with the IDF aboard the Mavi Marmara shows that almost
all of them (eight of the nine) belonged to IHH or to Islamist Turkish factions or groups affiliated with IHH.
The one exception was a 19-year old named Furkan Dogan who had dual Turkish-American citizenship and whose involvement in the confrontation was unclear. In effect, according to an article in Radikal, a small intellectual Turkish newspaper which offers varied points of view, before the confrontation with the IDF Dogan wrote a diary entry attesting to his desire to become a shaheed.
The article in Radikal criticized the Turkish government’s policy of referring to those killed as shaheeds because their activity was civilian and not religious. According to the paper, it was enough to quote the diary of high school student Furkan Dogan, who wrote the following on the morning before the confrontation: “I think there is not much time left for that moment of martyrdom. Is there anything more honorable? If there is, it should be my mother. I am not sure of that either. Which one’s better? My mother’s compassion or dying for a noble cause?” (radikal.com.tr, June 16, 2010). The same quote appears on another website, which notes that they were his last words (sailanmuslim.com).[1] (Note: The above quotation was taken from the Sailanmuslim website.)
In addition, a report in the Turkish paper Zaman (quoted by the Israeli media) stated that before Furkan boarded the Mavi Marmara he asked for his parents’ blessing. His brother Mustafa said that “we did not expect him to return to us like this. But we are not sorry he was killed as a shaheed.” His father said that the family believed Furkan died an honorable death and was blessed in paradise (Haaretz.co.il, June 3; Ynet.co.il, June 4, 2010).
According to information collected so far, before the violent confrontation most of the Turks killed (seven of the nine) had declared in one way or another that they intended to die as shaheeds. Three put the possibility they would die as shaheeds into writing (in a diary entry, a letter and a will), one said so in a video found aboard the Mavi Marmara, and friends and relatives reported they had been informed of desire of three to die as shaheeds. Those findings, added to the great amount of information gathered since the IDF took control of the Mavi Marmara, indicate premeditated preparations for brutal violence against the IDF by the hard core of extremist Islamist operatives. It is not within our competence to judge the degree of religious fervor or authentic commitment to which each of the above sought to fulfill his desire to become a shaheed. However, the information deepens our understanding of the nature of the hard core of operatives who confronted the IDF forces and of the type of the violence they employed.
[Shaheed in the real sense is a Muslim who has been killed during "Jihad" or has been killed by any person unjustly]
Και μετά σου λένε δεν είναι σύγκρουση πολιτισμών. Ασφαλώς και είναι, αφού χρησιμοποιούν (καπηλεύονται μάλλον) την θρησκεία, για να φανατίσουν κυρίως νεαρά άτομα και να τα στείλουν στον θάνατο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌποιος σκοτωθεί σε "Jihad", τους λένε, γίνεται Shaheed, δηλαδή μάρτυρας για την πίστη του Αλλάχ. Μονάχα, που τα αφιονισμένα αυτά παιδιά δεν καταλαβαίνουν ότι δεν πεθαίνουν για την πίστη του Αλλάχ, διότι ο πόλεμος είναι πολιτικός και όχι ιερός ("Jihad"). Εδώ είναι η καπηλεία της θρησκείας, αλλά και το επικίνδυνο του πράγματος.
Ξέρω εγώ τι μπορεί να γίνει στην Ελλάδα, σε περίπτωση που κάποτε ερχόμαστε σε σύγκρουση με την Τουρκία;
Με ενα ακομα εργαλειο,τον νεκρο φανατικο και "στρατευμενο" νεαρο τουρκικης καταγωγης και αμερικανικης υπηκοοτητας και ασελγωντας στην μνημη του,προσπαθουν οι Τουρκοι και ...οχι μονο,να μεταφερουν την δαιμονοποιηση απο το Ιραν στο Ισραηλ και να προσποριστουν ωφελη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον νεαρο αυτο θυμα εχει θυτες και δεν ειναι οι Ισραηλινοι αλλα αυτοι που το κατασκευασαν για θυμα μαστουρωνοντας το πνευματικα με τις δηθεν μου..."θρησκευτικες"(παραμυθια ο θεος και η θρησκεια,εγκλημα συγκαλυμμενο τους διδασκουν) πλυσεις εγκεφαλου.Απο αυτο το σημειο μεχρι το σημειο η να σκοτωσει η να σκοτωθει ειναι θεμα χρονου και τυχης η ατυχιας απο ποια μερια θα σου κατσει ο χαρος.
Θα επρεπε καποιοι να ντρεπονται γιατι ητανε νεαρο παιδι και το ρηξανε στην προκληση και απεναντι σε πανοπλους μαχητες που ητανε ετοιμοι να τα δωσουν ολα για την πατριδα τους.