Αν ο ιστορικός του μέλλοντός μας έχει την έμπνευση και την υπομονή να ερευνήσει ποια από τις κυβερνήσεις των πρόσφατων δεκαετιών και με ποια συχνότητα έπαιρνε πίσω υποσχέσεις - διαβεβαιώσεις - δεσμεύσεις της, σίγουρα δεν θα κουραστεί πολύ να την εντοπίσει: αυτή η κυβέρνηση είναι η σημερινή.
ΑΠΟ τη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία η παρούσα κυβέρνηση διατηρεί το προνόμιο να πέφτει σε όλα έξω: διαβεβαίωσε ότι λεφτά υπάρχουν. Υποσχέθηκε αύξηση μισθών και συντάξεων. Διερρήγνυε τα ιμάτιά της ότι δεν έχει προστρέξει στο ΔΝΤ (όταν άρχισαν τα ζόρια). Εβγαλε τα περίστροφα πάνω στο τραπέζι των Ευρωπαίων (και μετά πυροβόλησε τα αυτιά της), και αμέσως μετά αποδέχθηκε -χωρίς καμία διαπραγμάτευση- το Μνημόνιο της τρόικας, με δόσεις του δανείου μέχρι το 2013 και αποπληρωμή του το 2018. Στη συνέχεια επιμήκυνε την αποπληρωμή αυτού του δανείου μέχρι το 2023 και στη συνέχεια μέχρι το 2030, αφού προηγουμένως εφαρμοστούν πλήρως τα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και συμφωνήσουν οι δανειστές να αυξήσουν το δανεισμό τους.
ΑΠΟ την αρχή του Μνημονίου μέχρι αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση επέμενε ότι τα αναγκαία -για το πρώτο διάστημα μέχρι «να βγει στις αγορές»- εισπρακτικά μέτρα θα αφορούν τους «έχοντες και κατέχοντες» και όχι τους χαμηλόμισθους και μικροσυνταξιούχους και η στοχοποίηση θα αφορά τους μεγάλους φοροφυγάδες.
ΕΓΙΝΑΝ ακριβώς τα αντίθετα. Φορολογούνται ασυστόλως μέχρι αυτή τη στιγμή ακόμα και... τα παπούτσια των φτωχών, μικρομεσαίων και μεσαίων φορολογουμένων, με ένα δαιδαλώδες και σατανικό δίκτυο έμμεσων και άμεσων φόρων και περικοπών σε μισθούς και συντάξεις χωρίς τελειωμό και με έναν σαφή και αντικειμενικό στόχο: να μειωθεί σχεδόν κατά 50% το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων και να μείνει πιεστικά εκεί.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, από την πρώτη στιγμή που αποδέχθηκε τη λεόντεια δανειακή σύμβαση των δανειστών, δέχεται αφόρητες πιέσεις να μειώσει τον τεράστιο δημόσιο τομέα και να κόψει τις δημόσιες δαπάνες που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να εξυπηρετήσει. Η κυβέρνηση αντιστέκεται σθεναρά. Προτίμησε να διαλύσει τον ιδιωτικό τομέα, να κλείσει επιχειρήσεις, να στείλει σπίτι τους ένα εκατομμύριο και πλέον ανθρώπους, παρά να αγγίξει στα σοβαρά το δημόσιο τομέα. Η κυβέρνηση είχε στη διάθεσή της ένα χρόνο να εγκύψει σοβαρά πάνω από τον «γαργαντούα» του δημόσιου ελλείμματος, να το μειώσει με αποτελεσματικές χειρουργικές επεμβάσεις πάνω σε δημόσιους φορείς αλλά και υπαλλήλους του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Δεν έκανε τίποτε επ' αυτού, νομίζοντας ότι χαϊδεύει τη δεξαμενή ψηφοφόρων που θεωρείται για όλα τα μεγάλα κόμματα ο δημόσιος τομέας διά των διορισμών σ' αυτόν.
ΕΔΩ η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία για όσα θα έρθουν και για όσα αυτά θα προκαλέσουν.
Εν τέλει, μήπως δεν είναι fail με τα κριτήρια κάποιων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακαλώ…
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ χώρα διεήρχετο μίαν κρίσιν αναζητούσα διέξοδον εξ ενός πολιτικού αδιεξόδου εις το οποίον είχε εισέλθει.
Από μακρού χρόνου, η αδυναμία της συννενοήσεως μεταξύ των υπευθύνων πολιτικών παραγόντων της χώρας, παρά πάσαν επίκλησην του ανωτάτου άρχοντος της χώρας, είχε περιαγάγει την χώραν εις αδιέξοδον.
Η κατάστασις αυτή προστιθεμένη εις μίαν αναρχικήν αντίληψην η οποία είχε επιβληθεί σχεδόν εις όλα τα άτομα της κοινωνίας, είχε δημιουργήσει τον έσχατον κίνδυνον δια την χώραν.
Είχε δημιουργήσει τον κίνδυνον να αλωθεί η χώρα κάποια στιγμή της πορείας της προς τα εμπρός από τον ακομματισκισμόν.
Οι Έλληνες δύναται να πιστεύουν εις οίον πολιτικό σύστημα επιθυμούν, οι Έλληνες δεν δύναται να πιστέουν εις τον ακομματισκισμόν, διότι ο ακομματισκισμός προσβάλλει την βαθεοκρατική αγωγήν του Έλληνος πολίτου.
Προς αποτροπήν του διχασμού και της ετοίμου να εκσπάση εμφυλίου συρράξεως, η οποία ωδήγει εις αιματοχυσίαν και κοινωνικήν και εθνικήν καταστροφήν, η Κυβέρνησις προέβη εις την κήρυξιν του Τροϊκανού Νόμου.
chryscommentaries@blogspot.com
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα σε αυτόν τον τόπο μας κατατρέχει η ατάκα «ο ιστορικός του μέλλοντος». Ακόμα μας κατατρέχει η βαθιά ριζωμένη αντίληψη πως για να κρίνεις το έργο ενός Πρωθυπουργού πρέπει να έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή του.
Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι υποστηρικτές αυτής της άποψης είναι γνωστά: κάτι για αντικειμενικότητα λένε και άλλες παρόμοιες αμπελοφιλοσοφίες. Όμως στην πραγματικότητα, αυτό που κάνουν όλοι αυτοί, είναι να αρνούνται στον Έλληνα πολίτη το «δικαίωμα» του να γνωρίζει πως κυβερνάται.
Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ακόμα και αν υπήρχε αυτή η αποτίμηση για την οποία μιλάω, ο κόσμος δεν θα ενδιαφερόταν, γιατί πολύ απλά στην Ελλάδα ουδείς διαβάζει. Αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό, όμως ακόμη κι αν δεχτεί κανείς ότι έτσι είναι τα πράγματα, και πάλι είναι θέμα αρχής ή μάλλον ποιότητας της δημοκρατίας το να τολμάς να κρίνεις τον Πρωθυπουργό σου.
Επιπλέον είναι θέμα εξέλιξης. Στην Βρετανία, ένα με δύο χρόνια μετά την εκλογή του Tony Blair στην εξουσία, είχαμε το πρώτο βιβλίο αποτίμησης του έργου του. Από αυτό ο κόσμος έμαθε για το στιλ διακυβέρνησης των νέων εργατικών, το οποίο ήταν γεμάτο ανατροπές, θετικές αλλά και αρνητικές. Δεν καταλαβαίνω γιατί εδώ αρνούμαστε ή φοβόμαστε ίσως να αγγίξουμε όσους ασκούν εξουσία. Δεν καταλαβαίνω γιατί μας αρέσει να ζούμε μέσα στην άγνοια γι’ αυτούς που έχουν τις τύχες μας στα χέρια τους.
Καλά, που είναι ο εφημερεύων της ΑΔΕΔΥ να γράψει για "κοινωνικούς αυτοματισμούς" και άλλες πασοκιές;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάλι στον ύπνο το έριξαν;
Δυστυχώς εφαρμόζεται μοντελάκι Αργεντινής στην Ελλάδα και ηγέτης τύπου Κορέα πουθενά στον ορίζοντα. Και όλως τυχαίως βρήκανε λέει ότι η Ελλάδα έχει υδρογονάνθρακες, χρυσό και δεν ξέρω τι άλλο. Τόσα χρόνια ήταν γραφικός όποιος έκανε έστω νύξη για τέτοια θέματα και τώρα που πάμε για χρεοκοπία καραμπινάτη ξαφνικά "ανακαλύφθηκε η Αμερική"! Με δέκα μασέλες θα μας τα φάνε ΟΛΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα τα άλλα σοφά τα λες αλλά για το "ηγέτης τύπου Κορέα πουθενά στον ορίζοντα" είσαι σίγουρος;
ΑπάντησηΔιαγραφή