Του Κωστα Ιορδανιδη
Η αποκρυπτογράφηση των αποτελεσμάτων της συναντήσεως που είχε ο Τούρκος πρωθυπουργός κ. Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν με τον Αμερικανό πρόεδρο κ. Μπαράκ Ομπάμα είναι εγχείρημα παρακινδυνευμένο. Το βέβαιο είναι ότι η Αγκυρα διεκδικεί ρόλο ουσιαστικότερο και ευρύτερο στη σημερινή συγκυρία και η αύξηση της τουρκικής παρεμβατικότητας στην ευρύτερη περιοχή είναι σαφής, ιδιαίτερα με την ανάληψη του χαρτοφυλακίου του υπουργείου Εξωτερικών από τον κ. Αχμέτ Νταβούτογλου.
Βεβαίως, η δυτική κοινή γνώμη εντοπίζει τις παρεκκλίσεις του κ. Ερντογάν από την κεμαλική ορθοδοξία στο θέμα της «μαντίλας». Αλλά η μεγαλύτερη απόκλιση αφορά την έντονη «εξωστρέφεια» της τουρκικής πολιτικής προς τις ισλαμικές χώρες της περιοχής.
Η τάση αυτή είχε αρχίσει να εκδηλώνεται στα χρόνια της πολιτικής κυριαρχίας του Τουργκούτ Οζάλ και ενισχύθηκε με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως. Αλλά με τον κ. Ερντογάν στην πρωθυπουργία, η συγκεκριμένη τάση απέκτησε μία πολύ ισχυρότερη δυναμική, το δε πλαίσιό της προσδιορίσθηκε με την «αβλαβή» διατύπωση του κ. Νταβούτογλου για «ειρήνη με τις γειτονικές χώρες».
Δεν είναι συνεπώς περίεργο ότι η αμερικανική διοίκηση δυσκολεύεται να διεισδύσει στον πυρήνα της τουρκικής πολιτικής και η όποια συνεργασία των δυο χωρών μπορεί να προωθηθεί μόνον στη βάση μίας σχέσεως «α λα καρτ», πάντα εξυπηρετικής των ειδικότερων τουρκικών συμφερόντων.
Σε μία προσπάθεια διερευνήσεως των τουρκικών προθέσεων από τον Ομπάμα, σε περίπτωση ψηφοφορίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για την επιβολή νέων κυρώσεων στο Ιράν, ο κ. Ερντογάν εξανέστη, διότι διεκδικεί ρόλο «διαμεσολαβητού.» Ούτε υπήρξε «συνεργάσιμος» στο θέμα του Αφγανιστάν.
Παρεμπιπτόντως, λίγες ημέρες πριν από τη συνάντηση των δύο ηγετών στην Ουάσιγκτον, στη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, ο κ. Νταβούτογλου ανέλαβε δραστήρια πρωτοβουλία προτείνοντας στους ομολόγους του τη συμμετοχή της Βοσνίας στο προενταξιακό σχέδιο δράσεως [ΜΑΡ] προς μεγάλη αμηχανία των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και των άλλων εταίρων, δίχως να επιτύχει φυσικά τον στόχο του – προς το παρόν τουλάχιστον.
Εάν σε μακροπολιτικό επίπεδο η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας εμφανίζει κάποιες ιδιαιτερότητες, στον μικρόκοσμο των ελληνοτουρκικών σχέσεων –στο Αιγαίο και στην Κύπρο– ασάφειες δεν υφίστανται σε οιανδήποτε περίπτωση. Γίνεται λόγος, κυρίως από την ελληνική πλευρά, για τουρκική «αδιαλλαξία», αλλά επί της ουσίας πρόκειται για διαπραγματευτική τακτική, τόσο παραδοσιακή όσο και η ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Θα ήταν σκόπιμο, προκειμένου να αποφευχθούν αυταπάτες, να επισημανθεί ότι η Τουρκία δεν τελεί και δεν ενεργεί υπό πίεση· η Τουρκία δεν σπεύδει· ακολουθεί εξωτερική πολιτική ιδιαιτέρως παρεμβατική και ο μόνος κίνδυνος μπορεί να προέλθει από υπερεπέκταση της δραστηριότητός της σε περιοχές μείζονος ασταθείας.
"αν το ισραηλ παραβιασει τον τουρκικο εναεριο χωρο,η απαντηση μας θα μοιαζει με σεισμο!"ειπε ο ερντογαν.Κινδυνος μπορει να προελθει και απο την υπερεπεκταση της αλαζονειας και της υπερεκτιμησης των δυνατοτητων που εχει αυτο το ισλαμικο καθεστως.
ΑπάντησηΔιαγραφή