Η Κυπριακή Δημοκρατία εγκαθιδρύθηκε το 1960, βάσει των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου τον Φεβρουάριο του 1959. Παρά το γεγονός ότι το νέο κράτος δεν εκπλήρωνε τους πόθους τού Κυπριακού Ελληνισμού, ο οποίος αγωνίστηκε για ένωση με τη μητροπολιτική Ελλάδα, εντούτοις άντεξε την τουρκοκυπριακή ανταρσία του 1963-1964 και την τουρκική εισβολή, το 1974, αποτελώντας την προστατευτική ασπίδα των Ελλήνων της Κύπρου, δοθείσης της απροθυμίας του ελλαδικού κράτους, διαχρονικά, να αναλάβει τις ευθύνες του.
Παράλληλα, η Κυπριακή Δημοκρατία αποτελεί εμπόδιο στην εκπλήρωση των τουρκικών φιλοδοξιών στην Ανατολική Μεσόγειο, όχι ως στρατιωτική δύναμη ή πληθυσμιακό αντίβαρο, αλλά ως πολιτειακό μόρφωμα, η παρουσία του οποίου περιορίζει τους ορίζοντες της αναθεωρητικής Τουρκίας.
Η στρατηγική αξία της Κύπρου, κατά τον Α. Νταβούτογλου συνίσταται, όπως γράφει στο βιβλίο του, Στρατηγικό Βάθος: Η διεθνής θέση της Τουρκίας, στο ότι, αφενός, πρόκειται για ένα είδος πλωτής βάσης, για την ασφάλεια της χερσονήσου της Μικράς Ασίας και, αφετέρου, αποτελεί σημαντικό στοιχείο στην ευρύτερη περιοχή Μέση Ανατολή-Ανατολική Μεσόγειος-Αιγαίο-Ερυθρά Θάλασσα, στοιχείο, το οποίο υπό τη μορφή την οποία έχει μετά το 1974, θα πρέπει να νοηθεί ως ένα στήριγμα επιθετικής στρατηγικής θάλασσας.
Τουρκική Στοχοθεσία: Η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας
Ο στόχος, τον οποίο έχουν θέσει, διαχρονικά οι ηγεσίες της γειτονικής χώρας, είναι η εξάλειψη του πολιτειακού μορφώματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το δεύτερο βήμα, μετά την κατάργηση της Κυπριακής Πολιτείας, θα είναι η δημιουργία ενός νέου κράτους, συνεταιρικής φύσης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, κράτος το οποίο, λόγω ακριβώς της συνομοσπονδιακής δομής του, θα ελέγχεται, από την Άγκυρα, μέσω της εγκάθετης τουρκοκυπριακής συνιστώσας.
Η επιλογή της διχοτόμησης και της ύπαρξης δύο κρατών, σε περίπτωση αναγνώρισης του ψευδοκράτους, δεν εξυπηρετούν πλήρως την τουρκική στρατηγική στοχοθεσία. Ο μη πλήρης έλεγχος ολόκληρου του νησιού από την Τουρκία και η ύπαρξη δυο κρατών, δημιουργεί για την τελευταία ζήτημα ασφάλειας για την περιοχή της νότιας Μικράς Ασίας η οποία, στην περίπτωση των δύο κρατών, θα έμενε εκτεθειμένη σε οπλικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς· οι απειλές της Τουρκίας, στην απόπειρα εγκατάστασης των S-300, στην Κύπρο, επί προεδρίας Κληρίδη, μαρτυρούν την εναντίωση της Τουρκίας σε κάθε τι, το οποίο θα της στερούσε τον ολοκληρωτικό έλεγχο στην περιοχή. Σε περίπτωση διχοτόμησης και ύπαρξης δύο κρατών, θα υπήρχε το απευκταίο για την Τουρκία ενδεχόμενο, η εναπομείνασα Κυπριακή Δημοκρατία να ενσωματωνόταν στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα την επίσημη επιστροφή του ελλαδικού κράτους στην Ανατολική Μεσόγειο, απ’ όπου είχε αποχωρήσει το 1974. Η εξασθένηση, απονομιμοποίηση και, τελικά, η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι η πάγια, διαχρονική στοχοθεσία της Τουρκίας, έτσι ώστε να ασκεί πλήρη έλεγχο στην περιοχή νοτίως του μαλακού υπογαστρίου της τουρκικής επικράτειας. Η πρόσφατη επίσημη επιβεβαίωση, αναφορικά με την ύπαρξη σημαντικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου στον θαλάσσιο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, απλά εντείνει το ενδιαφέρον της Τουρκίας για την περιοχή, προσφέροντας βολικά ένα επιπλέον λόγο να τρέφει μεγαλεπήβολα σχέδια.
Το Ψήφισμα 186 της 3ης Μαρτίου 1964
Η πρώτη απόπειρα κατάλυσης του κυπριακού κράτους έλαβε χώρα στις ταραχές του 1963-1964 με την -επιμελώς σχεδιαζόμενη- αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων από τον κρατικό μηχανισμό. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ παρενέβη, με το ψήφισμα 186, της 4ης Μαρτίου 1964, το οποίο αναγνώρισε την Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας (κυβέρνηση Εθνάρχη Μακαρίου) ως τη μόνη νόμιμη κυβέρνηση του κυπριακού κράτους. Το εν λόγω ψήφισμα θωράκιζε την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας και συνιστούσε ήττα των τουρκικών επιχειρημάτων περί δήθεν ″συνεταιρικής φύσης″ του κράτους, λόγω της αποχώρησης των Τουρκοκυπρίων από την Κυβέρνηση, τη Βουλή και τα λοιπά όργανα της Κυπριακής Πολιτείας.
Πολιτική Χριστόφια
Αποτέλεσμα της χρόνιας υποχωρητικότητας Ελλαδιτών και Ελλήνων της Κύπρου απέναντι στις τουρκικές πιέσεις, υπήρξε το Κοινό Ανακοινωθέν της 23ης Ιουλίου 2008, στο οποίο ο Πρόεδρος Χριστόφιας και ο εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων Μ. Ταλάτ συμφώνησαν σε ένα συνεταιρισμό μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα. Η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία προβλέπεται να έχει μια Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση με μια διεθνή προσωπικότητα, και η οποία θα αποτελείται από δύο συνιστώντα κράτη, ένα ελληνοκυπριακό και ένα τουρκοκυπριακό, τα οποία θα είναι ισότιμου καθεστώτος. Η διεθνιστική αφέλεια και η ελαφρότητα με την οποία ο κ. Χριστόφιας προσέγγιζε τις συνομιλίες με τον κ. Ταλάτ, φάνηκε από την δήλωση του, την οποία έκανε στο European Policy Centre των Βρυξελλών (19.6.2008), πως, σκοπίμως παρεχώρησε τη λέξη συνεταιρισμός για να βοηθήσει τον κ. Ταλάτ…
Το περιεχόμενο του κοινού ανακοινωθέντος επανέρχεται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έκτοτε στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά και στις εκθέσεις του Γενικού Γραμματέως καθιστώντας ολοφάνερο σε όλους ότι η υποχώρηση του Προέδρου Χριστόφια περί συνεταιρισμού δυο ισότιμων κρατών, έχει, ήδη, ενθυλακωθεί από την τουρκική πλευρά και θεωρείται, παράλληλα, μέρος της βάσης των συνομιλιών από τον Ο.Η.Ε. Ειδικότερα, στην έκθεση του στις 4 Μαρτίου 2011, ο Γενικός Γραμματέας συμπεριέλαβε το Ανακοινωθέν της 23ης Μαΐου 2008 ως τμήμα της συμφωνημένης βάσης των συνομιλιών, εκφράζοντας, παράλληλα, την ικανοποίηση του, διότι τα μέρη σεβάστηκαν την κοινή αυτή βάση, παρουσιάζοντας, με αυτόν τον τρόπο, τις απαράδεκτες προτάσεις των Τουρκοκυπρίων (Ταλάτ και Έρογλου), ως ανήκουσες στο συμφωνηθέν πλαίσιο. Η συνεταιρική φύση του κράτους, όπως αυτή διαγράφεται από το Κοινό Ανακοινωθέν της 23ης Μαΐου, υπονομεύει το ψήφισμα 186, αμφισβητεί την υπόσταση του Κυπριακού Κράτους, υποβαθμίζοντας τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας σε απλό ηγέτη κοινότητας – αυτόν, ακριβώς, τον κίνδυνο είχε επισημάνει ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος στο διάγγελμά του, πριν το δημοψήφισμα, τον Απρίλιο του 2004 για το Σχέδιο Ανάν.
Επίλογος
Οι ″γενναίες προσφορές″ ( παραμονή 50.000 εποίκων, σταθμισμένη ψήφος, εκ περιτροπής προεδρία, συνεταιρισμός δυο συνιδρυτικών κρατών ισότιμου καθεστώτος) του Προέδρου Χριστόφια στον τελευταίο γύρο συνομιλιών, δεν στάθηκαν αρκετές για να αποσπάσει αντίστοιχες δεσμεύσεις από τους συνομιλητές του. Αντίθετα, οι προτάσεις Ταλάτ (Ιανουάριος 2010) και Έρογλου (Ιανουάριος 2011) αποσκοπούσαν στην εγκαθίδρυση ενός συνεταιρικού, συνομοσπονδιακού μορφώματος, το οποίο θα διαδεχόταν την διαλυμένη Κυπριακή Δημοκρατία, διαχρονική τουρκική επιδίωξη. Καθίσταται επιτακτική ανάγκη η απόσυρση των παραχωρήσεων, τις οποίες έκανε η κυπριακή ηγεσία, και χάραξη στρατηγικής αγωνιστικής αναμονής, με παράλληλη θωράκιση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ουσιαστική στρατιωτική σύζευξη Αθηνών -Λευκωσίας. Η ενίσχυση - νομική, πολιτική, οικονομική, στρατιωτική- της εναπομείνασας Κυπριακής Δημοκρατίας, και όχι η συμμετοχή σε διεθνιστικά πειράματα επαναπροσέγγισης τα οποία σκοπό έχουν την διάλυση της Κυπριακής Πολιτείας, αποτελεί την πρωταρχική προϋπόθεση για την φυσική και εθνική επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού. Αποτελεί την βάση για οτιδήποτε παραπάνω…
http://aytonoma-elefthera.blogspot.com/2008/11/blog-post_02.html
ΑπάντησηΔιαγραφή