Ανατροπή ή ριζική αναμόρφωση της Συμφωνίας της Πρέσπας

Βενιαμίν Καρακωστάνογλου*

• (Φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ / Νίκος Αρβανιτίδης)

Παρά τα πολλά πολιτικά και νομικά ημαρτημένα της Συμφωνίας της Πρέσπας (17/6/18), αυτή δυστυχώς κυρώθηκε από την ελληνική Βουλή με ελάχιστη πλειοψηφία (153), και μάλιστα με τον πολιτικά απαράδεκτο τρόπο που αυτό επιτεύχθηκε (!) και παρά την παλλαϊκή αντίδραση του λαού μας, αλλά και της ελληνικής ομογένειας. Η ετεροβαρής αυτή Συμφωνία όμως δεν πρέπει να επιτραπεί να δεσμεύσει το κράτος, το λαό μας και τις μελλοντικές γενιές του ελληνικού έθνους, τραυματίζοντας βαθύτατα και αλλοτριώνοντας την ένδοξη και οικουμενικά αποδεκτή εθνική μακεδονική παράδοση και πολιτιστική κληρονομιά μας.

Ακολουθούν μερικές επισημάνσεις και προτάσεις γι' αυτό.

1. Η δρομολογημένη ενταξιακή πορεία της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ δεν φαίνεται εφικτό να αναστραφεί, άπαξ και δρομολογήθηκε με τον τρόπο που επέλεξε η κυβέρνηση. Η εν καιρώ ολοκλήρωση αυτής της ένταξης, μάλιστα, θα ικανοποιήσει το ισχυρό πολιτικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ και των ισχυρών συμμάχων στο ΝΑΤΟ, άρα θα εκτονωθεί εν πολλοίς η πίεση προς τη χώρα μας.

2. Θα πρέπει να αξιοποιήσουμε λοιπόν το άλλο θεσμικό μέσο πίεσης που διαθέτουμε, δηλαδή την ενταξιακή πορεία της πΓΔΜ στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να πετύχουμε μια πολύ καλύτερη συμφωνία. Πέρα από το άνοιγμα και κλείσιμο των 35 κεφαλαίων του ευρωπαϊκού κεκτημένου, όπου η Ελλάδα διαθέτει βέτο, μπορούμε να ζητήσουμε την προσθήκη και άλλων προϋποθέσεων ένταξης για τα Σκόπια με βάση το κριτήριο της καλής γειτονίας, που θα σχετίζονται με το ονοματολογικό ζήτημα. Γι' αυτό μπορούμε να επικαλεστούμε το προηγούμενο επιβολής στην Τουρκία από την ΕΕ της πρόσθετης προϋπόθεσης να επιλύσει συνοριακά ή συναφή ζητήματα με τους γείτονές της (Σύνοδος Κορυφής στο Ελσίνκι, Δεκέμβριος 1999).

Εξάλλου η καλόπιστη ερμηνεία και κυρίως η πιστή εφαρμογή από τους γείτονες της Συμφωνίας της Πρέσπας μπορούν να τεθούν ως πρόσθετα κριτήρια ένταξης για τα Σκόπια και μάλιστα σε βάθος χρόνου, ώστε να λειτουργήσουν ως περίοδος δοκιμασίας για την αξιοπιστία τους. Ήδη οι προκλητικές δηλώσεις των ηγετών των Σκοπίων που είτε βρίσκουν βάση στις απαράδεκτες ρυθμίσεις της ΣτΠ είτε όχι, δίνουν επαρκή βάση της ελληνικής αντίδρασης.

3. Η άλλη οδός, πιο ριζοσπαστική αλλά θεμιτή και πιο αποτελεσματική κατ' εμέ, θα ήταν η επίκληση ύψιστων κυριαρχικών συμφερόντων της Ελλάδας που παραβιάστηκαν από μία ετεροβαρή σε βάρος της Ελλάδος συμφωνία, που «διαπραγματεύτηκε» η σημερινή ελληνική κυβέρνηση που βρίσκεται από καιρό σε δυσαρμονία με την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος της Ελλάδος (παγιωμένες δημοσκοπήσεις). Η επίκληση αυτή θα γίνει για να δικαιολογήσει μια εκ νέου διαπραγμάτευση με τα Σκόπια ώστε να αρθούν τα πολλά ημαρτημένα της Συμφωνίας και κυρίως, αλλά όχι μόνο, η εκχώρηση των όρων «Μακεδόνες» και «μακεδονική» στην ιθαγένεια, στην εθνότητα και στην γλώσσα των Σκοπίων.

Και βέβαια ένα άλλο ουδέτερο κρατικό όνομα χωρίς το ελληνικό Μακεδονία. Άλλωστε θα πρέπει να τονιστεί στους εταίρους μας ότι αυτό απαιτεί επίμονα τουλάχιστον το 70% του ελληνικού λαού, καθώς και όλα τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα πλην ΣΥΡΙΖΑ.

4. Σκόπιμη θα ήταν η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για να πιστοποιηθεί η αντίθεση του ελληνικού λαού όπως ακριβώς έγινε με το δημοψήφισμα και στα Σκόπια.

5. Αν το προηγούμενο δεν γίνει αποδεκτό από την Ευρώπη (που βέβαια οφείλει να το δεχθεί επιδεικνύοντας την επιβαλλόμενη αλληλεγγύη προς την εταίρο της Ελλάδα για τόσο σοβαρό εθνικό θέμα), τότε δεν μας απομένει παρά ο δρόμος της μη συμμόρφωσής μας προς την κάκιστη Συμφωνία των Πρεσπών, λαμβάνοντας υπόψη πόσες διεθνείς υποχρεώσεις κρατών παραβιάζονται παγκοσμίως, χωρίς σοβαρές επιπτώσεις λόγω του χαλαρού διεθνούς δικαιικού συστήματος σε σχέση με την εφαρμογή του (κατά το πρότυπο του Πρωτοκόλλου Πολίτη-Καλφώφ του 1924, που όμως δεν είχε κυρωθεί από την ελληνική Βουλή).

Τα παραδείγματα της μη εφαρμογής από την Αλβανία της Ελληνοαλβανικής Συμφωνίας του 2009 για θαλάσσια οριοθέτηση, αλλά κυρίως οι κραυγαλέες και επί δεκαετίες συνεχιζόμενες σοβαρότατες παρανομίες της Τουρκίας στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο, στην ομογένεια της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, αλλά και σε όλο τον υπόλοιπο συνοριακό της περίγυρο (αλλά και στο εσωτερικό της με τους Κούρδους) ομιλούν από μόνα τους!

Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερα και για άλλες χώρες.

6. Επίσης με πρωτοβουλία της επόμενης ελληνικής κυβέρνησης ή ιδιωτικών φορέων ή προσώπων, τα εθνικά μας ή διεθνή δικαστήρια θα πρέπει με ενδελέχεια και σοβαρότητα να ασχοληθούν με το περιεχόμενο της ΣτΠ και τη νομιμότητα ή μη των διαδικασιών που οδήγησαν σ' αυτήν. Και είναι βέβαιο ότι υπάρχουν πολλές αιτίες για ακύρωση τις οποίες βέβαια έσπευσε η σημερινή κυβέρνηση να τις καλύψει με την εσπευσμένη κύρωσή της οριακά στη Βουλή.

Δεν είναι δυνατόν η έννοια των λεγόμενων «Πράξεων κυβερνητικού χαρακτήρα», που θεωρούνται εκτός δικαστικού ελέγχου, να οδηγήσει σε τόσο σοβαρές ανατροπές της αληθινής ιστορίας, της γεωγραφίας, του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση των Ελλήνων (άρα και στη διαρκή ιδιοκτησία τους επί της ελληνικής μακεδονικής πολιτιστικής συνιστώσας τους) και να νομιμοποιήσει τις αποφάσεις μιας απερχόμενης μειοψηφικής κυβέρνησης και την παράνομη «χρησικτησία» των Σκοπίων επί των ελληνικών όρων Μακεδονία, Μακεδόνες, μακεδονικός που έχουν ιστορικό βάθος 3.000 ετών και που τα υπερασπίστηκε ο ελληνικός λαός με γιγάντια και συγκλονιστικά συλλαλητήρια από το 1992 και μέχρι τον Ιανουάριο του 2019!

Η επόμενη κυβέρνηση (πιθανότατα της ΝΔ) οφείλει να ανατρέψει τη βλαπτική ΣτΠ και με κάθε ειρηνικό τρόπο να επιδιώξει μια εθνικά συμφέρουσα συμφωνία που θα σέβεται την ιστορική αλήθεια και θα προστατεύει την αδιαμφισβήτητη εθνική μακεδονική κληρονομιά μας.

*Βενιαμίν Καρακωστάνογλου
Διεθνολόγος, μόνιμος λέκτορας Νομικής Σχολής ΑΠΘ, πρ. διπλωμάτης διεθνών οργανισμών στα Βαλκάνια, μέλος του ΔΣ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.

http://www.pontos-news.gr/article/191389/anatropi-i-riziki-anamorfosi-tis-symfonias-tis-prespas