Προσόντα Σύναψης Συμμαχιών…

Με τον Λάζαρο Μαύρο

Τ Η Ν ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ και τη χρησιμότητα των συμμαχιών δεν χρειάζεται κανείς να την επανεξηγήσει. Την εξηγεί επαρκώς η ιστορία των διακρατικών σχέσεων ακόμα κι απ’ την… προϊστορία της: Τότε που ο Αγαμέμνων των Μυκηνών συμμαχούσε ακόμα και με τον δύστροπο Αχιλλέα των Μυρμιδόνων για να εκστρατεύσουν στην Τροία του Πριάμου, που εναντίον τους μάζεψε επίσης πλήθος συμμάχους, «επίκουρους», απ’ τον Αινεία των Δαρδανίων μέχρι και τον Γλαύκο των Λυκίων (Ομήρου Ιλιάς, Β 494-877). Την εξήγηση όμως για το πώς και γιατί η μικρή κι αδύναμη Κύπρος -που προπάντων τις ικανές συμμαχίες έχει ανάγκη, ένεκα ιδίως της σπουδαιότατης γεωστρατηγικής της σημασίας- αποδείχθηκε… αχαΐρευτη στο συνάπτειν αποτελεσματικές συμμαχίες, με ποια ερευνητικά εργαλεία να την ενδοσκοπήσουμε;

Γ Ι Α Ν’ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙ ένα κράτος συμμαχίες, προϋποτίθεται ότι έχει ήδη, το ίδιο αποφασίσει ποια είναι τα εθνικά του συμφέροντα, ποια είναι η καταλληλότερη στρατηγική για την προστασία και την προαγωγή τους, έναντι ποίων και πόσης ισχύος αντιπάλων (εχθρών, επιβουλευομένων και καραδοκούντων) οφείλει να τα προστατεύσει και με ποια άλλα κράτη δύναται να εντοπίσει πεδία κοινού συμφέροντος ώστε, για τη σύζευξή τους, να προσδιορίσει και το είδος της αποτελεσματικότερης συμμαχίας: Στη σύναψη και υλική εμπέδωση της οποίας να επιδοθεί, κατά τρόπον ισότιμο, αμοιβαία επωφελή, ώστε να μην καταστεί ο υποτελής ουραγός.

Αφού, βεβαίως, απ’ αρχής και αενάως το κράτος μοχθήσει, πρωτίστως, για την αύξηση της δικής του ισχύος. Υπέρ της οποίας ν’ αναμένει και να οργανώνει την επικουρία των συμμάχων του. Διότι, ένα κράτος που δεν έχει προσδιορίσει εναργώς εις εαυτόν, στους φίλους και στους ενάντιους τα εθνικά του συμφέροντα και ξηλώνει, αντί να ενδυναμώνει, την αυτόχθονα ισχύ του, καταλήγει οιονεί υποτελές προτεκτοράτο τού ικανότερου ισχυρού της περιοχής, μέχρι «our children and grandchildren»…

Σ Ε ΟΛ’ ΑΥΤΑ, οι μέχρι τούδε εξετάσεις που επί 10ετίες έδωσαν οι ηγεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας, την κατατάσσουν μεταξύ των στάσιμων, των ανεπίδεκτων μαθήσεως ή -κατ’ επιείκειαν κι ελπίδα- στους… ανεξεταστέους! Το πιο πρόσφατο θλιβερό δείγμα των αρνητικών επιδόσεών της υπήρξε βέβαια το ξήλωμα του «Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας - Κύπρου», η αποδυνάμωση της Εθνικής Φρουράς, οι μηδενικού εν τέλει περιεχομένου συμφωνίες αμυντικού και στρατιωτικού περιεχομένου με τη Γαλλία και τη Ρωσία, συν η άρνησή της να επιδιώξει την ένταξή της στον «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη». Με τέτοια λοιπόν «προσόντα», τι είδους άραγε συμμαχία ν’ αναμένει κανείς μεταξύ Κύπρου - Ισραήλ;

SHMERINH