Παναγιώτης Μπαλακτάρης
δικηγόρος
Ο Σκωτσέζος ιστορικός Niall Ferguson στο βιβλίο του «Civilization: The West and the Rest»* εξηγεί πως η ραγδαία ανάπτυξη του δυτικού κόσμου από το 1500 μ.Χ. έως και το 2000 μ.Χ. άφησε πίσω την Ανατολή. Οι αιτίες αυτού του αναπτυξιακού χάσματος ήταν οι εξής:
1) ο ανταγωνισμός,
2) η επιστήμη,
3) η ιδιοκτησία,
4) η ιατρική,
5) η κατανάλωση και
6) η εργασία.
Επειδή η Δύση εφάρμοσε αυτές τις έξι πρακτικές, ξεχώρισε από τον υπόλοιπο κόσμο. Οι δυτικές κοινωνίες προόδευσαν, η κοινωνική ανισότητα μειώθηκε, το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε και η κοινωνική κινητικότητα έγινε κανόνας.
Όσες πολιτείες ακολούθησαν αυτό το παράδειγμα ξέφυγαν από τα δεσμά της φτώχειας. Όσοι πολίτες είχαν την τύχη να ζήσουν και να δραστηριοποιηθούν σε ανεκτικά κράτη είχαν τη δυνατότητα (και την ελευθερία) να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους κατά το δοκούν. Από την άλλη μεριά, όσοι δυστυχείς γεννήθηκαν και μεγάλωσαν κάτω από ολοκληρωτικά καθεστώτα, π.χ. ναζιστικά, κομμουνιστικά, φασιστικά, υπέταξαν τη ζωή τους στις προσταγές του «Κόμματος», του «Ηγέτη» και της νομενκλατούρας.
Παρέλκει η περαιτέρω παράθεση κρατών που διέλυσαν την ατομικότητα των κοινωνών και συνέθλιψαν τη βούλησή τους.
Μια ματιά στη σημερινή εικόνα εκείνων των κρατών που επέλεξαν το ένα παράδειγμα και στην εικόνα όσων επέλεξαν διαφορετικά αποδεικνύει του λόγου το ασφαλές. Βόρεια Κορέα, Βενεζουέλα, Κούβα, Αλβανία, Ρουμανία και πολλές άλλες χώρες κατέστρεψαν τη ζωή των πολιτών τους, τους οποίους συγχρόνως εξωθούσαν σε φυγή ή εξορία. Εξάλλου, ο άλλος δρόμος για τους πολίτες αυτούς ήταν η φυλακή, εφόσον δεν ήταν με το καθεστώς. Δεν αναφερόμαστε καν στην μητρόπολη αυτού του αποτυχημένου παραδείγματος, ήτοι στη Σοβιετική Ένωση, δεδομένου ότι η κατάρρευσή της σφράγισε και τον συγκεκριμένο τρόπο του διοικείν και ζην.
Μια από τις τελευταίες κομμουνιστικές χώρες στην Υφήλιο είναι και η Κούβα. Ήταν τυχερή που απελευθερώθηκε από τους δυνάστες της στη δεκαετία του ΄50, μόνο και μόνο όμως για να ανακαλύψει ότι σκλαβώθηκε σε ένα απάνθρωπο καθεστώς. Μόλις τρεις ημέρες πριν, λοιπόν, στις 24 Φεβρουαρίου 2019 υπερψηφίστηκε το νέο Σύνταγμα της χώρας. Με τον νέο Καταστατικό Χάρτη επιδιώκεται η αποτίναξη του ολοκληρωτικού ζυγού, η αναγνώριση της ιδιωτικής περιουσίας, η δημιουργία ελεύθερης αγοράς, η κατοχύρωση του τεκμηρίου αθωότητας κ.λπ. Στην ουσία οι αρχές της νήσου κάνουν στροφή στην πορεία της χώρας, αποκηρύσσοντας το παρελθόν της. Η αλήθεια είναι πως το αδιέξοδο στο οποίο είχε οδηγηθεί η χώρα είναι παροιμιώδες, όπως φυσικά και η μεταχείριση των εργαζομένων της. Ναι, η Κούβα είναι μια πανέμορφη χώρα για να κάνεις διακοπές, αλλά ποιος θα επέλεγε να ζήσει εκεί; Αυτό προσπαθούν να αλλάξουν οι ταγοί της. Να προσελκύσουν επενδύσεις και ιδιωτικά κεφάλαια.
Ενώ η Κούβα (όπως όλες οι άλλες παραστρατημένες χώρες) εξέρχεται από την σκοτεινή της σήραγγα, εμείς εδώ στην Ελλάδα ζούμε σε περιβάλλον καθεστωτικού αταβισμού. «Ελλάδα ψόφα» γράφει το σύνθημα στην πρόσοψη του Πολυτεχνείου σήμερα, αυτή τη στιγμή. Το πρόβλημα είναι ότι το κάνουμε πράξη. Έχουμε δαιμονοποιήσει την ιδιωτική πρωτοβουλία, για παράδειγμα στα Πανεπιστήμια, αλλά περιμένουμε και απαιτούμε την αύξηση μισθών, συντάξεων και επιδομάτων. Πόθεν; Ουδείς μπορεί να δώσει ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα.
Καταγγέλλουμε – και ορθώς – τη μείωση του ΑΕΠ μας κατά 25%, λόγω της χρεοκοπίας και των επόμενων μέτρων, αλλά δεν καιγόμαστε και να το αυξήσουμε τώρα.
Καταδικάζουμε τον αντίπαλο (ιδεολογικό, κομματικό, ποδοσφαιρικό) όταν έχει εμπλοκή με τη Δικαιοσύνη, αλλά για τον εαυτό μας (και τους δικούς μας) επικαλούμαστε το τεκμήριο της αθωότητας.
Είναι σημαντικό σε μια χώρα να λαμβάνει μέτρα για συγκεκριμένα ζητήματα. Είναι παρήγορο το γεγονός ότι υπάρχουν πολιτικές προτάσεις για τα επιμέρους. Ωστόσο, κυριότερο είναι να υπάρχει όραμα για το μέλλον της χώρας και τις ελευθερίες των πολιτών της.
Ένα τέτοιο όραμα παρουσιάζει στους πολίτες της η Κούβα. Έχει αντίστοιχο η Ελλάδα;
διαβάζουμε ένα ακόμα αναμάσημα γνωστών τετριμένων απόψεων. Οι αναγνώστες (και ο συγραφέας) ας αναλογιστούν: 1. ¨οτι ειναι η ίδια η ηγεσία της Κουβας που εφαρμόζει τις πολιτικές της χωρις να αποδοκιμάζει το παρελθόν. 2. Ο συγγραφέας (και πολλοί άλλοι) αποφεύγουν να καταγράψουν ότι η Κίνα μεαυτό ακριβώς το καθεστώς πέτυχε αυτά που πέτυχε. Και επιμένει στον ίδιο δρόμο. Δηλαδή ο δρόμος της "επιτυχίας" έχει πολλές εισόδους και εξόδους. Αν θεωρήσουμε επιτυχία την οικονομική άνοδο, μονοδιάστατα. 3. Ο συγραφέας και πολλοί άλλοι αδυνατούν να αποδεχθούν ότι το βάρος ξε΄νων ισχυρών χωρών επιδρά αρνητικά σε άλλες χώρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θέλω να σας στενοχωρήσω, αλλά και η Κίνα καπιταλισμό έχει.
ΔιαγραφήΚαταλαβαίνω ότι μπορεί να έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά τι να κάνουμε...
Γιατί αναφέρεις επιλεκτικά τους Κινέζους? γιατί δεν αναφέρεις του κομμουνιστές Ρώσους γιατί μας τους κρύβεις δυτικόδουλέ?
Διαγραφή… αμάν ξέχασα και οι Ρώσοι καπιτάλες καταντήσαν... προδότες του κουμμουνιστικού παραδείσου ακόμα και οι Μπολσεβίκοι μας.
Ρεβιζιονιστές αχάριστοι Το Ξανθό Το Γένος, ξέχασαν ότι έτρωγαν με χρυσά κουτάλια από τον Στάλιν…
Πάντως, Πάλι καλά που υπάρχουν και οι ανώτατοι ηγέτες κομμουνιστές:
Κιμ Γιονγκ Ουν & Μαδούρο
για να σώσουν την τιμή των κομμουνιστών και να δείχνουν τον δρόμο σε επίδοξους επαναστάτες όπως ο Τσίπρας...