27/8/09

Άλλη η σκηνή των πολιτικών και άλλη του λαού

Πρόσφατα συναντήθηκαν οι κάτοικοι του χωριού Συλίκου. 600 άτομα στην πλατεία του χωριού. 250 Τουρκοκύπριοι και 300 Ελληνοκύπριοι. Ξεπέρασαν τη νοσταλγία τους. Γνώρισαν μεταξύ τους τα παιδιά τους που έχουν μεγαλώσει πια. Η σχέση των χωριανών είναι η ωραιότερη απ' όλες. Μήπως υπάρχει κάτι άλλο στον κόσμο τόσο ωραίο όσο εκείνες οι συζητήσεις στους καφενέδες και στις βεράντες;

Άλλη η σκηνή των πολιτικών και άλλη του λαού

"Όλα θα περάσουν και ό,τι περνάει θα είναι γλυκό", λέει ο μεγάλος Ρώσος ποιητής Αλεξάντερ Πούσκιν. Ο δε Άγγλος ποιητής Λόρδος Βύρωνας διαχωρίζει τις αναμνήσεις τού παρελθόντος σε πικρές και γλυκιές. Και έτσι προβαίνει στην εξής διαπίστωση: "Οι γλυκιές αναμνήσεις δεν κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο ξανά, ενώ οι πικρές τον τσακίζουν όπως ακριβώς εκείνη την ημέρα".

Μήπως όλα εξαρτώνται άραγε από το βάθος της πληγής του παρελθόντος και το σημάδι που έχει αφήσει; Μήπως μπορούν όλοι να συναντηθούν και να είναι φίλοι όπως ο Γιάννης Μαραθεύτης και ο Φετχί Ακιντζί; Ο Φετχί, λέει, πυροβόλησε τον Γιάννη το 1974 στη Λεύκα κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης. Όμως, ως εκ θαύματος, παρέμεινε ζωντανός ο Γιάννης. Δεν πέθανε. Και συναντήθηκαν μετά την πάροδο τόσων πολλών χρόνων από τότε. Έγιναν, λέει, φίλοι. Χάρις στο βιβλίο του Πανίκου Νεοκλέους. Το προσεχές Σάββατο θα συναντηθούν και στη Λεύκα. Στο μέρος ακριβώς που συνέβη το γεγονός. Ο Γιάννης θα φιλοξενηθεί από τον Φετχί. Είναι ωραίο να παραμένει κανείς ζωντανός. Καταλαβαίνει τις ανοησίες του και εκφράζει τις μετάνοιές του τότε ο άνθρωπος. Και διερωτάται: "Γιατί πολεμήσαμε; Για ποιον πολεμήσαμε;" Ποιος από τους νεκρούς μας, για τους οποίους διοργανώνουμε τελετές με λόγους πάνω από τους τάφους τους και λέμε ότι πέθαναν δοξασμένα και για το λόγο αυτό πήγαν στον παράδεισο, δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη ζωή;

Δυστυχώς, εκείνοι δεν έχουν την τύχη να λογαριαστούν με το παρελθόν και να μας εκφράσουν τη μετάνοιά τους. Είμαι βέβαιος ότι αν άκουγαν αυτά που λέγονται πάνω από τον τάφο τους, θα απέρριπταν πάρα πολλούς λόγους και θα τους επέστρεφαν πίσω σε εκείνους που τους εκφωνούν. Ίσως και να τους έφτυναν στο πρόσωπο.

Είμαι περίεργος αν μπορούν να συναντηθούν και να γίνουν φίλοι και άλλοι, όπως ο Φετχί και ο Γιάννης. Κάποιος που γλίτωσε από ένα ομαδικό έγκλημα ως εκ θαύματος, για παράδειγμα. Κάποιος που σώθηκε πληγωμένος κάτω από τα ματωμένα πτώματα των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν και στοιβάχτηκαν πάνω του. Μήπως μπορεί να συναντηθεί με εκείνους που διέπραξαν αυτό το έγκλημα και να γίνει φίλος μαζί τους; Μήπως μπορεί να τους συγχωρήσει, να καθίσει στο τραπέζι μαζί τους και να τους κοιτάξει στα μάτια χωρίς να νιώσει μίσος; Είναι ποτέ δυνατόν να γίνει αυτό;
Ξέρετε ποιες είναι οι ωραιότερες ειδήσεις αυτές τις μέρες; Οι συναντήσεις των χωρικών. Συναντιόνται οι Τούρκοι και Έλληνες κάτοικοι του ίδιου χωριού, τρώνε, πίνουνε, χορεύουν και αναπολούν τα παλιά. Τις παλιές καλές μέρες. Περνάνε βραδιές γεμάτες συζητήσεις, δημιουργούνται στενές φιλίες. Σε πείσμα όσων δεν μπορούν να ανεχτούν τη συμβίωση και την ειρήνη. Πρόσφατα συναντήθηκαν οι κάτοικοι του χωριού Συλίκου. 600 άτομα στην πλατεία του χωριού. 250 Τουρκοκύπριοι και 300 Ελληνοκύπριοι. Ξεπέρασαν τη νοσταλγία τους. Γνώρισαν μεταξύ τους τα παιδιά τους που έχουν μεγαλώσει πια. Η σχέση των χωριανών είναι η ωραιότερη απ' όλες. Μήπως υπάρχει κάτι άλλο στον κόσμο τόσο ωραίο όσο εκείνες οι συζητήσεις στους καφενέδες και στις βεράντες;

Θυμάμαι την ιστορία του Παβλόφ κάποτε όταν τα παρακολουθώ αυτά. Είναι γνωστή η ιστορία. Ίσως την γνωρίζετε. Μια μέρα άργησε να πάει στο εργαστήριο ένας από τους βοηθούς του Παβλόφ, διάσημου επιστήμονα για τα πειράματά του στη Ρωσία. Τον ρώτησε το εξής ο Παβλόφ: "Γιατί άργησες;" "Σήμερα έγινε επανάσταση στη Ρωσία, κύριε", του απάντησε ο βοηθός. Θύμωσε τότε ο Παβλόφ και του είπε: "Και τι σε νοιάζει εσένα αν έγινε επανάσταση στη Ρωσία;"
Στην Κύπρο υπάρχει από τη μια η πολιτική σκηνή και από την άλλη μια διαφορετική σκηνή. Αυτή του λαού. Οι πολιτικοί συναντιόνται και συζητούν. Διαπραγματεύονται. Ετοιμάζουν χάρτες. Δεν είναι γνωστό αν πάνε καλά ή κακά οι υποθέσεις. Όμως, ο λαός σαν να μην νοιάζεται γι' αυτό πλέον. Ας πάνε όπως θέλουν οι δουλειές αυτές. Εκείνος κοιτάει τη δική του δουλειά. Κάθεται στο τραπέζι του, φέρνει το μπουζούκι του, το σάζι του, παίζει και τραγουδάει. Μια μέρα αν αργήσει κάποιος να πάει στο τραπέζι αυτό και προβάλει ως δικαιολογία ότι "βγήκε 'όχι' στο δημοψήφισμα" άμα τον ρωτήσουν γιατί άργησε, θα του πουν βεβαίως: "Ε, και αν βγήκε 'όχι' στο δημοψήφισμα, εσένα τι σε νοιάζει;"


Σενέρ Λεβέντ
Κωδικός άρθρου: 892514
ΠΟΛΙΤΗΣ - 27/08/2009, Σελίδα: 11

2 σχόλια:

  1. Απλά το διάβασα, αυτοί ίσως(οι κάτοικοι) ξέρουν και πρέπει να σεβαστούμε τις επιθυμίες τους γιατί αυτοί ζουν εκεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το παρακάτω το έχω στήλη ήδη σε 'Αγγλους απόστρατους κτλ.


    ΠΤΩΜΑΤΑ ΑΓΓΛΩΝ ΠΙΛΟΤΩΝ ΣΤΑ ΨΥΓΕΙΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ!
    http://ellhnkaichaos.blogspot.com/2009/08/blog-post_06.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.