31/8/09

Οι πόνοι της υποχρεωτικής ομοσπονδίας στην Κύπρο

Από ανάγκη γεννήθηκε η ιδέα για ομοσπονδιακό σύστημα στην Κύπρο. Δεν ήταν οικειοθελής, δηλαδή. Η τουρκική επέμβαση το 1974 ανάγκασε την ελληνική πλευρά να τη δεχθεί. Πριν το 1974 δεν γινόταν καν λόγος για κάτι τέτοιο.

Τότε το δικαίωμα που μπορούσε να δοθεί στους Τουρκοκύπριους ήταν μια αυτόνομη διοίκηση το πολύ. Κάτι που η ελληνική πλευρά θεωρούσε μάλιστα ότι ήταν και πολύ. Αν δεν έκανε απόβαση στο νησί ο τουρκικός στρατός, αν δεν έπαιρνε τη μισή Κύπρο και αν η ελληνική πλευρά δεν έχανε την ελπίδα της ότι θα τον έδιωχνε από το νησί σύντομα, σίγουρα δεν θα δεχόταν ποτέ το ομόσπονδο σύστημα. Κοντολογίς, η ομοσπονδία είναι μια συνταγή που επέβαλαν οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν στο νησί. Γι' αυτό δεν έχει κανένα νόημα να εξιδανικεύεται. Είναι μια συμφωνία ανάμεσα στην πλευρά που έχασε και στην πλευρά που κέρδισε το 1974. Όχι συμφωνία μεταξύ ίσων πλευρών. Ο κερδισμένος υπαγορεύει τους όρους του στον χαμένο. Μάλιστα, αποδυναμώνει και την ομοσπονδία. Την τραβάει προς τη συνομοσπονδία.
Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι που αναγκάζουν την ελληνική πλευρά να υποκύψει στους τουρκικούς όρους. Ο πρώτος είναι το γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα δεν ασκεί πιέσεις στην Τουρκία να αποσυρθεί από την Κύπρο. Ίσως να υπήρχαν μεγάλες ελπίδες προς αυτήν την κατεύθυνση τις αμέσως επόμενες μέρες της εισβολής του 1974. Αλλά διαλύονταν όσο περνούσαν τα χρόνια. Ο κόσμος παρέμεινε θεατής στην εγκατάσταση της Τουρκίας στο νησί, στη μεταφορά πληθυσμού εκ μέρους της και στη λεηλασία των ελληνικών εδαφών.
Ο δεύτερος λόγος είναι το κόμπλεξ ενοχής, νομίζω. Η τουρκική επέμβαση δεν πραγματοποιήθηκε έτσι στα καλά καθούμενα. Η Ελλάδα έκανε πραξικόπημα στο νησί. Έτσι απηύθυνε πρόσκληση στην Τουρκία να επέμβει. Αν ο τουρκικός στρατός αποβιβαζόταν στο νησί χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, σίγουρα τα πάντα θα ήταν διαφορετικά ύστερα. Τότε η ελληνική πλευρά δεν θα καθόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ενόσω δεν αποσυρόταν ο στρατός από το νησί και προπάντων δεν θα δεχόταν καθόλου την ομοσπονδία. Το κόμπλεξ ενοχής την ανάγκασε να τα δεχτεί όλα. Επιπλέον, έχει και μητρώο από το παρελθόν. Για χρόνια πολλά επιδίωκε την ένωση. Τη δεκαετία του 1960 έφερε στο νησί χιλιάδες παράνομους στρατιώτες, ακριβώς όπως έκανε και η Τουρκία. Και διέπραξε και αυτή εγκλήματα. Όλα αυτά την αποδυνάμωναν όταν υπέβαλλε τις απαιτήσεις της. Ήταν ταυτόχρονα και αδικημένη και ένοχη. Όμως, αν ήταν αδικημένη εκατόν τοις εκατό, θα ακουγόταν στεντόρεια η φωνή της.
Το γεγονός ότι η ελληνική πλευρά κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ενώ το μισό νησί βρίσκεται ακόμη υπό κατοχή, αποτελεί ουσιαστικά μια υποχώρηση προς την τουρκική πλευρά από την αρχή κιόλας της υπόθεσης. Η ελληνική πλευρά θα μπορούσε κάλλιστα να πει ότι "δεν συνομιλώ ενόσω δεν αποσύρεται ο στρατός από το νησί". Δεν το είπε όμως. Κάθισε στο τραπέζι θέλοντας και μη. Και δέχτηκε ένα παζάρεμα κάτω από αυτές τις συνθήκες. "Θα είναι μια λύση επώδυνη", λέει συνεχώς τώρα ο Χριστόφιας. Θα είναι επώδυνη φυσικά. Η τουρκική πλευρά ποτέ δεν θα δεχτεί να παραιτηθεί των εγγυήσεων, ούτε και να αποσύρει τον πληθυσμό της. Ούτε να δώσει πίσω τη Μόρφου και την Καρπασία. Όσο βαρύ τίμημα πλήρωσε η ελληνική πλευρά από το γεγονός ότι κάθισε στο τραπέζι την περίοδο του Σχεδίου Ανάν έχοντας την έγνοια να φανεί πως υποστηρίζει τη λύση και την ειρήνη, άλλο τόσο θα κληθεί να πληρώσει και τώρα. Η διεθνής κοινότητα, που δεν καταβάλλει καμία απολύτως συγκεκριμένη προσπάθεια για να αλλάξει το στάτους κβο στο νησί, δίνει και πάλι περισσότερη βαρύτητα στην Τουρκία προς την κατεύθυνση των δικών της συμφερόντων. Ειδικά μετά τις τελευταίες συμφωνίες που υπέγραψε η Τουρκία με τη Ρωσία, φαίνεται ότι έχει αυξηθεί περισσότερο αυτός ο κίνδυνος για την ελληνική πλευρά. Επιπλέον, θα ήταν καλό να σημειώσουμε και το εξής: Στην Τουρκία ακόμη το πάνω χέρι έχουν οι στρατιωτικοί και όχι οι πολιτικοί. Αυτό φάνηκε ξανά λόγω του "κουρδικού ανοίγματος". Μόλις βρυχήθηκε ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού Στρατηγός Ιλκέρ Μπάσμπουγ, η κυβέρνηση Ερντογάν υποχώρησε αμέσως. Και απογοήτευσε εκ νέου όσους είχαν εναποθέσει ελπίδες πάνω της. Έτσι αντιλήφθηκαν ότι ξεγελάστηκαν όσοι κοίταζαν την υπόθεση Εργκένεκον και νόμιζαν ότι ο στρατός βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Να μην αμφιβάλλετε καθόλου ότι ο στρατός θα πει τον τελευταίο λόγο και στην Κύπρο.



Σενέρ Λεβέντ

Κωδικός άρθρου: 893167

ΠΟΛΙΤΗΣ - 31/08/2009, Σελίδα: 13


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.