Η τουρκική απόφαση για το σφράγισμα των εκκλησιών της κατεχόμενης Καρπασίας, ανήμερα τα Χριστούγεννα, ουδόλως εκπλήσσει όσους είναι ρεαλιστές και μπορούν να βλέπουν χωρίς ψευδαισθήσεις την πραγματικότητα. Η πολιτική της Άγκυρας στο Κυπριακό είχε το στοιχείο της τρομοκρατικής δράσης. Ήταν ισοπεδωτική. Θεωρεί την Κύπρο ως τουρκική επαρχία. Και προσδοκά ότι ο στόχος αυτός θα νομιμοποιηθεί μέσω μιας λύσης διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, όπως είχε σχεδιαστεί το 1956 από την ίδια την Άγκυρα και το Λονδίνο.
Ο ισχυρισμός του Προέδρου
Δεν αποκλείεται να είναι ορθός ο συλλογισμός του Προέδρου Χριστόφια ότι, τα όσα απαράδεκτα συνέβησαν στην Καρπασία, ήταν ενταγμένα στη λογική «μία σου και μία μου», και αντίποινα για την επίθεση μερίδας οπαδών του ΑΠΟΕΛ σε βάρος της τουρκικής καλαθοσφαιρικής ομάδας προ δέκα περίπου ημερών. Επί τούτου ας μας επιτραπεί να επισημάνουμε τα εξής:
1. Εάν όντως τα νταηλίκια και οι τουρκικοί τραμπουκισμοί στην Καρπασία ήταν αντίποινα της αντικοινωνικής, βίαιης και χουλιγκανίστικης δράσης μερίδας οπαδών του ΑΠΟΕΛ, τότε θα πρέπει να τονίσουμε τα ακόλουθα:
Στην περίπτωση των επεισοδίων που διενεργήθηκαν από μερίδα οπαδών του ΑΠΟΕΛ έχουμε αντικοινωνικές δράσεις, που κακώς συμβαίνουν στον αθλητικό χώρο. Και δεν συνιστά ισχυρή δικαιολογία, παρότι υπάρχει συναισθηματική φόρτιση, ότι ενδεχομένως οι συμπεριφορές αυτές να στηρίζονται και να έχουν ως αφορμή τα αρνητικά στερεότυπα που προκάλεσε η εισβολή. Είναι, όμως, πραγματικότητα ότι η Κύπρος τελεί υπό κατοχή. Και διατήρηση των αρνητικών στερεοτύπων είναι προϊόν της κατοχής και της τουρκικής πολιτικής.
Η ενέργεια μερίδας οπαδών του ΑΠΟΕΛ χαρακτηρίζεται ως ανόητη, αφού έδωσε αφορμές στην τουρκική Κυβέρνηση να φωνασκεί για έλλειψη ασφάλειας, όταν ο Αττίλας συνιστά τη μεγαλύτερη πηγή απειλής και ανασφάλειας. Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι η απαλλαγή από την κατοχή είναι δυνατό να προκύψει από λιθοβολισμούς λεωφορείου, που μεταφέρει μια τουρκική καλαθοσφαιρική ομάδα! Όμως, από την άλλη, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για τους τουρκικούς κρατικούς τραμπουκισμούς στην Καρπασία.
Στην μία περίπτωση έχουμε τη δράση μιας ομάδας νεαρών με αντικοινωνική συμπεριφορά, αφού η επίθεση σε βάρος της τουρκικής καλαθοσφαιρικής ομάδας μπορεί να διενεργηθεί και διενεργήθηκε και σε βάρος μιας ομάδας της Λεμεσού ή της Λάρνακας (και αντίστροφα), με περισσότερη, μάλιστα, βιαιότητα και βλακεία από ό,τι σε βάρος της τουρκικής ομάδας. Ο χουλιγκανισμός είναι πρόβλημα κοινωνικού χαρακτήρα, που -λόγω της κατοχής- στη συγκεκριμένη περίπτωση πήρε πολιτική διάσταση. Στην ουσία δεν έχει συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα και εχθρούς. Είναι όλοι εναντίον όλων.
Συνιστά διεθνή μάστιγα.
Εάν όντως τα όσα έπραξαν μερικοί οπαδοί του ΑΠΟΕΛ δίδουν τροφή στην τουρκική προπαγάνδα, πόσω μάλλον οι δηλώσεις του Προέδρου, ο οποίος ορθώς καταδικάζει τους χουλιγκανισμούς· όμως, θα ήταν πολιτικώς ορθότερο εάν δεν υπερέβαλλε και εάν δεν έδιδε την εντύπωση ότι τους εξισώνει με τον τουρκικό κρατικό τραμπουκισμό, ο οποίος δεν εκδηλώθηκε σπασμωδικά στην Καρπασία την ημέρα των Χριστουγέννων. Είναι ο συνήθης τρόπος με τον οποίο αντιδρά η Τουρκία. Είναι, λοιπόν, εντελώς διαφορετικός ο απαράδεκτος χουλιγκανισμός μιας ομάδας οπαδών και είναι άλλης μορφής και σημασίας ο τραμπουκισμός του τουρκικού κράτους και των κατοχικών «Αρχών» σε βάρος των εγκλωβισμένων της Καρπασίας και της παραβίασης από την Άγκυρα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και δη των θρησκευτικών ελευθεριών.
Νταηλίκια και τιμωρία
2. Εάν όντως τα τουρκικά νταηλίκια στην Καρπασία ήταν αντίποινα για τα όσα έχει πράξει μερίδα οπαδών ή άλλων αμελητέων σοβινιστικών μονάδων ή ομάδων που δρουν στις ελεύθερες περιοχές, τότε συμβαίνουν δύο τινά:
Α. Η τουρκική διπλωματία δεν είναι και τόσο ευφυής όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Γιατί; Διότι εκεί που η Τουρκία χρησιμοποιούσε την επίθεση των οπαδών του ΑΠΟΕΛ για να ισχυριστεί ότι στις ελεύθερες περιοχές δεν υπάρχει ασφάλεια, ώστε να καταγγείλει την Κυπριακή Δημοκρατία διεθνώς, με την ενέργειά της στην Καρπασία, λογικά, θα πρέπει να βρεθεί εν αμύνη και στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Οπότε, τα νταηλίκια στην Καρπασία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ανόητα και αχρείαστα εφ' όσον από αυτά οι Τούρκοι θα αποκόμιζαν περισσότερο κόστος απ' ό,τι όφελος.
Β. Η Άγκυρα δεν έχει κόστος στο Κυπριακό. Και εκτιμά ότι η κυπριακή Κυβέρνηση δεν μπορεί να της προκαλέσει, παρά τα όσα συνέβησαν στην Καρπασία, περισσότερο κόστος από το όφελος, το οποίο θα μπορούσε να αποκομίσει καταγγέλλοντας την ελληνοκυπριακή πλευρά για τις ενέργειες μερίδας οπαδών του ΑΠΟΕΛ. Εφ' όσον η Τουρκία δεν έχει σημαντικό κόστος, συνεχίζει να συμπεριφέρεται τρομοκρατικά, στέλνοντας τα εξής μηνύματα:
ι) Η Άγκυρα, τώρα και μελλοντικά, μετά τη λύση είναι το αφεντικό στην Κύπρο.
ιι) Εάν οι Ελληνοκύπριοι δεν είναι φρόνιμοι, θα τιμωρούνται χωρίς δεύτερη σκέψη από την Άγκυρα, και τώρα και στο μέλλον, ανεξαρτήτως κόστους!
Το πέναλτι της… βιωσιμότητας
Υπό αυτές τις συνθήκες μπορεί κάποιος να υποστηρίξει το εξής: Εάν η λύση και η βιωσιμότητά της θα απειλείται από έναν καλαθοσφαιρικό ή ποδοσφαιρικό αγώνα, τότε θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι το νέο πολιτειακό σύστημα της Κύπρου είτε θα καταρρεύσει, μετά το σφύριγμα ενός αμφισβητούμενου πέναλτι, είτε θα λαθροβιώνει μέσω τουρκικών εκβιασμών και απειλών ότι, εάν συμμορφωνόμαστε με τις επιλογές της Άγκυρας, η λύση θα τιναχθεί στον αέρα. Και θα συμβεί αυτό διότι, ακόμη και αν η Τουρκία ενταχθεί στην ΕΕ, πράγμα που στην παρούσα φάση φαίνεται δύσκολο, κανείς δεν εγγυάται ότι θα απαλλαγεί από τα επεκτατικά και αυτοκρατορικά, νεο-οθωμανικά της σύνδρομα, όπως, άλλωστε, τα καταμαρτυρεί ο ίδιος ο Υπουργός Εξωτερικών της χώρας Αχμέτ Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος».
Ομοσπονδία, Άπαρτχαϊντ και αριστεροί Τούρκοι δημοκράτες
Ορθολογιστικά σκεπτόμενος κάποιος, μπορεί να ισχυριστεί ότι όχι μόνο νταηλίκια δεν θα πρέπει να γίνονται από τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους, από την Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και ότι θα πρέπει να εγκαθιδρυθεί μια γνήσια επαναπροσέγγιση για μια δίκαιη, δημοκρατική και βιώσιμη λύση, που θα ενώνει την Κύπρο. Ερώτημα: Έτσι είναι σήμερα τα πράγματα; Ή μήπως, τελικά, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η επαναπροσέγγιση οδηγεί στην αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής και όχι στη δημοκρατική λύση, που θα αποκαθιστά την πλήρη εφαρμογή κάθε κανόνα δικαίου, τον οποίο η Τουρκία παραβιάζει συστηματικά από το 1974;
Ερωτήματα νέα, συναφή με τα ανωτέρω: Δεν θα ήταν λογικό, εάν το ΑΚΕΛ εξέδιδε με το αδελφό Ρεπουμπλικανικό Τουρκοκυπριακό Κόμμα μια δήλωση κοινής καταδίκης της στέρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δη των θρησκευτικών ελευθεριών στα κατεχόμενα;
Και γιατί ο ευαίσθητος, κατά τα άλλα, Αλεξάντερ Ντάουνερ δεν προωθεί μια κοινή δήλωση των δύο ηγετών, που θα υποστηρίζει το σεβασμό και την πλήρη εφαρμογή των θρησκευτικών ελευθεριών και των άλλων ανθρώπινων δικαιωμάτων των εγκλωβισμένων στην Καρπασία;
Επί ποίων αρχών θα θεμελιωθεί η λύση; Επί αυτών της ΕΕ και του ΟΗΕ ή επί των αποκλίσεων, όπως απαιτούν οι κανόνες των τουρκικών τανκς; Ή μήπως, πλέον, όποιος υποστηρίζει τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής και την πλήρη εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου είναι σοβινιστής, ακραίος και φασίστας, ενώ όποιος υποστηρίζει τον διοικητικό, πληθυσμιακό και γεωγραφικό διαχωρισμό της Κύπρου, στο πλαίσιο της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπως τον καθόρισαν Τούρκοι και Βρετανοί από το 1956, είναι δημοκράτης και σώφρων; Γιατί; Επειδή συμβιβάζεται με τη διχοτόμηση; Και αναφέρονται αυτά όχι μόνο εξ αφορμής των τουρκικών αντιδημοκρατικών δράσεων στην Καρπασία, αλλά και λόγω μιας άλλης δήλωσης του Προέδρου Χριστόφια, ο οποίος με δόση ειρωνείας τόνισε στο συνέδριο της ΠΟΦΝΕ περίπου τα εξής: Ας το πουν ξεκάθαρα, όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους ωραίους Έλληνες, ότι δεν δέχονται τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.
Με σεβασμό προς το θεσμό του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας θα το αναφέρουμε για πολλοστή φορά: Ναι, ως ωραίοι Έλληνες δεν έχουμε λόγο να αποδεχθούμε την τουρκική, ρατσιστική, διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, των δύο συνιστώντων κρατών, που δημιουργεί στην Κύπρο ένα νέο Άπαρτχαϊντ. Διότι, μια όμοια λύση απορρίφθηκε από τους ωραίους Νοτιοφρικανούς μαύρους του Νέλσον Μαντέλα. Διότι, ως ωραίοι Έλληνες, έχουμε έναν δημοκρατικό κώδικα αρχών και αξιών αμοιβαίου πολυεθνικού σεβασμού, ανθρωπισμού και αποδεκτικότητας της ετερότητας. Είμαστε λάτρεις της ελευθερίας.
Ως ωραίοι Έλληνες υποστηρίζουμε την κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τον κάθε λαό, όπως είναι ο κουρδικός, ο παλαιστινιακός, ο ιρακινός και ο τουρκικός, στον οποίο ανήκουν πλειάδα αριστερών δημοκρατών, που σαπίζουν στις τουρκικές φυλακές επειδή δεν ανέχονται τους νόμους του στρατού και την καταπίεση ενός τουρκικού καθεστώτος, που έχει κεντρικό χαρακτηριστικό του τα δημοκρατικά ελλείμματα. Πώς να υποστηρίξουμε κάτι λιγότερο για τους εαυτούς μας;
Αντιρατσιστές, δημοκράτες και Νοτιοαφρικανοί…
Όταν οι ωραίοι Νοτιοαφρικανοί γκρέμισαν το Άπαρτχαϊντ και όταν οι Τούρκοι δημοκράτες αγωνίζονται για περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία, όταν δεν αποδέχονται τους νόμους των τανκς, πώς μπορούμε εμείς ως αντιρατσιστές και δημοκράτες να υποστηρίξουμε και να αποδεχθούμε λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που δεν θα στηρίζεται στη δημοκρατία και στην ελευθερία, καθώς και στο σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων; Ως δημοκράτες, ως ωραίοι άνθρωποι, που πιστεύουν στις δημοκρατικές αρχές και αξίες, ως Έλληνες, έχουμε χρέος να απορρίπτουμε λύσεις που στηρίζονται και επιβάλλονται από εισβολές, τη δύναμη και τη βία των όπλων. Διαφορετικά πώς θα είμαστε δημοκράτες, αντιρατσιστές, αντιμιλιταριστές και αντιφασίστες; Πώς θα είμαστε ωραίοι δημοκράτες, όπως οι Τούρκοι αριστεροί και οι Νοτιοφρικανοί πατριώτες; Πώς θα είμαστε ο εαυτός μας, ωραίοι και Έλληνες(!); http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/341109
Ο ισχυρισμός του Προέδρου
Δεν αποκλείεται να είναι ορθός ο συλλογισμός του Προέδρου Χριστόφια ότι, τα όσα απαράδεκτα συνέβησαν στην Καρπασία, ήταν ενταγμένα στη λογική «μία σου και μία μου», και αντίποινα για την επίθεση μερίδας οπαδών του ΑΠΟΕΛ σε βάρος της τουρκικής καλαθοσφαιρικής ομάδας προ δέκα περίπου ημερών. Επί τούτου ας μας επιτραπεί να επισημάνουμε τα εξής:
1. Εάν όντως τα νταηλίκια και οι τουρκικοί τραμπουκισμοί στην Καρπασία ήταν αντίποινα της αντικοινωνικής, βίαιης και χουλιγκανίστικης δράσης μερίδας οπαδών του ΑΠΟΕΛ, τότε θα πρέπει να τονίσουμε τα ακόλουθα:
Στην περίπτωση των επεισοδίων που διενεργήθηκαν από μερίδα οπαδών του ΑΠΟΕΛ έχουμε αντικοινωνικές δράσεις, που κακώς συμβαίνουν στον αθλητικό χώρο. Και δεν συνιστά ισχυρή δικαιολογία, παρότι υπάρχει συναισθηματική φόρτιση, ότι ενδεχομένως οι συμπεριφορές αυτές να στηρίζονται και να έχουν ως αφορμή τα αρνητικά στερεότυπα που προκάλεσε η εισβολή. Είναι, όμως, πραγματικότητα ότι η Κύπρος τελεί υπό κατοχή. Και διατήρηση των αρνητικών στερεοτύπων είναι προϊόν της κατοχής και της τουρκικής πολιτικής.
Η ενέργεια μερίδας οπαδών του ΑΠΟΕΛ χαρακτηρίζεται ως ανόητη, αφού έδωσε αφορμές στην τουρκική Κυβέρνηση να φωνασκεί για έλλειψη ασφάλειας, όταν ο Αττίλας συνιστά τη μεγαλύτερη πηγή απειλής και ανασφάλειας. Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι η απαλλαγή από την κατοχή είναι δυνατό να προκύψει από λιθοβολισμούς λεωφορείου, που μεταφέρει μια τουρκική καλαθοσφαιρική ομάδα! Όμως, από την άλλη, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για τους τουρκικούς κρατικούς τραμπουκισμούς στην Καρπασία.
Στην μία περίπτωση έχουμε τη δράση μιας ομάδας νεαρών με αντικοινωνική συμπεριφορά, αφού η επίθεση σε βάρος της τουρκικής καλαθοσφαιρικής ομάδας μπορεί να διενεργηθεί και διενεργήθηκε και σε βάρος μιας ομάδας της Λεμεσού ή της Λάρνακας (και αντίστροφα), με περισσότερη, μάλιστα, βιαιότητα και βλακεία από ό,τι σε βάρος της τουρκικής ομάδας. Ο χουλιγκανισμός είναι πρόβλημα κοινωνικού χαρακτήρα, που -λόγω της κατοχής- στη συγκεκριμένη περίπτωση πήρε πολιτική διάσταση. Στην ουσία δεν έχει συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα και εχθρούς. Είναι όλοι εναντίον όλων.
Συνιστά διεθνή μάστιγα.
Εάν όντως τα όσα έπραξαν μερικοί οπαδοί του ΑΠΟΕΛ δίδουν τροφή στην τουρκική προπαγάνδα, πόσω μάλλον οι δηλώσεις του Προέδρου, ο οποίος ορθώς καταδικάζει τους χουλιγκανισμούς· όμως, θα ήταν πολιτικώς ορθότερο εάν δεν υπερέβαλλε και εάν δεν έδιδε την εντύπωση ότι τους εξισώνει με τον τουρκικό κρατικό τραμπουκισμό, ο οποίος δεν εκδηλώθηκε σπασμωδικά στην Καρπασία την ημέρα των Χριστουγέννων. Είναι ο συνήθης τρόπος με τον οποίο αντιδρά η Τουρκία. Είναι, λοιπόν, εντελώς διαφορετικός ο απαράδεκτος χουλιγκανισμός μιας ομάδας οπαδών και είναι άλλης μορφής και σημασίας ο τραμπουκισμός του τουρκικού κράτους και των κατοχικών «Αρχών» σε βάρος των εγκλωβισμένων της Καρπασίας και της παραβίασης από την Άγκυρα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και δη των θρησκευτικών ελευθεριών.
Νταηλίκια και τιμωρία
2. Εάν όντως τα τουρκικά νταηλίκια στην Καρπασία ήταν αντίποινα για τα όσα έχει πράξει μερίδα οπαδών ή άλλων αμελητέων σοβινιστικών μονάδων ή ομάδων που δρουν στις ελεύθερες περιοχές, τότε συμβαίνουν δύο τινά:
Α. Η τουρκική διπλωματία δεν είναι και τόσο ευφυής όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Γιατί; Διότι εκεί που η Τουρκία χρησιμοποιούσε την επίθεση των οπαδών του ΑΠΟΕΛ για να ισχυριστεί ότι στις ελεύθερες περιοχές δεν υπάρχει ασφάλεια, ώστε να καταγγείλει την Κυπριακή Δημοκρατία διεθνώς, με την ενέργειά της στην Καρπασία, λογικά, θα πρέπει να βρεθεί εν αμύνη και στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Οπότε, τα νταηλίκια στην Καρπασία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ανόητα και αχρείαστα εφ' όσον από αυτά οι Τούρκοι θα αποκόμιζαν περισσότερο κόστος απ' ό,τι όφελος.
Β. Η Άγκυρα δεν έχει κόστος στο Κυπριακό. Και εκτιμά ότι η κυπριακή Κυβέρνηση δεν μπορεί να της προκαλέσει, παρά τα όσα συνέβησαν στην Καρπασία, περισσότερο κόστος από το όφελος, το οποίο θα μπορούσε να αποκομίσει καταγγέλλοντας την ελληνοκυπριακή πλευρά για τις ενέργειες μερίδας οπαδών του ΑΠΟΕΛ. Εφ' όσον η Τουρκία δεν έχει σημαντικό κόστος, συνεχίζει να συμπεριφέρεται τρομοκρατικά, στέλνοντας τα εξής μηνύματα:
ι) Η Άγκυρα, τώρα και μελλοντικά, μετά τη λύση είναι το αφεντικό στην Κύπρο.
ιι) Εάν οι Ελληνοκύπριοι δεν είναι φρόνιμοι, θα τιμωρούνται χωρίς δεύτερη σκέψη από την Άγκυρα, και τώρα και στο μέλλον, ανεξαρτήτως κόστους!
Το πέναλτι της… βιωσιμότητας
Υπό αυτές τις συνθήκες μπορεί κάποιος να υποστηρίξει το εξής: Εάν η λύση και η βιωσιμότητά της θα απειλείται από έναν καλαθοσφαιρικό ή ποδοσφαιρικό αγώνα, τότε θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι το νέο πολιτειακό σύστημα της Κύπρου είτε θα καταρρεύσει, μετά το σφύριγμα ενός αμφισβητούμενου πέναλτι, είτε θα λαθροβιώνει μέσω τουρκικών εκβιασμών και απειλών ότι, εάν συμμορφωνόμαστε με τις επιλογές της Άγκυρας, η λύση θα τιναχθεί στον αέρα. Και θα συμβεί αυτό διότι, ακόμη και αν η Τουρκία ενταχθεί στην ΕΕ, πράγμα που στην παρούσα φάση φαίνεται δύσκολο, κανείς δεν εγγυάται ότι θα απαλλαγεί από τα επεκτατικά και αυτοκρατορικά, νεο-οθωμανικά της σύνδρομα, όπως, άλλωστε, τα καταμαρτυρεί ο ίδιος ο Υπουργός Εξωτερικών της χώρας Αχμέτ Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος».
Ομοσπονδία, Άπαρτχαϊντ και αριστεροί Τούρκοι δημοκράτες
Ορθολογιστικά σκεπτόμενος κάποιος, μπορεί να ισχυριστεί ότι όχι μόνο νταηλίκια δεν θα πρέπει να γίνονται από τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους, από την Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και ότι θα πρέπει να εγκαθιδρυθεί μια γνήσια επαναπροσέγγιση για μια δίκαιη, δημοκρατική και βιώσιμη λύση, που θα ενώνει την Κύπρο. Ερώτημα: Έτσι είναι σήμερα τα πράγματα; Ή μήπως, τελικά, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η επαναπροσέγγιση οδηγεί στην αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής και όχι στη δημοκρατική λύση, που θα αποκαθιστά την πλήρη εφαρμογή κάθε κανόνα δικαίου, τον οποίο η Τουρκία παραβιάζει συστηματικά από το 1974;
Ερωτήματα νέα, συναφή με τα ανωτέρω: Δεν θα ήταν λογικό, εάν το ΑΚΕΛ εξέδιδε με το αδελφό Ρεπουμπλικανικό Τουρκοκυπριακό Κόμμα μια δήλωση κοινής καταδίκης της στέρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δη των θρησκευτικών ελευθεριών στα κατεχόμενα;
Και γιατί ο ευαίσθητος, κατά τα άλλα, Αλεξάντερ Ντάουνερ δεν προωθεί μια κοινή δήλωση των δύο ηγετών, που θα υποστηρίζει το σεβασμό και την πλήρη εφαρμογή των θρησκευτικών ελευθεριών και των άλλων ανθρώπινων δικαιωμάτων των εγκλωβισμένων στην Καρπασία;
Επί ποίων αρχών θα θεμελιωθεί η λύση; Επί αυτών της ΕΕ και του ΟΗΕ ή επί των αποκλίσεων, όπως απαιτούν οι κανόνες των τουρκικών τανκς; Ή μήπως, πλέον, όποιος υποστηρίζει τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής και την πλήρη εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου είναι σοβινιστής, ακραίος και φασίστας, ενώ όποιος υποστηρίζει τον διοικητικό, πληθυσμιακό και γεωγραφικό διαχωρισμό της Κύπρου, στο πλαίσιο της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπως τον καθόρισαν Τούρκοι και Βρετανοί από το 1956, είναι δημοκράτης και σώφρων; Γιατί; Επειδή συμβιβάζεται με τη διχοτόμηση; Και αναφέρονται αυτά όχι μόνο εξ αφορμής των τουρκικών αντιδημοκρατικών δράσεων στην Καρπασία, αλλά και λόγω μιας άλλης δήλωσης του Προέδρου Χριστόφια, ο οποίος με δόση ειρωνείας τόνισε στο συνέδριο της ΠΟΦΝΕ περίπου τα εξής: Ας το πουν ξεκάθαρα, όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους ωραίους Έλληνες, ότι δεν δέχονται τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.
Με σεβασμό προς το θεσμό του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας θα το αναφέρουμε για πολλοστή φορά: Ναι, ως ωραίοι Έλληνες δεν έχουμε λόγο να αποδεχθούμε την τουρκική, ρατσιστική, διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, των δύο συνιστώντων κρατών, που δημιουργεί στην Κύπρο ένα νέο Άπαρτχαϊντ. Διότι, μια όμοια λύση απορρίφθηκε από τους ωραίους Νοτιοφρικανούς μαύρους του Νέλσον Μαντέλα. Διότι, ως ωραίοι Έλληνες, έχουμε έναν δημοκρατικό κώδικα αρχών και αξιών αμοιβαίου πολυεθνικού σεβασμού, ανθρωπισμού και αποδεκτικότητας της ετερότητας. Είμαστε λάτρεις της ελευθερίας.
Ως ωραίοι Έλληνες υποστηρίζουμε την κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τον κάθε λαό, όπως είναι ο κουρδικός, ο παλαιστινιακός, ο ιρακινός και ο τουρκικός, στον οποίο ανήκουν πλειάδα αριστερών δημοκρατών, που σαπίζουν στις τουρκικές φυλακές επειδή δεν ανέχονται τους νόμους του στρατού και την καταπίεση ενός τουρκικού καθεστώτος, που έχει κεντρικό χαρακτηριστικό του τα δημοκρατικά ελλείμματα. Πώς να υποστηρίξουμε κάτι λιγότερο για τους εαυτούς μας;
Αντιρατσιστές, δημοκράτες και Νοτιοαφρικανοί…
Όταν οι ωραίοι Νοτιοαφρικανοί γκρέμισαν το Άπαρτχαϊντ και όταν οι Τούρκοι δημοκράτες αγωνίζονται για περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία, όταν δεν αποδέχονται τους νόμους των τανκς, πώς μπορούμε εμείς ως αντιρατσιστές και δημοκράτες να υποστηρίξουμε και να αποδεχθούμε λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που δεν θα στηρίζεται στη δημοκρατία και στην ελευθερία, καθώς και στο σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων; Ως δημοκράτες, ως ωραίοι άνθρωποι, που πιστεύουν στις δημοκρατικές αρχές και αξίες, ως Έλληνες, έχουμε χρέος να απορρίπτουμε λύσεις που στηρίζονται και επιβάλλονται από εισβολές, τη δύναμη και τη βία των όπλων. Διαφορετικά πώς θα είμαστε δημοκράτες, αντιρατσιστές, αντιμιλιταριστές και αντιφασίστες; Πώς θα είμαστε ωραίοι δημοκράτες, όπως οι Τούρκοι αριστεροί και οι Νοτιοφρικανοί πατριώτες; Πώς θα είμαστε ο εαυτός μας, ωραίοι και Έλληνες(!); http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/341109
Βλεπουμε για πολλοστη φορα την "σνξιθρησκεια" και τον "σεβασμο στον πολιτισμο" αλλα τουρκα! Αληθεια τι λενε για αυτοι οι γνωστοι υπερσπιστες των ανθρωπινων δικασιωματων"; περιμενω με αγωνια ξερετε!
ΑπάντησηΔιαγραφή