Απάντηση στο: Μεγίστη ανευθυνότητα και αδικαιολόγητα υπέρμετρη αισιοδοξία

Ο Υ/μέτερος είπε...(σχόλιο στην ανάρτηση Μεγίστη ανευθυνότητα και αδικαιολόγητα υπέρμετρη αισιοδοξία)

- Αυτή τη φορά δεν θα ’πώ το «...με όλο το’ σεβασμό μου στον κ. καθηγητή» και τα σχετικά. Ας είμαι λίγο αγενής μ’ έναν θρασύ, που απευθύνεται -τάχα- σε ανόητους, με υπεροψία σαν αυτή’ των «40 καρδιναλίων», που λέγεται.
Ξεκινώντας -Γιαννάκη μας- σου επιστρέφω όλους τους άδικους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, σ’ όποιους κι’ αν απευθύνονται. Δεν μ’ αφορούν, ως απλό πολίτη της χώρας. Πολίτη -βέβαια- ενσυνείδητο και μη εξαγορασμένο.

Επιχειρώ, ανειδίκευτος ων έναντι ενός ειδικού κι’ εντρυφισμένου περί του θέματος, μιαν αντίστοιχη απάντηση, βήμα-βήμα, προκειμένου να διασφαλιστώ -κατά το δυνατόν- απ’ τον κίνδυνο να σφάλω.
Πού το είδες «Το ξαφνικό ενδιαφέρον» αγαπητέ μας;
Κουραστήκαμε εδώ και τριάντα πέντε -τόσα- χρόνια να διαβάζωμε συχνότατα σχετικά άρθρα, μ’ απόψεις και θέσεις αντικρουόμενες, μέσα από τις οποίες είναι δύσκολο να συμπεράνει κανείς, αν δεν έχει στοιχειώδη γνώση. Πάντα, βέβαια, απόψεις σαν τις δικές σου -στρεβλές- είναι εκείνες που επιχειρούν τη’ σύγχυση, όσων τυχόν δεν γνωρίζουν ούτε τ’ αναγκαία βασικά, που είναι και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας.
Γιατί λές «σαν να προασπίζει ζωτικά εθνικά συμφέροντα»; Τί κάνει; Το αντίθετο μήπως;
Γιατί λές «Στην πραγματικότητα, είναι μία ακόμη προσπάθεια εκτροχιασμού μιας ούτως ή άλλως δύσκολης διαπραγματεύσεως για τη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Αιγαίο και στην Ανατ. Μεσόγειο»; Ποιοί προσπαθούν τον εκτροχιασμό... και γιατί είναι δύσκολη αφ’ εαυτής η διαπραγμάτευση, εν όσω υπάρχει το σχετικό διεθνές δίκαιο, βάσει του οποίου πλείστες χώρες διευθέτησαν τα θέματά τους, εύκολα και γρήγορα. Ή μήπως εκεί είναι το ζήτημά σας; Πώς -δηλαδή- θα περάσετε μια διευθέτηση αντίθετη με το διεθνές δίκαιο, ως αναγκαία και ως εκ τούτου -εν δυνάμει- αποδεκτή; Ξεχάστε αυτό το εν δυνάμει γιατί δεν πρόκειται ο λαός μας να πειστεί και σ’ άλλα τόσα κι’ ακόμη περισσότερα χρόνια.
Γιατί χρησιμοποιείς φράσεις & όρους, που ελάσσονα σημασία μπορεί να έχουν -και μάλιστα εντελώς παραπλανητικά- εκπλησσόμενος δήθεν, χωρίς όμως να παραλείπεις να χαρακτηρίζεις ως «πρόχειρους», μ’ ό,τι αυτό συμπεριλαμβάνει για τέτοια ζητήματα, όλους τους άλλους, που δεν συμφωνούν μαζί σας;
Συγκεκριμένα, για το... «Η αντικατάσταση της αναφοράς στο Καστελλόριζο με τον όρο «νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελλορίζου» προφανώς αποσκοπεί στην ενίσχυση της επιχειρηματολογίας για τη διεκδίκηση δεκάδων χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων ΑΟΖ για μία νήσο εκτάσεως 12 τετραγωνικών χιλιομέτρων. ...», δεν πρόκειται περί καμίας αντικατάστασης αλλά περί αποκατάστασης της ακριβέστερης περιγραφής, αφ’ όσον έτσι είναι. Γίνετε έστω μια φορά σαφέστεροι. Ποιός διεκδικεί; Ο δικαιούχος νομίμως ή ο μη νόμιμος; Ο δικαιούχος ήδη κέκτηται δεν διεκδικεί.
Ακολούθως: για το, «Ωστόσο, μια απλή ματιά στον χάρτη της περιοχής αποκαλύπτει ότι το νησιωτικό σύμπλεγμα της Μεγίστης δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα. Πέραν της Μεγίστης, του Αγίου Γεωργίου (Ρω), της Στρογγυλής και μερικών βραχονησίδων στην είσοδο του λιμένος της Μεγίστης, υπάρχουν οι νήσοι Καράβολα (Κέκοβα), Αλιμενταριά, Δασειά και πολλές βραχονησίδες οι οποίες παραχωρήθηκαν στην Τουρκία βάσει της ιταλοτουρκικής συμφωνίας του 1932. ...», δεν αμφισβητεί η Ελλάδα τις εν ισχύει συμφωνίες και συνθήκες, όπως είναι παγκοίνως γνωστό αλλά άλλοι και εν προκειμένω οι γείτονες με τους όπισθέν τους μεθοδεύοντες, όπως -προφανώς- κι’ εσείς. Ό,τι ανήκει στην Ελλάδα και ό,τι στη’ γείτονα έχουν καλώς, για ’μάς. Έχουν και για κείνους; Όπως δείχνουν τα έως τώρα πεπραγμένα τους όχι. Αυτά υποστηρίζετε; Το τουρκικό λοιπόν έδαφος -κάθε έδαφος- έχει την υφαλοκρηπίδα του όπως αμοιβαίως και το δικό μας και το κατοικημένο απ’ αυτά επί πλέον την Αποκλειστική Οικονομική του Ζώνη, κατά τα διεθνώς αναγνωρισμένα κι’ εφαρμοζόμενα.
Για το, ««Προκαλεί πραγματικά έκπληξη πώς «διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί και ειδικοί επί του διεθνούς δικαίου» οι οποίοι διετύπωσαν και προτάσεις για την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων της Ελλάδος δεν μπήκαν στον κόπο καν να μελετήσουν την ιταλοτουρκική συμφωνία του 1932 ή έστω να δουν ένα χάρτη της περιοχής στο Διαδίκτυο. Είναι και αυτή μια άποψη περί υπευθυνότητος. ...»», τους ρώτησες -αν και εκ περισσού- αν την λαμβάνουν υπ’ όψιν τους, όπως -βεβαιότατα- το κάνουν, όχι μόνον γι’ αυτή αλλά για όλες τις ισχυρές μας αλληλοδεσμεύσεις, από τις οποίες και προκύπτουν τ’ αντίστοιχα δικαιώματά μας; Ποιός είσαι -εν κατακλείδι- εσύ, ο -εν τέλει- ανάγωγος, αν μη τί άλλο*, που -εμμέσως- αποκαλείς αυτούς τους διακεκριμένους -όπως λές- ακαδημαϊκούς, ως ανεύθυνους;
Για το, «Εντύπωση, επίσης, προκαλεί η καλλιεργούμενη υπέρμετρη αισιοδοξία σχετικά με το μέγεθος του υποθαλασσίου ορυκτού πλούτου στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Δημιουργείται η εντύπωση ότι δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου βρίσκονται στον βυθό της ανατολικής Μεσογείου και ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ θα μετατρέψει την Ελλάδα και την Κύπρο σε κάτι ανάλογο της Σαουδικής Αραβίας και του Αμπού Ντάμπι. Η ύπαρξη εκμεταλλευσίμων ποσοτήτων υδρογονανθράκων στην ανατολική Μεσόγειο είναι πιθανή, αλλά όχι βεβαία. Αυτό που είναι ακόμη λιγότερο βέβαιο είναι ότι οι ποσότητες που θα βρεθούν θα είναι τέτοιες, ώστε να αλλάξουν τις στρατηγικές και οικονομικές ισορροπίες στην περιοχή. Δεν παραξενεύει τους «ειδικούς» αναλυτές γιατί καμιά από τις μεγάλες πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρείες δεν σπεύδει να εξασφαλίσει δικαιώματα έρευνας και εκμετάλλευσης από τις χώρες που ήδη έχουν οριοθετήσει την ΑΟΖ τους, αν όντως οι ενδείξεις είναι τόσο θετικές;», να σου ’πώ συνοπτικά -αφ’ ενός- πως, χωρίς αμφιβολία είναι πάντα ισχυρό και πλέον ωφέλιμο το «μέτρον άριστον», το οποίο κατά τα φαινόμενα δεν γνωρίζεις είτε δεν σέβεσαι και αφ’ ετέρου ότι, άλλο είναι να σέβεται κανείς την όποια οικονομική αξιοποίηση και άλλο να θεωρεί ό,τι εξ αυτής αλλάζουν -αυτομάτως- και οι «στρατηγικές» στην περιοχή τους, όπως τουλάχιστον το εννοείς εσύ και οι ομοϊδεάτες σου. Όρα, Περσικός κόλπος, Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ.. Όσο για το αν τους εκπλήσσει ή όχι, η αναμονή των μεγάλων πολυεθνικών, θα σου ’πώ πως όχι. Δεν τους έχετε -προδήλως- ακόμη «στρώσει το χαλί» ώστε να τ’ αποσπάσουν έναντι ψιχίων, εάν κι’ εφόσον υπάρχουν, που μάλλον υπάρχουν και δεν είναι κι’ εύκολο να το κάνουν εδώ «Ιράκ» για τα πάρουν με το έτσι θέλω.
Πόσο εύκολα αποκαλύπτεσαι, όμως;
Για το, «Σε νομικό επίπεδο, αυτό που ουσιαστικά προτείνεται με την έκκληση για άμεση χάραξη της ελληνικής ΑΟΖ ισοδυναμεί με μονομερή καταγγελία των διμερών διαπραγματεύσεων για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδος. Έτσι, η Ελλάς θα επιτρέψει στην Τουρκία να παρουσιασθεί ως το μέρος που όντως ενδιαφέρεται για την ειρηνική επίλυση των διαφορών στο Αιγαίο. ...», περιορίζομαι να σου ’πώ πως δεν πείθετε κανέναν. Διαπραγμάτευση αέναη, που να διολισθαίνει συνεχώς προς απώλειες δεν είναι τέτοια. Αυτό εξ άλλου φαίνεται ότι επιδιώκετε, ως εντεταλμένοι, όπως δείχνουν τα πράγματα και οι θέσεις σας.
Για το, ««Εκεί, όμως, που η ανευθυνότητα συναντά την αναισχυντία είναι η συστηματική σπίλωση και απόπειρα ηθικής εξοντώσεως αντιφρονούντων ακαδημαϊκών, διπλωματών και ερευνητικών ιδρυμάτων. Φαίνεται ότι οι εν λόγω «ειδικοί» διαθέτουν μία ειδική συσκευή (ας την ονομάσουμε «ελληνόμετρο»), η οποία όχι μόνον αμετακλήτως ορίζει τι αποτελεί το εθνικό συμφέρον, αλλά μετράει και τον βαθμό της εθνικής συνειδήσεως του καθενός. Έτσι, «προδότες» και «αργυρώνητοι» χαρακτηρίζονται ακαδημαϊκοί με διεθνώς αναγνωρισμένο επιστημονικό έργο, οι οποίοι προτίμησαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να αγωνισθούν για ένα καλύτερο ελληνικό πανεπιστήμιο σε συνθήκες αντίξοες, παρά να αποδράσουν στην Εσπερία, απολαμβάνοντας ξένες βασιλικές τιμές. Εφαρμόζονται και εδώ οι αλήστου μνήμης γκαιμπελικές πρακτικές: Λάσπη, λάσπη και όλο και κάτι θα κολλήσει.
Επειδή όμως στην Ελλάδα η μνήμη είναι συχνά βραχεία: Οι κύκλοι αυτοί αντιτάχθηκαν σε κάθε πρόσφατη επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και καπηλεύθηκαν τη μεγαλύτερη νίκη της ελληνικής διπλωματίας, την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πέτυχαν να εκτροχιάσουν τη συμβιβαστική λύση του Μακεδονικού, το 1993, υπό όρους που η ελληνική διπλωματία σήμερα ούτε μπορεί να ονειρευθεί. Κατατρομοκράτησαν συστηματικά και επί μακρόν την ελληνική κοινή γνώμη με «ισλαμικά τόξα», «Μεγάλες Αλβανίες» και «αποσχιστικά κινήματα στη Θράκη», ...»», εδώ αγόρι μου εκτροχιάζεσαι εντελώς και σχεδόν θα σιωπήσω, για να μη παραφερθώ και ’βγώ από τους κανόνες ευπρέπειας. Μόνο σου λέω, «φωνάζει ο κλέφτης, για να φοβηθεί ο νοικοκύρης». «Κούνια που σας κούναγε» κακομοίρηδες!
Ξεκουμπιστείτε στις «βασιλικές σας τιμές» στις έδρες και καθέδρες του «αφανούς» διευθυντηρίου που εκπορεύεστε και μη περιμένετε να σας βγάλουμε -βίαια- τις μάσκες.
Για το, «ενώ η πραγματική μείζων εθνική απειλή, η οποία άλλωστε οδήγησε και στην τουρκική κατοχή του 38% της Κύπρου, προήλθε από επίορκους αξιωματικούς και κάποιους υποστηρικτές τους οι οποίοι σήμερα εμφανίζονται -με θράσος περισσό- ως κήνσορες. Και εγκαλούν όσους διαφωνούν μαζί τους για έλλειμμα πατριωτισμού. ...», αν θεωρείς πως προήλθε από επίορκους αξιωματικούς, είσαι τόσο ψευδής ή τόσο αφελής και/η μ’ εγκέφαλο τόσο πλυμένο, που αδυνατώ να σε παρακολουθήσω. Εδώ έχουν αποκαλυφτεί τα πάντα. Εσύ σε ποιούς θαρρείς πως απευθύνεσαι; Εδώ το έγκλημα ήταν εκ προμελέτης και οι ηθικοί αυτουργοί έχουν ομολογήσει προ πολλού. Στα «πριν» είσαι ακόμη;!
Τέλος, για τα, «Τα παραπάνω δεν αναιρούν το αβάσιμο των τουρκικών ισχυρισμών στη μεγάλη πλειοψηφία των ζητημάτων της ελληνοτουρκικής διενέξεως στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. ...», καθώς και «Αναδεικνύουν, όμως, περίτρανα το βάθος της πνευματικής κρίσεως η οποία μαστίζει τη χώρα. Τριάντα χρόνια χορτάσαμε από τον λαϊκισμό των αγροτικών μπλόκων, των εργατοπατέρων, των κομματικών φοιτητικών οργανώσεων και της καφενειακού τύπου προσεγγίσεως ζητημάτων μείζονος σημασίας στα ΜΜΕ. Ο χύδην λαϊκισμός, όμως, ο ψιμυθιωμένος με τίτλους ακαδημαϊκούς και ευγενείας, είναι ό,τι αποκρουστικότερο.», να σου σημειώσω -για το πρώτο- πως, δεν σου δίνει άφεση, για όσα προείπες, αυτό, με το οποίο ο ίδιος τ’ αναιρείς όλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της -γνωστής πια- μεθοδολογίας (άλλης νεογκεμπελικής πρακτικής), που υποτίθεται καταγγέλλεις. Για το δεύτερο έχεις εν μέρει δίκιο να ’πώ ενώ για το υπόλοιπο -το μεγάλο μέρος- κοίταξε τον καθρέπτη και ξαναπές τα. Αυτός είναι ο ενδεδειγμένος ακροατής σου.
Λυπούμαι για τον ανάξιο τίτλο που φέρεις και για τη’ δημόσια -άμεση ή έμμεση- δαπάνη μας, που αφορά την πραγματεία σου, είτε ενεργητικά είτε αμυντικά.
(*) εξαγορασμένος