Στον ήρωα Σάββα Αντωνιάδη

Στις 17 του Αύγουστου το 1974, εκεί στον Άγιο Παύλο, με μια χούφτα γενναίους συμπολεμιστές σου, κρατήσατε τη γραμμή, δεν δειλιάσατε. Πολέμησες με τη Λεβεντιά σου και έφυγες με το χαμόγελό σου, γιατί οι Τούρκοι δεν πέρασαν. Τριάντα δυο χρόνια αγνοούμενος, μαύρο στις ψυχές όλων όσοι σε αγάπησαν. Η μάνα, ο πατέρας, τα αδέλφια σου έτρεξαν, ρώτησαν, ο αδελφός σου με κίνδυνο της ζωής του έφτασε ακόμα και στην Τουρκία, μάταια. Τα Χριστούγεννα του 2005 έφτασε η λύτρωση. Βρέθηκαν τα οστά σου εκεί ακριβώς που πολέμησες, εκεί που το πεπρωμένο που μόνος έγραψες σε οδήγησε στην αιωνιότητα. Ευτυχώς που βρέθηκαν και σε πήραμε από εκεί, να μη δεις τον εξευτελισμό.

Στον ήρωα Σάββα Αντωνιάδη
ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥ ΑΘΟΥ Κ. ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ*

Από μικρό παιδί στο χωριό σου, στη Γιόλοu της Πάφου, πάντα έτρεχες με λεβεντιά και χαμόγελο. Έτσι σε θυμούνται οι μεγαλύτεροι συχωριανοί σου, πρώτος να βοήσεις, όπου μπορούσες, όποιον σε χρειαζόταν. Ο καλύτερος φίλος, ο πιο πιστός, έτσι σε θυμούνται ακόμα οι φίλοι σου. Ο πιο αληθινός, έτσι σε θυμούνται ακόμα και οι εφηβικοί σου έρωτες. Η ψυχή της οικογένειας, το χαμόγελο όλων μας, έτσι σε θυμούνται ακόμα τα αδέρφια σου. Έτσι σε μοιρολογεί ακόμα και σήμερα στα 98 της χρόνια η μάνα σου και ονειρεύεται τη μέρα που θα φύγει, για να σε ξανακρατήσει στην αγκαλιά της, τόσο πολύ της έλειψες. Ο πατέρας σου έφυγε, δεν άντεξε. Μόνη του παρηγοριά, ότι ο Σάββας Αντωνιάδης, ο Σαββάκης ο γιος του, είναι με τους άλλους αθανάτους.
Έτσι έζησες τη ζωή σου, με λεβεντιά και χαμόγελο. Με αρχές και οράματα σπάνια. Τελείωσες τις σπουδές σου στην Αθήνα, τελείωσες τη στρατιωτική σου θητεία και άρχισες να οραματίζεσαι το μέλλον. Μπορεί το νήμα της ζωής σου να κόπηκε στα 23 ακριβά σου χρόνια, αλλά η λεβεντιά και το χαμόγελό σου πέρασαν στην αιωνιότητα.
Όταν άκουσες στα μέσα του Αύγουστου του 1974 για τη δεύτερη εισβολή έτρεξες, φίλησες τη μάνα σου και ξεκίνησες, έτοιμος από καιρό. Άκουσες για τη γραμμή αντίστασης που έσπασε στον Άγιο Παύλο και ήξερες πού έπρεπε να πας. Μάταια ο αδελφός σου έλεγε, «Αδελφέ, πολεμήσαμε, αντισταθήκαμε, τα δώσαμε όλα, τώρα είναι όλα προδομένα» και ήταν όλα προδομένα. Είπες στη μικρή σου αδελφή που έκλεγε να είναι περήφανη, γιατί κάποτε θα λένε ότι ο αδελφός της, ο Σάββας Αντωνιάδης, «έπεσε ηρωικώς μαχόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος». Το 'ξερες. Οι ήρωες γράφουν το δικό τους πεπρωμένο, οι λιπόψυχοι είναι αυτοί που ακολουθούν ξενογραμμένα πεπρωμένα και υποκύπτουν.
Στις 17 του Αύγουστου το 1974, εκεί στον Άγιο Παύλο, με μια χούφτα γενναίους συμπολεμιστές σου, κρατήσατε τη γραμμή, δεν δειλιάσατε. Πολέμησες με τη Λεβεντιά σου και έφυγες με το χαμόγελό σου, γιατί οι Τούρκοι δεν πέρασαν. Τριάντα δυο χρόνια αγνοούμενος, μαύρο στις ψυχές όλων όσοι σε αγάπησαν. Η μάνα, ο πατέρας, τα αδέλφια σου έτρεξαν, ρώτησαν, ο αδελφός σου με κίνδυνο της ζωής του έφτασε ακόμα και στην Τουρκία, μάταια. Τα Χριστούγεννα του 2005 έφτασε η λύτρωση. Βρέθηκαν τα οστά σου εκεί ακριβώς που πολέμησες, εκεί που το πεπρωμένο που μόνος έγραψες σε οδήγησε στην αιωνιότητα. Ευτυχώς που βρέθηκαν και σε πήραμε από εκεί, να μη δεις τον εξευτελισμό. Λίγα μέτρα από το σημείο που σκοτωθήκατε για να κρατήσετε, θα περνάνε τώρα οι συγγενείς των κατακτητών. Για να πηγαίνουν στα Κόκκινα να επισκεφθούν τον κατοχικό στρατό, που εσείς δώσατε τη ζωή σας για να κρατήσετε μακριά. Είναι καινούργιες έννοιες αυτές, ευέλικτες, για να βγάλουμε τον Λιμνίτη από την απομόνωση. Να μένουν τα καημένα μεχμετζικ απομονωμένα, χωρίς να αγκαλιάζουν τις μάνες τους; Και οι δικές σας οι μάνες;
Στην κηδεία στο χωριό σου, το κλάμα βουβό. Η μάνα σου, τα αδέλφια σου, η οικογένειά σου, οι συχωριανοί, οι φίλοι σου, οι εφηβικοί σου έρωτες, περήφανοι. Το καλοκαίρι του 2007, ένας άλλος αγονάτιστος, που είναι σήμερα εκεί μαζί σας, τέλεσε τα αποκαλυπτήρια της προτομής σου στο χωριό. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, με προσωπικές του οδηγίες μερίμνησε να μείνει άσβεστη η μνήμη σου, αφού φρόντισε για την προτομή σου στο χωριό. Εκεί ψηλά που είστε όλοι μαζί οι απροσκύνητοι ευχαρίστησέ τον εκ μέρους μας για τη μεγαλοψυχία του, αλλά και την αξιοπρέπεια που μας έδωσε. Στο μνημόσυνό σου πάλι φέτος ήρθαν πολλοί με στεφάνια. Άλλοι με στεφάνια αγάπης, εκτίμησης, σεβασμού και αναγνώρισης, και άλλοι με τα στεφάνια της υποχρέωσης και της υποκρισίας. Θα μιλήσουν για τα ιδανικά σου, τη θυσία και το όραμά σου για ελεύθερη πατρίδα. Ίσως σε πουν και ήρωα. Κάποιοι άλλοι, πιο ευέλικτοι, θα σιγομουρμουρίζουν ότι, «σημασία πια έχει το μέλλον και η ισότητα την δυο κοινοτήτων στον καινούργιο συνεταιρισμό με τους εποίκους και την εκ περιτροπής προεδρία». Έννοιες μακρινές από τα δικά σας ιδανικά. Συχώρεσέ μας, θείε, που τους ανεχόμαστε, που ανεχόμαστε να εξευτελίζουν τα ιδανικά της πραγματικής ελευθερίας που εσύ οραματίστηκες και έδωσες τη ζωή σου. Συχώρεσέ μας που τους παρακολουθούμε σχεδόν βουβοί, συνένοχοι. Αγνόησέ τους, ασήμαντος ο λόγος τους και η αναφορά τους στην ιστορία. Ασήμαντοι μπροστά στη θυσία και τον ηρωισμό σου. Σ’ ευχαριστούμε, Θείε, που η Λεβεντιά και το Χαμόγελό σου είναι η συντροφιά και ο φάρος μας. Σ’ ευχαριστούμε που έχουμε το προνόμιο να κυλά στις φλέβες μας το ίδιο αίμα με τον Ηρώα Σάββα Αντωνιάδη, που έζησε και αγωνίστηκε με Λεβεντιά και Χαμόγελο και «Έπεσε Ηρωικώς Μαχόμενος Υπέρ Πίστεως και Πατρίδας», όπως ο ίδιος οραματίστηκε.
*Ανεψιός του ήρωα