Αριστερά και Πολιτική: Θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ στην επόμενη Βουλή;

'Ατυπη συμφωνία κατά Αλέκου Αλαβάνου
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Είναι τόσο βαθειά και σοβαρή η ελληνική κρίση που φωτίζει διαδοχικά, ανελέητα την ανεπάρκεια κομμάτων, ηγετών, θεσμών, δεξιάς ή αριστεράς. Για την τελευταία ένα μόνο μπορεί να πει κανείς: «Μωραίνει ο Θεός ον βούλεται απωλέσαι». Προφανώς, τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνονται πως αντιμετωπίζει η κοινωνία τους καυγάδες τους, ούτε την κατάθλιψη, απελπισία των μελών τους που δεν κάνουν «επικοινωνία», αλλά δρουν σε χώρους δουλειάς, τοπικές κοινωνίες κλπ., εξαιτίας της εικόνας τους. Συζητάνε ποιός θα είναι Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ανησυχούν όμως μήπως δεν υπάρξει Ομάδα. Μόνο βέβαιο, η ανέλπιστη χαρά που προσέφεραν καλοκαιριάτικα σε ... Παπαρήγα, Παπανδρέου και Καρατζαφέρη!
‘Οταν ο Αλέκος Αλαβάνος παραιτήθηκε, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ήττας και αποδοκιμάζοντας, εμμέσως πλην σαφώς, τη δική του επιλογή, τον Αλέξη Τσίπρα, έπεσαν πάνω του να γυρίσει.. Τώρα που γύρισε, του ... ζητάνε να «παραδώσει την εξουσία», αποχωρώντας από την Προεδρία της Κ.Ο., ή, τουλάχιστο, συμφωνώντας να την παραδώσει ένα χρόνο μετά την εκλογή. Για «δεύτερη αριστερή στροφή» μιλάει ο κ. Καρίζτης, το σύνθημά της όμως δεν είναι «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ», αλλά μάλλον «όλη η εξουσία στον Τσίπρα», αν όχι «να τελειώνουμε με τους γέρους».
Η πλευρά Τσίπρα έχει ένα σοβαρό επιχείρημα. Το καταστατικό του ΣΥΝ, που επιβάλει ο αρχηγός του να είναι Πρόεδρος της ΚΟ και τις συμφωνίες ίδρυσης του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλουν επίσης τον αρχηγό του ΣΥΝ αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ και το περιβάλλον του νοιώθει ουσιαστικά ότι ο κ. Αλαβάνος θέλει να τον διατηρήσει ως «πρόεδρο περιορισμένης χρήσης» ή «υπό αντικατάσταση», να τον «ακυρώσει» ουσιαστικά. Η πλειοψηφία του (ψυχολογικά συντηρητικού) «αριστερού ρεύματος», που είναι ο κορμός του ΣΥΝ, υποστηρίζει μάλλον αυτή τη θέση, γιατί της φαίνεται λιγότερο επώδυνη και «κουράστηκε» με τις «πρωτοβουλίες», το «στυλ» Αλαβάνου.
Καταστατικά και συμφωνίες πρέπει να τηρούνται, υπάρχουν όμως για να προωθούν, όχι να ακυρώνουν την πολιτική, υποστηρίζει παλαιό στέλεχος της αριστεράς. Εργαλεία είναι, όχι αυτοσκοποί, όπως και τα κόμματα, που αρρωσταίνουν ή πεθαίνουν όταν το ξεχάσουν. «Ο Αλαβάνος είναι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ και θα πάει καλύτερα το κόμμα αν αποστρατευτεί; Τι θα εξυπηρετήσει το «φάγωμα» ενός πολιτικού πούκανε σοβαρά λάθη, όπως όλοι όσοι δρουν, αλλά έβγαλε τουλάχιστο την αριστερά από τη ξύλινη γλώσσα και το περιθώριο, χωρίς να την κάνει τσόντα άλλου κόμματος; Σάμπως έχουμε πολλά στελέχη που να μπορούν να απευθυνθούν με αξιώσεις σε εθνικό ακροατήριο;», διερωτάται.
Οι «ανανεωτές» είχαν μέχρι τώρα ένα «πόιντ» - ακόμα κι αν δεν αρέσει σε όλους η λύση που έχουν στο μυαλό τους, είχαν τουλάχιστο το προσόν ότι έθεταν το πρόβλημα της κεντρικής πολιτικής παρέμβασης. Γι’ αυτό και προκάλεσε μεγάλη αίσθηση ο «ανανεωτικός» κ. Παπαδημούλης, όταν κάλεσε τον Αλαβάνο να παραιτηθεί παραδίδοντας την «εξουσία» στον Τσίπρα. Να το θέλει ο τελευταίος είναι λογικό. Γιατί το ζητάει όμως ο Παπαδημούλης, περισσότερο «συγγενής» με τον Αλαβάνο, που μάλλον δεν θάθελε τον Τσίπρα ούτε στην Κεντρική Επιτροπή; «Γιατί θέλει να ξεμπερδέψει με τον ΣΥΡΙΖΑ», είναι η απάντηση μερικών «συνιστωσών». Οι «ανανεωτικοί» τρέφουν μόλις συγκαλυμένη περιφρόνηση προς τους συμμάχους του ΣΥΝ και δεν «πατάνε» καν στις συσκέψεις του, παρόλο που χάρη στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ξαναβρέθηκε ο ΣΥΝ στη Βουλή από όπου εξοβελίσθηκε, επί «ανανεωτικής ηγεσίας». Ακόμα κι αν η πραγματική «προστιθέμενη αξία» εκάστης συνιστώσας δεν είναι σπουδαία, η εικόνα μιας πλειάδας οργανώσεων που αφήνουν πίσω τους άνευ περιεχομένου συγκρούσεις από τη ... δεκαετία του 1920, για να ενωθούν σε ένα νέο εγχείρημα, για να κάνουν κάτι ήταν μια πολύ δυνατή ιδέα.
Μedia και κατεστημένο έσταξαν ουκ ολίγη χολή κατά Αλαβάνου. Προφανώς δεν κόπτονται για το μέλλον της αριστεράς – αντίθετα, τρέμουν, μήπως η κοινωνική αγανάκτηση συναντηθεί με την οργανωμένη πολιτική. Αν αντιπάθησαν τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν για τα λάθη που του προσήψαν, ούτε γιατί μοιάζει, αλλά μάλλον γιατί δεν μοιάζει με τυπικό ηγέτη του ΚΚ. Ορισμένες θέσεις του, όπως η εναντίωση στο σχέδιο Ανάν, τώρα η τοποθέτηση υπέρ «παγώματος» της τουρκικής ένταξης, που είναι βασική απαίτηση της Ουάσιγκτον από τους ‘Ελληνες πολιτικούς, ή οι θέσεις του τον Δεκέμβρη, όταν έσπασε, καλώς ή κακώς, την «αλληλεγγύη» του κατεστημένου, έπεισαν ότι είναι «ανεξέλεγκτος».. Προφανώς δεν τον θέλουν στην επόμενη Βουλή. Αν ορισμένες πρωτοβουλίες του υπήρξαν εσφαλμένες, οι περισσότεροι του αναγνωρίζουν σπάνια για αριστερό πολιτικό ικανότητα ανάληψης πρωτοβουλιών - και τον διακίρνει επίσης σπάνια για εν γένει πολιτικό «συναισθηματικο-ηθική» νοημοσύνη.
Οι πιο καχύποπτοι μιλάνε για «άτυπη» συμφωνία («χωρίς αρχές», που έλεγαν στην κομμουνιστική διάλεκτο) «ανανεωτικών» και του περί τον Τσίπρα τμήματος του «αριστερού ρεύματος», με «οργανωτικές» ρυθμίσεις-κατανομές στον μηχανισμό της Κουμουνδούρου. Είναι αλήθεια ότι πολλοί στην αριστερά αποκήρυξαν τον σταλινισμό, εφαρμόζουν όμως την κλασική ρήση του Στάλιν: «τα στελέχη αποφασίζουν για όλα». Διαπρέπουν στις οργανωτικές μανούβρες κατά τρόπο αντιστρόφως ανάλογο της ικανότητάς τους να παράξουν ιδέες και πολιτική ή να αλληλεπιδράσουν με την κοινωνία. Από την πλευρά πάντως Τσίπρα, οι κατηγορίες απορρίπτονται ως αποκυήματα φαντασίας.
Κι έτσι νάναι, η ντε φάκτο συμπόρευση ανανεωτικών-«τσιπρικών» εγείρει πολιτικό ζήτημα και απειλεί την ενότητα ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως γιατί δημιουργεί την αυταπάτη στους δύο από τους τρεις πόλους ότι έχουν τη δύναμη να επιβληθούν επί του τρίτου. Τα «κουκιά» βγαίνουν, όχι όμως το πολιτικό «κεφάλαιο»! Την επαύριο μιας ενδεχόμενης «νίκης» επί του Αλαβάνου, οι «σύμμαχοι» θα αλληλοσφαγούν. Και το «κοινό», αφού ευχαριστηθεί τη θυσία του Αλέκου, θα εξιλεωθεί από τις δικές του τύψεις καταδικάζοντας τον Αλέξη για «πατροκτονία». Αντίθετα, μια «υποχώρηση» του τελευταίου, ένας μη ταπεινωτικός «συμβιβασμός», υποστηρίζουν κάποιοι νηφάλιοι, θα είναι μακροχρόνια ωφέλιμος και για τον ίδιο, αυξάνοντας την προσωπική του ακτινοβολία και βάζοντας πιο στέρεα θεμέλια μιας μακράς πολιτικής διαδρομής, που μόλις άρχισε.
Εκτός από τη «ψυχαναλυτική» συνιστώσα της σύγκρουσης, υπάρχει και «κοινωνιολογική». Η νέα γενηά, απογοητευμένοι της παγκοσμιοποίησης, του lifestyle και ενός ακραίου ναρκισσισμού (επιβαρυμένου από το ιδιαίτερο ελληνικό χρώμα της επιτυχίας χωρίς προσπάθεια και συλλογικότητα), διεκδικούν τη θέση τους στο στερέωμα των «μεγάλων», όχι όμως κατ΄ ανάγκη και την αλλαγή του κόσμου που ξέρουν και, ενδόμυχα, θεωρούν διατηρήσιμο και βελτιώσιμο. Τον Δεκέμβρη δεν ξεσηκώθηκαν γιατί είχαν κάτι να πουν – αλλά γιατί ένοιωθαν προδομένοι, όπως τα παιδιά που πήραν πλουσιοπάροχα δώρα σε αντάλλαγμα της μη ενασχόλησης μαζί τους. Για να αντικαταστήσουν πραγματικά τον πατέρα τους, χρειάζονται ιδέες – και οι γονείς τους τους ευνούχισαν. Για να δώσει αποτέλεσμα η ορμή πρέπει να αποκτήσει περιεχόμενο – ο ατμός να βρει έμβολο. Η δύναμη της νέας να ενωθεί με την πείρα της παληάς γενηάς.
Η Ελλάδα γνωρίζει τη σοβαρότερη ίσως κρίση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα δυσκολευθεί πολύ να διατηρήσει το τωρινό επίπεδο ζωής και δημοκρατίας, και την εθνική κυριαρχία της (όπως και του «σιαμαίου» κυπριακού κράτους). Θα ήταν επωφελέστερο για την ίδια και όλους τους υπόλοιπους, αν η «Ριζοσπαστική Αριστερά» σκεπτόταν, ξόδευε την όποια ενέργεια και ικμάδα της, να δει τι μπορεί να πει και να κάνει για αυτή την κοινωνία (και ίσως, για τον ΣΥΝ, να γίνει κόμμα και όχι συνοθύλευμα τάσεων).

"Κόσμος του Επενδυτή", 8.8.2009