Ε-Ε-Έρχεται!

Aπό παλαιότερη «πικάντικη» στιγμή στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου: ο πρόεδρος του ΣΥΝ προσέρχεται στην Αυλή (στον κήπο, πώς το λένε) συνοδευόμενος από έγχρωμη συντροφιά και δέχεται, εμφανώς ικανοποιημένος από το αντίκτυπο της πράξεώς του, τα -αναμεμειγμένα με έκδηλο φθόνο- συγχαρητήρια των συναιτυμόνων του για το -εντυπωσιακό του πράγματι- «coup médiatique»

Αυτοί που θα εορτάζουν σε λίγες μέρες τη «μεταπολίτευση» στο προεδρικό μέγαρο έχουν πολλά κοινά με τους χουντικούς του 1974. Ή, για να ξεφύγουμε από ανώφελες συναισθηματικές φορτίσεις, έχουν σίγουρα πολλά κοινά με τους ομολόγους τους των σοσιαλιστικών καστών (τα καλά νέα) που ανέτρεψαν οι ευρωπαϊκοί λαοί πριν είκοσι χρόνια (τα κακά).

Μονοκομματισμός
Όπως κι εκείνα τα κράτη, έτσι κι εδώ κυβερνά ένα «Κόμμα» -ένα κλειστό πολιτικό σύστημα- με διάφορες τάσεις προφανώς (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ1), με διάφορες κατανομές ρόλων, που όμως λειτουργεί ως ενιαία-ομοιογενής-αναγνωρίσιμη κάστα και ευημερεί από οικονομικές-κοινωνικές λειτουργίες που κατά τα άλλα εκπτωχεύουν το έθνος και την κοινωνία.

Μη-δημοκρατία
Όπως και σε εκείνα τα κράτη, έτσι και στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει δημοκρατία (που είναι τουλάχιστο εξίσου ο διαχωρισμός των εξουσιών, όσο και ο πολυκομματισμός):

*Οι ίδιοι οι βουλευτές (νομοθετική εξουσία) δηλώνουν πως εγκρίνουν ή όχι τα διάφορα νομοθετήματα λειτουργώντας ως «λόχος» και παραδέχονται πως εκφράζουν τα συμφέροντα των χρηματοδοτών τους -και όχι βέβαια των πολιτών-ψηφοφόρων τους2!
*Οι ίδιοι οι δικαστές (δικαστική εξουσία) δηλώνουν πως η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης καταπατάται συστηματικά, όχι μόνο «από έξω» από το δικαστικό σύστημα αλλά και «από μέσα» και ως εκ τούτου δικάζουν εξυπηρετώντας «"μιλήματα" και "πιασίματα"» -και όχι βέβαια το δίκαιο των πολιτών!
*Οι ίδιοι οι υπουργοί (εκτελεστική εξουσία) παραδέχονται πως μπορούν ή θέλουν να εφαρμόζουν/εκτελούν τους νόμους μόνο στο βαθμό που αφορούν κοινωνικά/πολιτικά αδύναμους -και όχι βέβαια αν πλήττουν δυνάμεις που μπορούν να τους προκαλέσουν «πολιτικό κόστος»!
*Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι παραδέχονται πως γράφουν και μιλάνε καθ'υπόδειξιν των εργοδοτών-επιχειρηματιών τους -και όχι βέβαια για να ελέγχουν την εξουσία!

Νομενκλατούρα
Όπως και σε εκείνα τα κράτη, έτσι κι εδώ το «Κόμμα» εκφράζει κοινωνικά προνομιούχους (τη «νομενκλατούρα» της διαφθοράς του δημοσίου και τη «μαφιοκρατία» της «μαύρης» οικονομίας και της φοροκλοπής). Για να το πούμε «μαρξιστικά»: εκφράζει όλους όσων το εισόδημά τους προέρχεται κυρίως από τη διαφθορά και τη παραοικονομία3.

Έλεγχος της ενημέρωσης
Όπως και σε εκείνα τα κράτη, έτσι κι εδώ το Κόμμα ελέγχει την ενημέρωση: η δική μας «Πράβδα» είναι πολυκέφαλη, και λέγεται «κανάλια», μέσα δηλαδή που λειτουργούν ως δελτία τύπου καθεστωτικών οικονομικών συμφερόντων και εκφράζουν το σημείο στο οποίο ισορροπεί κάθε φορά η συμφωνία αυτών τα συμφερόντων με το πολιτικό σύστημα.

Χρεοκοπία
Όπως και σε εκείνα τα κράτη, έτσι κι εδώ το καθεστώς οδηγεί το σύνολο της κοινωνίας και το έθνος σε ηθική, πολιτική και οικονομική χρεοκοπία. Παράγει κοινωνική-εθνική απάθεια και απείθεια. Και στα τελευταία του, όταν πια ο κόμπος φτάνει στο χτένι, παράγει οργή -κι εντέλει ανατροπή.

Ανατροπή
Αυτή η ανατροπή μπορεί να υποβοηθηθεί από κινήσεις «περεστρόικας» του καθεστώτος ή όχι· μπορεί να γίνει «βελούδινα» σαν την Τσεχοσλοβακία, με κατακλυσμιαία ανατροπή στους εκλογικούς συσχετισμούς, σαν την Πολωνία, με βίαιο ξέσπασμα, σαν τη Ρουμανία, με διαδοχικά (παλατιανά και όχι) πραξικοπήματα και αντιπραξικοπήματα, σαν τη Ρωσία. Όπως κι αν γίνει όμως, ισχύουν δύο πράγματα:

(α) η ανατροπή είναι καλό να γίνει

(β) η ανατροπή δεν πρόκειται να γίνει «ορθογραφημένα», «θεσμικά». Αν μη τι άλλο, διότι η θεσμική λειτουργία αυτού του συστήματος είναι να υπηρετεί το «Κόμμα» και τη νομενκλατούρα του, όχι το έθνος και την κοινωνία.

Όπως παντού και πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις στην ιστορία, έτσι και στην Ελλάδα των επόμενων χρόνων, το σύστημα που ασέλγησε επί του έθνους επί πολλές δεκαετίες θα είναι το τελευταίο θύμα των μεθόδων που εμπνεύστηκε και εφάρμοσε με σκοπό να διαιωνίζεται στην εξουσία4.

Οπότε θα συμβεί «κάτι» που θα αλλάξει δραματικά τις πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες, «τραβώντας το χαλί κάτω από τα πόδια» του συστήματος. Όταν συμβεί αυτό το «κάτι», η θεσμική και πολιτική «ύλη» θα ρευστοποιηθεί για λίγες εβδομάδες, μέρες, ίσως και ώρες: θα γίνει σαν κερί, που θα το «καλουπώσει» «όποιος προλάβει», όποιος βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στην σωστή θέση. Σε αυτές τις ώρες, μέρες, εβδομάδες, το τι λες είναι σημαντικό, σημαντικότερο όμως είναι το πού βρίσκεσαι. Τις εξελίξεις το 1974 (την τελευταία φορά που είχαμε «ρευστοποίηση») τις διαμόρφωσε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, που ήξερε πού να βρίσκεται και πότε να παρέμβει, και όχι οι διάφοροι ριζοσπάστες που έλεγαν τζάμπα τερατολογίες στο Τορόντο ξέρω εγώ ή στο... Ανατολικό Βερολίνο! Και το 1967 (άλλη «ρευστοποίηση») τις εξελίξεις τις διαμόρφωσαν οι «συνταγματάρχες» που πήραν τα τανκς και κατέβηκαν στο δρόμο, όχι οι «στρατηγοί» που συνωμοτούσαν μεταξύ τυρού και αχλαδίου με τον άνακτα!

Όποιος λοιπόν θέλει να διαμορφώσει τη «νέα μεταπολίτευση»5, θα πρέπει να βρεθεί εκεί που θα συμβεί αυτό το «κάτι», και να έχει πρόσωπο να μιλήσει με τους υπόλοιπους που το διαμορφώνουν. Θα πρέπει επίσης να έχει τι να πει, να προτείνει έναν «οδικό χάρτη» για τις αλλαγές. Αυτός ο οδικός χάρτης νομίζω πως έχει διαμορφωθεί ήδη. Μένει ακόμα να διατυπωθεί, κι εδώ δεν είναι ούτε η ώρα, ούτε η θέση για κάτι τέτοιο. Αναφέρω απλά τα τέσσερα σημεία που εκτιμώ ως τα σημαντικότερα (α) για να υπάρξει αλλαγή, (β) για να μπορέσει αυτή η αλλαγή να αποβεί θετική για το έθνος και την κοινωνία:

(i) «Αποχουντοποίηση». Κάθε αλλαγή μεταπολιτευτικού τύπου θεμελιώνεται σε συμβολικές ή φυσικές εξοντώσεις ανθρώπων. Εδώ οι εξοντώσεις αυτές πρέπει να πάρουν τη μορφή οικονομικής εξόντωσης, με αποκατάσταση της κυριαρχίας της κοινωνίας επί μέρους τουλάχιστο των αγαθών που υπεξαιρούνται επί χρόνια από τη μαφιοκρατία, τη νομενκλατούρα και το καθεστώς πολιτικό σύστημα. Οπότε το ζήτημα δεν είναι «να μπει φυλακή» κανείς. Είναι να δημευθούν όμως πλήθος περιουσιών, σε πολλαπλάσιο ποσοστό από τα αποδεδειγμένα κλεμμένα6, και να κινηθεί ένας μηχανισμός αμοιβής όσων καταγγέλλουν φαινόμενα πραγματικής υπεξαίρεσης. Και φυσικά να εξοντωθούν πολιτικά οι ένοχοι, με ισόβια στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.

(ii) Συντακτική συνέλευση. Το νέο πολιτικό σύστημα θα χρειασθεί νέο σύνταγμα, οι βασικές γραμμές του οποίου έχουν ήδη περιγραφεί. Οπότε θα χρειασθεί να γίνει

*ένα δημοψήφισμα για την κατάργηση του ισχύοντος συντάγματος και
*εκλογές για συντακτική συνέλευση. Έτσι θα σαρωθεί το σημερινό πολιτικό προσωπικό και θα αναδειχθούν από το σημερινό κοινωνικό χώρο «της απάθειας και της απείθειας» οι νέοι εθνικοί αντιπρόσωποι.

(iii) Επαναβεβαίωση ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Αποτελεί όρο εθνικής επιβίωσης να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και το ευρώ και να τηρήσει το μνημόνιο, επαναδιαπραγματευόμενη φυσικά διαρκώς τους όρους του, στο βαθμό που αυτό γίνεται. Δεν πρέπει να αφεθεί σε καμία περίπτωση το «κάτι» να μετεξελιχθεί σε αντιευρωπαϊκή-εθνικιστική-απομονωτιστική σύσπαση, ούτε να περάσει η γραμμή του καθεστώτος πως δήθεν το «μνημόνιο» αποτελεί ταφόπλακα για την πολιτική-κοινωνική συζήτηση στην Ελλάδα! Ταυτόχρονα, θα χρειαστεί κάπως να καθησυχαστούν οι ποικιλώνυμοι εταίροι μας, που βέβαια θα «φρικάρουν» από όσα θα συμβούν... Ας τους πείσει κάποιος πως το 10ο μέλος της ΕΕ είναι στην πραγματικότητα το... 27ο, που μόλις τώρα τροχοδρομείται σε δημοκρατία δυτικού τύπου και γίνεται «κανονική» χώρα. Όπως τους «κοροϊδέψαμε» όσον αφορά τα οικονομικά μας στοιχεία, έτσι τους «εξαπατούσαμε» επί δεκαετίες κι όσον αφορά την πολιτική μας κατάσταση!

(iv) Κοινωνικό περιεχόμενο. Επαναλαμβάνω το κοινωνικό δίπολο: από τη μια όσοι το εισόδημά τους προέρχεται κυρίως από το κέρδος ή το μισθό από την επιχειρηματική τους δραστηριότητα ή την υπαλληλική τους σχέση. Από την άλλη όσοι το εισόδημά τους προέρχεται κυρίως από φοροκλοπή και διαφθορά (ή αργομισθία), από υπεξαίρεση δηλαδή κοινωνικού πλούτου, από παραγωγή ελλειμμάτων. Αυτό το δίπολο εκφράζεται πιο συνειδητά (α) στην αδυναμία των εργαζόμενων γυναικών να απολαύσουν ταυτόχρονα τα οικογενειακά και τα επαγγελματικά τους δικαιώματα (να εκπληρώσουν τις οικογενειακές και επαγγελματικές τους επιθυμίες) και (β) στην εκπαιδευτική και επαγγελματική απαξίωση-εξαπάτηση των νέων. Νέοι και γυναίκες λοιπόν θα είναι τα κοινωνικά υποκείμενα της αλλαγής. Και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό αμέσως -συμβολικά και πραγματικά.

Χρόνια πολλά πάντως σε όσους (κάπως πιο «μαζεμένα», είναι αλήθεια) συνεχίζουν να εορτάζουν στο προεδρικό μέγαρο το πόσο ωραία τη βόλεψαν (γιατί, τι άλλο υπάρχει στ' αλήθεια να γιορταστεί;) Προς Θεού όμως, πριν κλείσει τα σαράντα του, αυτό το εθνικό όνειδος της «μεταπολίτευσης» ας έχει επιτέλους παραδώσει τη σκυτάλη σε ένα σύστημα δημοκρατικό, κοινωνικό και βιώσιμο. Ας γίνει επιτέλους η Ελλάδα «κανονικό» ευρωπαϊκό κράτος, όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στα έργα! Ας «πάρουν εκδίκηση» τα οράματα της προδομένης μεταπολίτευσης του 1974!

Υποσημειώσεις

1.Αν και η εκτελεστική εξουσία περιορίστηκε κατά το μάλλον στα κόμματα του «μεγάλου δικομματισμού», μεγάλο μέρος της πολιτικής εξουσίας κατανεμήθηκε και στην αριστερά. Το ΚΚΕ ανάλαβε σημαντικό ρόλο στα (κρατικά, για να μην ξεχνιόμαστε) συνδικάτα, την τοπική αυτοδιοίκηση (για μια μεγάλη φάση) τη δημοσιογραφία... Η «ανανεωτική αριστερά» υπερ-εκπροσωπήθηκε στα πανεπιστήμια, τη δημοσιογραφία, την ευρωκρατία... Και φυσικά αυτή η κατανομή της εξουσίας έγινε επί τούτου, με έντονη κομματική παρέμβαση, διαπραγμάτευση, με τα γλαφυρά «πιασίματα» και «μιλήματα» που αναφέρει ο δικαστής Παπανικολάου...
2.Το «ρουσφέτι», η κυρίαρχη πολιτική λειτουργία των πολιτικών της μεταπολίτευσης, δεν είναι βέβαια συλλογική εκπροσώπηση, αλλά το αντίστροφο, η πλήρης άρνησή της.
3.Και βέβαια, την πολυπληθή «μαρίδα» που αργομισθεί (δηλαδή αμείβεται παράγοντας ελλείμματα και όχι υπεραξία).
4.Οπότε είναι εκτός τόπου και χρόνου, και γίνονται ολοένα και περισσότερο εξωφρενικές οι οιμωγές ορισμένων για την οξύτητα και την εξωθεσμική διάσταση που παίρνει η πολιτική-κοινωνική σύγκρουση. Η θεσμολαγνεία της «ανανεωτικής αριστεράς» π.χ., που υπερδιογκώθηκε στο χώρο αυτό λόγω της εσωκομματικής της σύγκρουσης με την δογματική (και φύσει εμφυλιοπολεμική) αριστερά, είχε νόημα τη δεκαετία του '70, όταν θεωρούνταν πως συγκροτούνταν ένα δημοκρατικό κράτος. Όταν όμως έγινε σαφές πως οι «θεσμοί» συγκροτούσαν/νομιμοποιούσαν το «κλείσιμο» της πολιτικής αγοράς, την επέλαση της διαφθοράς και της φοροκλοπής, την κοινωνική στασιμότητα, τη χρεοκοπία της χώρας κ.λπ, η «θεσμολαγνεία» της ανανεωτικής αριστεράς κατάντησε να είναι από θεωρητική νομιμοποίηση του συστήματος έως ασυγχώρητη αφέλεια, πνευματική οκνηρία και ένδειξη εξωφρενικού καθεστωτισμού...
5.Και βέβαια η ύπαρξη «νέας μεταπολίτευσης» σημαίνει πως οι πρωταίτιοι του σημερινού πολιτικού συστήματος (εφόσον μάλιστα δε συμβάλουν στην ανατροπή του καθεστώτος συστήματος) θα έχουν, ηθικά και πολιτικά, την τύχη των προκατόχων τους, των ηγετικών δηλαδή στελεχών της προηγηθείσας της μεταπολίτευσης του 1974 «καταστάσεως».
6.Στην περίπτωση του κ. Μαντέλη, προβλήθηκε ως ιδιαίτερα «σκληρή» η τοποθέτηση του γενικού γραμματέα του ελεγκτικού συνεδρίου «να επιστρέψει... τα 440,000 μάρκα». Κάθε όμως πρόστιμο οφείλει να είναι πολλαπλάσιο του κόστους της ζημίας που έχει προκληθεί από την τιμωρούμενη πράξη, αφού εξορισμού η ποινή αποσκοπεί (α) στην αποκατάσταση της ζημίας που έχει προκληθεί στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και (β) στην αποτροπή της επανάληψης παρομοίων πράξεων στο μέλλον. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς π.χ. το πρόστιμο για τους λαθρεπιβάτες είναι τριακονταπλάσιο του αντιτίμου του κλεμμένου εισιτηρίου. Ως προς την αποτροπή, είναι προφανές πως αν το πρόστιμο ήταν... ισόποσο με το αντίτιμο του εισιτηρίου θα λειτουργούσε ως ενθάρρυνση της λαθρεπιβίβασης, όχι ως αποτροπή της! Αλλά και ως προς την αποκατάσταση της ζημίας, το πρόστιμο (η ποινή) οφείλει να εμπεριέχει στην τιμή του την εξορισμού αδυναμία των ελεγκτικών μηχανισμών να εντοπίζουν όλες τις περιπτώσεις παρανομίας! Εξ ου και η σχέση 30:1, που είναι μια χαρά σχέση για όλες τις περιπτώσεις υπεξαίρεσης δημοσίου χρήματος, είτε με τη μορφή της μίζας, είτε της δωροληψίας, είτε της φοροδιαφυγής κ.λπ. Όσον αφορά ενδεχόμενες νομικές ενστάσεις (καθώς δε λείπουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι»), ας σημειώσουμε εδώ πως ως προς τις δομές που έχουν αναπτύξει οι μηχανισμοί της διαφθοράς ή της φοροκλοπής αλλά και ως προς τα ποσά που υπεξαιρούν (σε 8% του ΑΕΠ υπολογίζεται το κόστος της διαφθοράς, γύρω στο 6% της φοροκλοπής, και αφήνουμε κατά μέρος τη «μαύρη» οικονομία των ναρκωτικών, της πορνείας, της λαθρεμπορίας κ.λπ, που ο τζίρος τους συνολικά προσεγγίζει άλλο ένα 7% του ΑΕΠ...) προσομοιάζουν σαφώς με το οργανωμένο έγκλημα, σαν την ιταλική μαφία, τους ναρκεμπόρους της λατινικής Αμερικής κ.λπ. Οπότε το κράτος οφείλει να κάνει τους φοροκλέφτες και τους διεφθαρμένους αν όχι να ματώσουν, τουλάχιστο να ιδρώσουν, και αυτό βέβαια δεν πρόκειται να συμβεί με το υπάρχον νομικό πλαίσιο (που όχι τυχαία είναι «κομμένο και ραμμένο» στα μέτρα της νομενκλατούρας και της μαφιοκρατίας.

O Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός
http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=6178&LID=1

Eυχαριστώ τον θερμά τον Αναγνώστη Νήμα για την επισήμανση του άρθρου αυτού, όπως θα ήθελα να ευχαριστήσω και να ζητήσω συγνώμη που παρέλειψα να το αναφέρω τον Φίλο Κυριάκο Παπαδόπουλο για την επισήμανση του άρθρου Ημέρα μνήμης για τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα