Ο ΓΥΡΩ ΚΟΣΜΟΣ

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Μια διαδεδομένη ασθένεια στην Ελλάδα είναι η ομφαλοσκόπηση, η άθλια πλευρά του ελληνοκεντρισμού. Όλα γυρίζουν γύρω από τον εαυτό μας, ξεχνάμε (ή κάνουμε πως ξεχνάμε) ότι οι ξένοι είναι συνεχώς παρόντες στη χώρα μας. Όταν το θυμόμαστε ή αναθεματίζουμε ή λατρεύουμε το φίλο της στιγμής. Αποφεύγουμε να εξετάσουμε πως συνδέονται τα προβλήματά μας με ποικίλλα διεθνή συμφέροντα. Βλέπουμε ανθέλληνες ή φιλέλληνες και όχι συμφέροντα που συμπίπτουν ή αντιπαλεύουν τα δικά μας. Δεν καταλαβαίνουμε ότι αντί για «φίλους» πρέπει να ψάχνουμε απλώς συμμάχους που ίσως κάποια στιγμή γίνουν αντίπαλοι. Χαρακτηριστικά, το μόνιμο επιχείρημα της εξωτερικής μας πολιτικής απέναντι στις ΗΠΑ ήταν ότι είμασταν «οι πιο πιστοί τους φίλοι» και κατά συνέπεια δεν είχαν δικαίωμα να μας αδικούν και να ευνοούν την Τουρκία. Φυσικά μας αγνόησαν.
Στην πραγματικότητα δεν είχαμε εξωτερική πολιτική. Μας αρκούσε να είμαστε πειθήνιοι σε ξένες επιθυμίες που πολλές φορές έπαιρναν τη μορφή εντολής. Σε παρένθεση σημειώνουμε ότι, επί Ψυχρού Πολέμου, αυτό χαρακτήριζε κάθε πολιτική δύναμη με τους μεν να πειθαρχούν απολύτως στην ηγέτιδα δύναμη του δυτικού στρατόπεδου και τους δε στη «γραμμή του Κρεμλίνου». Η ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ δεν άλλαξε τα πράγματα. Η άρχουσα ελίτ (αλλά και ο κόσμος) νόμιζε ότι βρήκε (για άλλη μια φορά)τρόπο «να τη βολέψει» αρμέγοντας ακατάπαυστα χρήματα από την παχιά ευρωπαϊκή αγελάδα. Δεν ενδιαφερθήκαμε καθόλου να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει στο εσωτερικό της ΕΕ, ποια συμφέροντα την κυβερνούν, ποιες αντιθέσεις κυριαρχούν. Όποιος τολμούσε να θέσει τέτοια ζητήματα στιγματίζονταν ως αντιευρωπαίος και εχθρός των εθνικών συμφερόντων. Φοβόμασταν ότι τέτοια θέματα ίσως θύμωναν την «αγελάδα» των Βρυξελλών και μας έκοβε το γάλα, τη ροή του χρήματος. Με αποτέλεσμα τώρα να ξυπνήσουμε άσχημα και να φωνάζουμε σαν απατημένοι σύζυγοι. Ξεσηκώθηκε μένος εναντίον της Γερμανίας αντί να αντιληφθούμε ότι (πέρα από δικές μας ευθύνες) συγκρούονται, στην πλάτη μας, Ουάσιγκτον και Βερολίνο για την ηγεμονία στην Ευρώπη. Η Μέρκελ αντιμετωπίζει ψυχρά Ελλάδα και Τουρκία θεωρώντας, προφανώς, ότι τοποθετούνται στην αντίπαλη πλευρά.
Η εξωτερική μας πολιτική συμπυκνώθηκε στο απόφθεγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν» και στο έτερο «δεν διεκδικούμε τίποτα», με κορυφαίο συμπλήρωμα(επιστέγασμα των Ιμίων) «τι θέλετε, πόλεμο;» του κ. Σημίτη. Κάθε δεκαετία επιβεβαίωνε το βόλεμα της προηγούμενης και τους φόβους της επόμενης. Ο Καραμανλής που επιχείρησε ενεργειακά ανοίγματα και βέτο, την πλήρωσε ακριβά. Λένε ότι αν δεν μπορείς να δαγκώσεις ένα χέρι, το φιλάς. Αλλά δεν είναι ανάγκη να το γλείφεις.
Ελεύθερος, Δευτέρα 12-4-10