Η υπερχρέωση είναι το πρόβλημα

του Γ. Μαρίνου

Για προσωπικούς λόγους, το άρθρο αυτό γράφεται πέντε ημέρες πριν από τη δημοσίευσή του κι έτσι ο συντάκτης του δεν γνωρίζει αν τελικά η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε την υπαγωγή της χώρας μας στο περίφημο «δίχτυ προστασίας», που αποφασίστηκε από την Ευρωπαϊκή Ενωση σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και έτσι έχομε την ευκαιρία να αναδείξουμε για πολλοστή φορά το προέχον πρόβλημα της υπερχρέωσης του Δημοσίου (και όχι μόνο) και των καλπαζόντων ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού.

Να θυμίσουμε για πολλοστή φορά ότι η χώρα μας από το 1981 ως και σήμερα απολαμβάνει μια τεχνητή ευημερία, ζώντας πάνω από τις οικονομικές της δυνάμεις, καταφεύγοντας σε έναν εκτός ορίων δανεισμό, και ως κράτος και ως ιδιώτες, φορτώνοντας με χρέη επί χρεών κάθε επόμενο προϋπολογισμό του κράτους και κάθε νοικοκυριό, χωρίς να σκέφτεται ότι αυτά τα χρέη θα κληθούν να τα πληρώσουν και οι σημερινές και οι επόμενες γενιές, και μάλιστα πολύ πιο διογκωμένα λόγω του διαρκώς αυξανόμενου επιτοκίου με το οποίο μας δανείζουν.

Σε αυτή τη στήλη και στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», όλα αυτά τα 30 χρόνια, επίμονα και ασταμάτητα προειδοποιούσαμε για τον κατήφορο στον οποίον αφεθήκαμε με τις παροχές από άδεια ταμεία και με δανεικά, με τα οποία οι πρόθυμοι διεθνείς και εγχώριοι τραπεζίτες μας τροφοδοτούσαν αποκομίζοντας υψηλά κέρδη και υποθηκεύοντας το μέλλον μας. Και δυστυχώς, οι διανομείς δανεικού χρήματος και ψηφοθηρούντες με διορισμούς στον σπάταλο και διεφθαρμένο δημόσιο τομέα και στην ακόμα πιο ασύδοτη τοπική αυτοδιοίκηση αδιαφόρησαν για τον εκσυγχρονισμό του παραγωγικού μηχανισμού και για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων, που κι αυτές, ιδίως οι μεγάλες, κατάντησαν κρατικοδίαιτες απομυζώντας το προϊόν των δανείων και τα γενναιόδωρα κονδύλια των κουτόφραγκων συνεταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ οι άλλες, οι μικρές, φυτοζωούν ή η μία μετά την άλλη κλείνουν.

Ετσι φθάσαμε σε προϋπολογισμούς που σχεδόν το σύνολο των ετησίων εσόδων τους κατέληξε να απορροφάται για την πληρωμή τόκων και χρεολυσίων. Οπότε, για να μπορέσει να έχει το κράτος χρήματα προκειμένου να καλύψει τις αναγκαίες και μη δαπάνες του καταφεύγει σε νέο δανεισμό, ο οποίος εφέτος υπολογίζεται ότι θα πρέπει να φθάσει τα 55 δισ. ευρώ, όσα περίπου και τα προβλεπόμενα από τον προϋπολογισμό έσοδα. Ετσι καταντήσαμε την ελληνική οικονομία ένα είδος τοξικού ομολόγου, το οποίο για να το αγοράσουν οι ξένοι δανειστές απαιτούν να τους πληρώνουμε τοκογλυφικά επιτόκια.

Οταν σε έναν οικογενειακό προϋπολογισμό έρχεται μια εποχή που δεν φθάνουν τα μηνιαία έσοδά σου για να εξοφλείς τις δόσεις των δανείων και των καρτών σου, τις οποίες φορτώνεις με χρέη, ένα πράγμα σού απομένει: να σφίξεις το ζωνάρι σου και να περιορίσεις στο ελάχιστο τις δαπάνες και τον δανεισμό σου· αν πείσεις τους δανειστές σου να συνεχίσουν να σε τροφοδοτούν με το χρήμα τους. Αλλιώς θα δεις τους δανειστές σου να βγάζουν στο σφυρί ό,τι έχεις και δεν έχεις και να σου επιβάλλουν τους όρους τους· αν θέλεις να συνεχίσουν να σε τροφοδοτούν με κάποια ακόμα πιο τοκογλυφικά δάνεια για να μη χρεοκοπήσεις.

Σε μια τέτοια κατάσταση έχει φθάσει η χώρα. Και επειδή τα ελαττώματα και οι ολέθριες συμπεριφορές σπανίως διορθώνονται ξαφνικά και αυτοβούλως, ίσως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι η λύση: θα μας υποχρεώσει σε αυτό που εμείς εθελοτυφλούντες και εθισμένοι στη σπατάλη και στο να περνάμε καλά αρνούμαστε να απαρνηθούμε. Και επιτέλους να προσπαθήσουμε να τραβήξουμε κουπί για να αποφύγουμε το παγόβουνο και τον καταποντισμό. Σκληρά εργαζόμενοι και με μειωμένες απαιτήσεις. Ολοι όμως, χωρίς εξαιρέσεις.

tovima.gr