Περί "γερμανικής μπότας"...

του Ελευθέριου Β.
Όλα καλά, αλλά κάποιες σκέψεις που αβίαστα προκύπτουν. Όλοι μιλάμε με συναισθηματικούς όρους για υποταγή στην «γερμανική μπότα». Ωραία, αλλά θα ήθελα στο συλλογισμό αυτό να συνυπολογίσουμε το δεδομένο ότι όσοι έχουμε πολιτικά δικαιώματα σ’ αυτή τη χώρα είμαστε ταυτόχρονα ενήλικες και υπεύθυνοι έναντι του νόμου για τις πράξεις μας και τις επιλογές μας. Θέλω να πω πως όσες κοινωνικές συνθήκες δημιούργησαν αυτό το τεράστιο χρέος το δημιούργησαν με την ψήφο ή την ανοχή του υπεύθυνου ελληνικού λαού. Άρα ας μην ψάχνουμε δικαιολογίες επιβολής της «γερμανικής μπότας» για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Αν θέλει κανείς να δει κατάματα την πραγματικότητα στην Ελλάδα διαπιστώνει μια εντελώς ανερμάτιστη πολιτική διόγκωσης του δημοσίου τομέα μισθολογικά και αριθμητικά απ’ όλες τις πολιτικές ηγεσίες σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από την μεταπολίτευση και μετά. Το πρόβλημα ήταν και ως ένα βαθμό υπάρχει ακόμα πως δεν έχουν συνειδητοποιήσει οι πολιτικοί μας σε ποιο σημείο δανεισμού έπρεπε να σταματήσουν. Τώρα τα ρίχνουμε στην «κακιά» Μέρκελ στους «κερδοσκόπους» και πάει λέγοντας. Η αδυναμία του πολιτικού προσωπικού μιας Χ χώρας που μετέχει σε μια οικονομική ένωση πως θεραπεύεται; Λογικά με μείωση των αρμοδιοτήτων του και κεντρικό έλεγχο της Ένωσης. Άρα γιατί μιλάμε για «γερμανική μπότα»; Και δεν μιλάμε για την προφανή ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί αναπτυξιακά τους πόρους της Ένωσης; Είναι κανείς από τους έλληνες ευχαριστημένος με την πορεία της χώρας μας; Πώς ζητάμε από τους γερμανούς να αισθάνονται ευχαριστημένοι από κάτι που οι ίδιοι οι έλληνες δυσφορούμε; Μόνο αν οι γερμανοί αισθανόταν πως δεν θα χάσουν τα χρήματά τους σ’ ένα βαρέλι χωρίς πάτο θα μας βοηθούσαν. Δεν έχει κανείς στην Ελλάδα την δυνατότητα να σκεφτεί τόσο απλά;
Από την μία αλλάξαμε την ονομασία Ε.Ο.Κ. (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) σε Ε.Ε. (Ευρωπαϊκή Ένωση) για να σηματοδοτήσουμε την αλλαγή σε ποιο πολιτική (ομοσπονδιακή) κατεύθυνση της Ένωσής μας. Από την άλλη οι πολιτικές πρωτοβουλίες που φυσικό είναι να παρθούν από τις ποιο ισχυρές χώρες μας φαίνονται «επιβολή». Ας σοβαρευτούμε τέλος πάντων και ας αποφασίσουμε τι θέλουμε.
Τώρα ας δούμε το θέμα της Τουρκίας. Πολύ πρώιμα έγραψα ότι η στάση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας προϊδεάζει για την στάση της Γερμανίας έναντι της Τουρκίας. Ας καταλάβουμε ότι οι γερμανοί είναι προβλέψιμοι. Δεν είναι δυνατό, σε μια εξελισσόμενη πολιτική ένωση, πρώτο να ανεχτούν το μέλος εκείνο που νομίζει πως ό,τι κληρονόμησε από τους προγόνους του, μπορεί να το απολαύσει σε δανεικές Πόρσε Καγιέν, και δεύτερο δεν είναι δυνατό, σε μια πολιτική ένωση να αφήσει το πληθυσμιακό κριτήριο μιας χώρας, με οικονομικό μέγεθος μόλις το διπλάσιο του ελληνικού, και τεράστια οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά προβλήματα να καθορίζει πολιτικές μέσα στην ίδια την Γερμανία. Λυπάμαι που στην Ελλάδα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ποιο είναι το δικό μας στρατηγικό συμφέρον από τις αναδυόμενες διενέξεις, αλλά νομίζω πως είναι προφανές. Επίσης κάτι άλλο που δεν έχουμε αξιολογήσει αρκετά στην Ελλάδα, είναι η δομή μιας προστατευμένης οικονομίας που ωφελείται ταυτόχρονα και από μια άτυπη προνομιακή σχέση με την Ένωση. Γνωρίζουμε πολύ καλά αυτή την οικονομική δομή, διότι και εμείς την είχαμε πριν αρκετά χρόνια. Αλλά από την στιγμή που η άτυπη σχέση, γίνει και τυπική είναι θέμα χρόνου να υπάρξουν διενέξεις στην οικονομική πολιτική που θα κάνουν το μέλλον της τοπικής παραγωγής, πολύ αμφίβολο διότι η χώρα θα κληθεί να ανοίξει στον ανταγωνισμό. Θυμίζω μια είδηση που βγήκε μόλις χθες. Υπήρξαν διαδηλώσεις στην Άγκυρα, για απολύσεις σε κρατική επιχείρηση παραγωγής καπνού και οινοπνευματωδών που ιδιωτικοποιείται. Πόσες ακόμα τέτοιες επιχειρήσεις υπάρχουν σε ποιους τομείς και τι θα γίνουν όταν ανοίξουν οι αγορές ακόμα και σε περίπτωση μιας τυπικής προνομιακής σχέσης με την Ε.Ε.; Κανείς δεν αναλύει αυτά αλλά όλοι οι πολιτικοί στην Ελλάδα, έχουν μια θέση τυφλής στήριξης της τουρκικής ένταξης εμμένοντας εντελώς ανόητα στο ιδεολόγημα της «μεγάλης αγοράς».-