Τα σπασμένα δεν τα πληρώνουν πάντα όσοι τα ΄σπασαν...

του Κώστα Στούπα
Πριν λίγες μέρες μια από τις μεγάλες βιομηχανίες, η Χαλκόρ, με εύσχημο τρόπο ανακοίνωσε στην παρουσίαση της Ένωσης Θεσμικών Επενδυτών ότι μέσα στο 2010 σκοπεύει να μεταφέρει σημαντικό μέρος της παραγωγής από την Ελλάδα στη Βουλγαρία.

Το κόστος της χρήσης φυσικού αερίου στη χώρα μας είναι διπλάσιο από ό,τι στη γείτονα, το κόστος ηλεκτρικής ενέργειας είναι 87 ευρώ η MWh έναντι 47. Στα 400 ευρώ το μήνα ο μέσος μισθός στη Βουλγαρία στα 1.500 στη χώρα μας. Αυτά ανέφερε ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας κ. Σαπουντζής...

Η περίπτωση της Χαλκορ, έλαβε δημοσιότητα γιατί είναι από τις μεγάλες ελληνικές βιομηχανίες. Υπάρχουν εκατοντάδες μικρότερες επιχειρήσεις που κατεβάζουν ρολά και άλλες που σκοπεύουν να μετοικήσουν...

Ας μη κοροϊδευόμαστε, ο καθείς εξ ημών αν είχε ένα σιδηρουργείο που στην Ελλάδα έκανε τζίρο 100 ευρώ και άφηνε κέρδος 2 ευρώ και στη Βουλγαρία με τα 100 ευρώ τζίρο θα κέρδιζε 10 ευρώ, θα έπραττε το αυτό...

Το 2008 και το 2009 οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις ταλαιπωρήθηκαν από τις απεργίες στα λιμάνια. Καθώς οι πατρίκιοι της δημοσιοϋπαλληλίας των 100.000 ευρώ το χρόνο προσπαθούσαν να μπλοκάρουν την έλευση του Κινέζου στρατηγικού επενδυτή.

Η φορολογία των διανεμόμενων κερδών ανέβηκε στο 40%, ενώ οι υπάλληλοι των δημοσίων υπηρεσιών έχουν μετεξελιχθεί σε σύγχρονους Προκρούστηδες και Πυτιοκάμπτες, κάθε γρανάζι του μηχανισμού αντί να κάνει αυτό για το οποίο πληρώνεται από τους φορολογούμενους, μένει ακίνητο μέχρι να λιπανθεί καταλλήλως...

Όλος αυτός ο μηχανισμός συναρμολογεί μια πυραμίδα με τους συνδικαλιστές από πάνω και τους πολιτικούς παραπάνω. Το πολιτικό σύστημα σύσσωμο μετέχει σ΄αυτό το παιγνίδι.

Ακόμη και να διορθώσουμε όσα από τα παραπάνω αφορούν τη διαφθορά και επιβαρύνουν το κόστος λειτουργίας, τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα των γειτονικών χωρών εμφανίζονται ισχυρότερα σ’ αυτή τη φάση...
Η ιστορία αυτή δεν είναι καινούργια, τα τελευταία 20 χρόνια οι βιομηχανίες είτε βάζουν λουκέτα είτε μετακομίζουν. Μέχρι τώρα το δημόσιο με δανεικά και ψέματα εξομάλυνε τις επιπτώσεις. Το παραμύθι αυτό τέλειωσε όμως... Δεν μας δανείζουν πλέον. Τόσο απλό ήταν.

Η αλήθεια είναι ότι έρχονται δύσκολες μέρες για τα επόμενα 2-3 χρόνια ή όσο χρειαστεί να βρούμε τρόπους να προσελκύσουμε τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Τα παχιά λόγια τέλειωσαν ήρθε η ώρα του λογαριασμού...

Ποιος χάνει ποιος κερδίζει...

Εδώ και πολύ καιρό η στήλη επισημαίνει ότι μετά το πρώτο σοκ της ελληνικής κρίσης πολλές εισηγμένες θα επανέλθουν σε ισορροπία και στο τέλος θα βγουν και κερδισμένες.

Πάρτε το παράδειγμα της Χαλκόρ, θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε παρόμοια περίπτωση. Η έξοδος της από τη χώρα από τη μια πλευρά σημαίνει νέες θέσεις ανεργίας για Ελλάδα, αλλά από την άλλη, οι κατέχοντες μετοχές της εταιρείας μάλλον κερδισμένοι θα βγουν από την εξέλιξη.

Ήδη, το 70% του τζίρου προέρχεται από εξαγωγές. Με τις νέες εξελίξεις τα περιθώρια κέδρους θα βελτιωθούν, αλλά και η φορολογία θα μειωθεί.

Τα πράγματα είναι πλέον μετρημένα, απλά οι έχοντες αγκυλώσεις και εμφορούμενοι από το συρμό, είτε επενδυτές είναι είτε συνδικαλιστές τα βλέπουν μέσα από παραμορφωτικούς φακούς.

Η πραγματικότητα όμως, αδυσώπητη όπως είναι, στο τέλος έρχεται και τα βάζει όλα σε τάξη. Η αδικία είναι ότι τα σπασμένα δεν τα πληρώνουν μόνο αυτοί που τα έσπασαν. Αλλά έτσι είναι η ζωή στο σύμπαν και απέχουμε πολύ από τα διασυμπαντικά ταξίδια.
capital.gr