Ο εικονικός πόλεμος στο Αιγαίο

Του ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗ Ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Τουρκίας Ενκεμέν Μπαγίς επανέλαβε τις προάλλες την πρότασή του προς την Ελλάδα για πάγωμα των αμυντικών δαπανών από τις δύο χώρες, επαναλαμβάνοντας αυτά που είπε προ μηνός, μιλώντας σε Ελληνοκύπριους δημοσιογράφους στην Κωσταντινούπολη.

Η πρόταση αυτή αντιμετωπίστηκε από ορισμένους με καχυποψία και χλευασμό ή θεωρήθηκε ύποπτη, επειδή υπονομεύει την ασφάλεια της χώρας.

Κατ' αρχάς, αν κινδυνεύει η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας δεν είναι από την αναποτελεσματική άμυνα, αλλά από την αναιμική της οικονομία. «Χάσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας», είπε ο πρωθυπουργός όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τα τεράστια ελλείμματα. Κι αυτό δεν ήρθε ως αποτέλεσμα ενός πολέμου, αλλά από τις συνέπειες της επιτήρησης. Ο κίνδυνος ενός πολέμου στο Αιγαίο είναι σχεδόν ανύπαρκτος. Οταν δεν έγινε το 1974, οι πιθανότητες να γίνει με τα σημερινά δεδομένα είναι μηδενικές. Το Αιγαίο προέκυψε ως πρόβλημα μετά το 1974 και το προκάλεσε η Τουρκία ως αντιπερισπασμό για να εδραιώσει την κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου. Η Ελλάδα έπεσε στην παγίδα του εξοπλιστικού ανταγωνισμού που έχει αφαιμάξει την οικονομία της. Στην ουσία πρόκειται για έναν εικονικό πόλεμο, που στοίχισε από το 1974 στο ελληνικό κράτος 120 δισ. ευρώ, ενώ μόνο σε αναχαιτίσεις εκτιμάται ότι δαπανήθηκαν 75 δισ. ευρώ!

Σαφώς και υπάρχει τουρκική πρόκληση στο Αιγαίο με υπερπτήσεις πάνω και από κατοικημένα νησιά. Διότι η ελληνοτουρκική κρίση είναι λόγος ύπαρξης του στρατοκρατικού κατεστημένου στην Αγκυρα. Αυτή την περίοδο η Τουρκία συγκλονίζεται από τις αποκαλύψεις για το σχέδιο πραξικοπήματος «Βαριοπούλα». Μέρος του σχεδίου ήταν η προβοκατόρικη κατάρριψη τουρκικού F16 για να προκληθεί κρίση με την Ελλάδα. Ενα πρόβλημα, που ξεκίνησε σαν αντανάκλαση του Κυπριακού, εξελίχθηκε σε εργαλείο εσωτερικής πολιτικής και είναι στον πυρήνα ενός φαύλου κύκλου που παράγει κρίσεις, συντηρεί την ένταση και παρεμποδίζει την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Βέβαια, η αιτία των κρίσεων είναι η κατοχή της Κύπρου και χωρίς τη λύση του Κυπριακού δεν μπορεί να υπάρξει εξομάλυνση σχέσεων. Ο σχεδιασμός της ένταξης της Κύπρου ολόκληρης στην Ε.Ε. και η παραχώρηση ημερομηνίας έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην Τουρκία ήταν ριζοσπαστικός. Διότι άλλαζε εντελώς το πλαίσιο των σχέσεων από αυτό της σύγκρουσης σε εκείνο της συνεργασίας.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του Κυπριακού, το 2004, η Κύπρος και η Ελλάδα απέκτησαν αποτελεσματικό μοχλό πίεσης στην Τουρκία: λύση έναντι ημερομηνίας. Σ' εκείνη την ιστορική καμπή, οι Τ. Παπαδόπουλος και Κ. Καραμανλής εμφανίστηκαν αυτοπροσώπως στον Τ. Ερντογάν με την πρόταση: «Σου χαρίζουμε την ημερομηνία, άσε μας το πρόβλημα» («Κ.Ε.» 7/3/2010). Υστερα στήθηκε ένας χορός διεθνούς συνωμοσίας κατά του Ελληνισμού και οι ίδιοι αυτοπροσδιορίστηκαν αντιστασιακοί. Αν άλλη ήταν η διαχείριση, ίσως άλλη να ήταν σήμερα και η μοίρα της Ελλάδας.

Ανεξαρτήτως του αν θα μπορέσει ποτέ η Τουρκία να γίνει πλήρες μέλος της Ενωσης, οι αλλαγές που προκάλεσε ο στόχος της ένταξης είναι επαναστατικές. Η σημερινή Τουρκία επιθυμεί και επιδιώκει την εξομάλυνση των σχέσεών της με την Ελλάδα, διότι είναι προς το δικό της συμφέρον. Η κυβέρνηση του ΑΚΡ βρίσκεται σε ευθεία ρήξη με το κεμαλικό κατεστημένο, διότι επιδιώκει να μεταρρυθμίσει τη χώρα με όχημα την ένταξη στην Ε.Ε. Στην Τουρκία δίνεται αυτή την περίοδο μια μεγάλη μάχη. Η Ελλάδα (και η Κύπρος) θα πρέπει να διαλέξουν στρατόπεδο. Να επιλέξουν τι γείτονα θέλουν να έχουν, όχι για τα επόμενα χρόνια, αλλά για τις επόμενες γενιές.

Η Ελλάδα θα πρέπει να διαλέξει αν θα διαθέτει τον εθνικό της πλούτο στην πρόοδο, την παιδεία και την υγεία ή αν θα τον σπαταλάει σε πολεμικά εργαλεία. Αν θα ξελασπώσει αυτή η χώρα ή αν θα κλαίει τη μοίρα της και θα καταριέται τους ξένους που τη... μισούν και την εκδικούνται.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ