Οι «μαύρες χήρες» της ισλαμικής τρομοκρατίας

Του Σταυρου Λυγερου
Οι δύο πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις στο μετρό της Μόσχας ήλθαν να υπενθυμίσουν ότι και η Ρωσία αιμορραγεί κάθε τόσο από την ισλαμική τρομοκρατία. Προηγούμενοι σταθμοί της αιματηρής αλυσίδας είναι η επιδρομή στο Γκρόζνι, η ανατίναξη στον αέρα δύο πολιτικών αεροσκαφών Τουπόλεφ, η βομβιστική επίθεση στην είσοδο σταθμού μετρό και η αιματηρή κατάληψη σχολείου σε πόλη της Βόρειας Οσετίας.

Παρόμοιες «τυφλές» επιθέσεις είναι δύσκολο να αποτραπούν πλήρως, επειδή οι Τσετσένοι αυτονομιστές είναι Ρώσοι πολίτες και ως εκ τούτου μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα σε όλη την επικράτεια. Αν και θα ήταν σφάλμα να ταυτισθεί το τσετσένικο αποσχιστικό κίνημα με την Αλ Κάιντα, είναι σαφές ότι υπάρχει συνεργασία, δεδομένου ότι σ’ αυτό κυριαρχεί απολύτως η ισλαμική συνιστώσα. Οι «μαύρες χήρες» που προκάλεσαν την πρόσφατη τραγωδία ανήκουν στο Εμιράτο του Καυκάσου του Ντοκού Ουμάροφ. Ο όρος ισλαμική τρομοκρατία υποδηλώνει τον κοινό παρονομαστή του ισλαμικού φονταμενταλισμού, αλλά και μία πρακτική, που πηγάζει απ’ αυτόν. Μία πρακτική, που δεν περιορίζεται από ηθικούς ενδοιασμούς. Γι’ αυτό και δεν διστάζει να καταφύγει στην τυφλή βία. Η χρήση κάθε μέσου, που καλλιεργεί τον τρόμο στον εχθρό, είναι θεμιτή. Και εχθρός δεν είναι μόνον οι φορείς και οι μηχανισμοί ενός καθεστώτος. Εχθρός είναι οι δυτικές αξίες, η ιδεολογική κληρονομιά του Διαφωτισμού.

Στην πραγματικότητα, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός αντιπροσωπεύει μία ασύμμετρη απειλή, που ιδεολογικά παραπέμπει σε «πόλεμο πολιτισμών». Ολα αυτά ισχύουν περισσότερο για το διεθνικό δίκτυο-ομπρέλα της Αλ Κάιντα, αλλά τελικώς επηρεάζουν και τις ακραίες ισλαμικές οργανώσεις, που δρουν σε επιμέρους εθνικά πλαίσια. Οι Τσετσένοι αυτονομιστές δεν αποτελούν εξαίρεση, παρ’ ότι στρέφονται αποκλειστικά εναντίον των Ρώσων. Σ’ αυτό έχει συμβάλει παλαιότερα η βία της ρωσικής κατοχής και στη συνέχεια η σκληρή κατασταλτική πολιτική του φιλορωσικού καθεστώτος στην Τσετσενία.

Η πυροδότηση του αμοιβαίου απόλυτου μίσους καταλύει όλους τους περιορισμούς, που η Ανθρωπότητα έθεσε για τους τρόπους διεξαγωγής των εχθροπραξιών. Η στυγνή καταπίεση γεμίζει την δεξαμενή απ’ όπου στρατολογούνται οι κυνηγοί της πιο τυφλής εκδίκησης. Από την στιγμή, που οι ίδιοι θεωρούν ότι θυσιάζονται για έναν ανώτερο σκοπό, δεν έχουν ηθικούς ενδοιασμούς να συμπαρασύρουν στον θάνατο ακόμα και μικρά παιδιά. Η πολιτική δύσκολα από μόνη της οδηγεί σε τόσο ακραίες συμπεριφορές. Καθοριστικό ρόλο παίζει η ύπαρξη του θρησκευτικού υπόβαθρου και η νομιμοποιημένη από το Ισλάμ έννοια του «ιερού πολέμου»

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ